Του Περικλή Νεάρχου
Πρέσβυ ε.τ.
Η Ελλάδα διέρχεται σήμερα μία από τις κρισιμότερες φάσεις της σύγχρονης ιστορίας της. Αντιμετωπίζει μία οικονομική κρίση, την οποία δεν μπορεί να διαχειρισθεί με εθνικές πολιτικές. Η οικονομική, διπλωματική και αμυντική αποδυνάμωση της χώρας επιδεινώνει τη θέση των εθνικών της θεμάτων και δημιουργεί μεγάλους κινδύνους για την ασφάλεια του ελληνικού εθνικού χώρου.
Η εικόνα αυτή επιβαρύνεται επιπλέον από την ανεξέλεγκτη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στο θέμα των προσφύγων και λαθρομεταναστών. Το θέμα δεν είναι καθόλου μικρό και ακίνδυνο. Έχει καταλυτικές γεωπολιτικές διαστάσεις. Αν παραμείνει ανεξέλεγκτο για μακρό σχετικά διάστημα, μπορεί να δημιουργήσει μη αναστρέψιμες και ολέθριες συνέπειες στην εθνική συνοχή, ταυτότητα και ασφάλεια.
Ευκαιρία για κάποιους να μας επιβάλουν γεωοικονομικό έλεγχο
Διανύουμε το 2016, το έκτο έτος μίας πρωτοφανούς κρίσεως και οικονομικής καταστροφής, που ήταν μέχρι τώρα αδιανόητη για περίοδο ειρήνης. Ακόμη πιο παράδοξο είναι το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός, παρά τις τρομακτικές θυσίες που έχει υποστεί, καλείται συνεχώς σε νέες θυσίες και ταυτόχρονα δεν διαβλέπει την πολιτική και την προοπτική μιας διεξόδου προς την ανάπτυξη.
Αντιθέτως, πολλαπλασιάζονται τα ερωτήματά του για το που πραγματικά οδηγεί η συστηνόμενη από τους θεσμούς πολιτική, που αποτελεί, υποτίθεται, συνταγή σωτηρίας. Η ιστορική εμπειρία και η συμβατική λογική την οποία αναδέχονται ι μεγαλύτεροι οικονομολόγοι του κόσμου, αρχής γενομένης από τον Κέυνς, που επηρέασε παγκόσμια τις οικονομικές πολιτικές μέχρι τη δεκαετία του ’70, διδάσκουν ότι η εφαρμογή πολιτικών ακραίας λιτότητας υπό συνθήκες υφέσεως έχει ολέθριες συνέπειες. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι από τα πιο διδακτικά.
Το πρώτο είναι οι πολιτικές λιτότητας που εφάρμοσαν οι δύο προκάτοχοι του αμερικανού προέδρου Φραγκλίνου Ρούζβελτ για να ελέγξουν την κρίση που ξέσπασε το 1929. Η κρίση αντιμετωπίσθηκε με τα ριζικά μέτρα και τις μεταρρυθμίσεις που εισήγαγε ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ για τον έλεγχο της χρηματιστικής κερδοσκοπίας, τη στήριξη της πραγματικής οικονομίας και της παραγωγής, την ενίσχυση του ρόλου του κράτους και την αναζωογόνηση της εθνικής οικονομίας, με δημόσιες επενδύσεις, παροχή υψηλής ρευστότητας στην οικονομία και μεγάλα έργα υποδομής.
Το ίδιο ισχύει και για τη Γερμανία του Μεσοπολέμου. Υποστηρίζεται ανακριβώς ότι η άνοδος του Χίτλερ οφείλεται στην πληθωριστική πολιτική της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Η τελευταία εκμηδένισε, πράγματι, κάθε οικονομική αξία και εξώθησε τον γερμανικό λαό σε αναζήτηση «σωτήρα» στο πρόσωπο του αρχηγού του μικρού τότε ναζιστικού κόμματος. Υποβαθμίζεται όμως και αποσιωπάται ο καταστροφικός ρόλος που έπαιξε σε αυτό η πολιτική ακραίας λιτότητας του καγκελάριου Μπρούνινγκ.
Ο τελευταίος, αντί να αντιμετωπίσει την κρίση με μέτρα αναπτυξιακής πολιτικής, δημόσιων επενδύσεων και μεγάλων έργων υποδομής, έκανε ακριβώς το αντίθετο για να περιορίσει την ύφεση και να χαλιναγωγήσει τον πληθωρισμό. Αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα να οδηγήσει σε μεγαλύτερη ακόμη κατάρρευση την παραγωγή και την οικονομία. Είναι η ίδια πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα στην περίπτωση της Ελλάδας, παρά τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των δύο χωρών, όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία αφ’ ενός και η Ελλάδα αφ’ ετέρου.
Τι σημαίνει για την Ελλάδα η εφαρμογή πολιτικής ακραίας λιτότητας, ενώ βρίσκεται σε μία τέτοια κατάσταση;
Τι σημαίνει η παράλογη αύξηση φόρων, όταν οι επιχειρήσεις και τα εισοδήματα καταρρέουν;
Τι σημαίνει η αύξηση στο 23% του ΦΠΑ στον τουρισμό, όταν οι γειτονικές και ανταγωνιστικές χώρες έχουν 8% ΦΠΑ;
Τι σημαίνει η αύξηση των επιβαρύνσεων στους αγρότες, όταν αναγνωρίζεται απ’ όλους ότι η ανόρθωση και η ενίσχυση της πρωτογενούς παραγωγής είναι εκ των ων ουκ άνευ για την επανεκκίνηση της οικονομίας και την ανάπτυξη;
Τι σημαίνει η εξοντωτική επιβάρυνση των ελευθέρων επαγγελματιών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με φόρους, παρακρατήσεις και εισφορές που ανέρχονται στο 70% και 80% των ακαθάριστων εισοδημάτων τους; Πώς μπορούν να επιβιώσουν επιχειρήσεις και επαγγελματίες με τους όρους αυτούς, όταν σε γειτονικές χώρες, όπως η Βουλγαρία, η φορολογία είναι 10%; Δεν προκαλεί, βεβαίως, έκπληξη ότι, υπό τις συνθήκες αυτές, 60.000 ελληνικές επιχειρήσεις μετανάστευσαν στη Βουλγαρία…
Τα ερωτήματα είναι πολλά. Κι ακόμη πιο αδυσώπητα, εάν λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν, η Ελλάδα σήμερα δεν έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει την κρίση με εθνικές πολιτικές. Αφ’ ενός, γιατί είναι τώρα υπό τον ζυγό των προαπαιτουμένων που θέτουν τα Μνημόνια. Αφ’ ετέρου, γιατί δεσμεύεται από το πλαίσιο και τους κανόνες της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς και της Ευρωζώνης.
Εάν η Ελλάδα είχε την ελευθερία εθνικών πολιτικών, θα ανέτρεχε στις γνωστές συνταγές: παροχή αυξημένης ρευστότητας, έλεγχος του εμπορικού ισοζυγίου, με περιορισμό ενδεχομένως των εισαγωγών, δημόσιες επενδύσεις, ενίσχυση των εξαγωγών και αναπτυξιακά έργα υποδομής. Η αυξημένη ρευστότητα θα οδηγούσε σε αύξηση του πληθωρισμού, αλλά αυτός θα μπορούσε να μειωθεί σταδιακά, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη. Οι κανόνες όμως της ενιαίας αγοράς και το κοινό νόμισμα δεν επιτρέπουν σήμερα την προσφυγή στις πολιτικές αυτές. Αντιθέτως, το άνοιγμα των αγορών στην παγκοσμιοποίηση κατέστησε ανέφικτο οποιονδήποτε περιορισμό των εισαγωγών και εξέθεσε την εθνική παραγωγή σε καταστροφικό διεθνή ανταγωνισμό.
Πώς θα διαμορφωθεί υπό τις συνθήκες αυτές εθνική αναπτυξιακή πολιτική και στρατηγική; Η χώρα χρειάζεται την πολιτική και τη στρατηγική αυτή, αλλά η συστηνόμενη από τους θεσμούς ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας, την καθιστά ανέφικτη. Υποβάλλει την ιδέα ότι ο πρωταγωνιστής για την ανάπτυξη δεν θα είναι πλέον ούτε η ελληνική επιχειρηματικότητα, ούτε οι δημόσιες επενδύσεις. Θα είναι κατά κύριο λόγο οι ξένες πολυεθνικές και τα ξένα funds.
Η διεθνής αυτή επιχειρηματικότητα απαιτεί διεθνή ανταγωνιστικότητα, που καθορίζεται για το είδος της παραγωγής στην Ελλάδα με τους συντελεστές αμοιβών και τρίτων χωρών χαμηλού κόστους. Μισθοί, επομένως, συντάξεις, επίπεδο ζωής και κοινωνικό κράτος όπως αυτά που διαμορφώθηκαν στα Βαλκάνια μετά την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού. Αυτή είναι η «μεγάλη» προοπτική που διανοίγει για την Ελλάδα το διευθυντήριο των Βρυξελλών και του Βερολίνου.
Στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα έχασε αντί πινακίου φακής τον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού της συστήματος, των τεσσάρων συστημικών τραπεζών της. Έχασε τον έλεγχο 14 αεροδρομίων της και αναρωτιέται κανείς τι θα απομείνει από τον εθνικό πλούτο με την προβλεπόμενη από το Μνημόνιο, με ασαφείς όρους, δημιουργία του Υπερταμείου των 50 δισ. Ευρώ. Το τελευταίο αποκαλείται ευσχήμως και παραπλανητικά «Ταμείο για την Αξιοποίηση της Δημόσιας Περιουσίας»!
Το μεγάλο επιχείρημα για την δικαιολόγηση της πολιτικής αυτής, είναι, βεβαίως, το υπέρογκο δημόσιο χρέος. Αντί όμως να αναζητηθούν τρόποι για να βοηθηθεί η χώρα να επιστρέψει στην ανάπτυξη και στην αύξηση της παραγωγής για να μπορέσει να αντιμετωπίσει το χρέος της – το μέρος τουλάχιστον εκείνο που οφείλει να πληρώσει-, της επιβάλλεται ως πολιτική το αδιέξοδο και ως μόνη δήθεν λύση το ξεπούλημα του εθνικού της πλούτου και η εξαθλίωση του λαού της.
Αυτή είναι η δήθεν Ευρωπαϊκή «Ένωση», η οποία ενώ άφησε μετέωρη και ασυντέλεστη την πολιτική της ενοποίηση, κατέστησε έμβλημά της τις χρηματιστικές αγορές και την παγκοσμιοποίηση.
Γιατί όμως η Ελλάδα να έχει κοινή αγορά και ανοικτά σύνορα με πολύ ισχυρότερες οικονομίες, εάν δεν υπάρχει πραγματική προοπτική πολιτικής Ενώσεως, που θα έφερνε ως αντιστάθμισμα πολιτικές κοινής αναπτύξεως, συγκλίσεως, συνοχής και αλληλεγγύης;
Η σημερινή πορεία της Ευρώπης πρέπει να προβληματίσει σοβαρά όσους σκέπτονται και ανησυχούν για το μέλλον της χώρας. Η Ελλάδα δεν μπήκε στην Ευρώπη για να υποβαθμισθεί και να συμβαδίσει με γειτονικές της χώρες που απείχαν παρασάγγας σε επίπεδο ζωής και αναπτύξεως. Στο πνεύμα αυτό, πρέπει να προβληματισθεί σοβαρά για το δέον γενέσθαι, χωρίς φόβο, στερεότυπα και ιδεοληψίες.
Το Κυπριακό
ΠΡΟΣΟΧΗ: Ορισμένα αναρτώμενα απο το διαδίκτυο, κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής) θεωρούμε οτι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου !!!!!
