Τρώγομαι τις τελευταίες μέρες να σχολιάσω τα πολιτικά γεγονότα καθώς φαίνεται πως η χώρα οδηγείται, με τις μηχανές σε πλήρη ισχύ, προς την απόλυτη εξαθλίωση. Η κατεύθυνση αυτή έχει γίνει ξεκάθαρη εδώ και καμιά πενταετία τουλάχιστον αλλά η αποφασισμένη “αριστερά” έχει αναλάβει την πραγμάτωση του στόχου μια και καλή (μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει βρε αδελφέ). Το πρόβλημα μου είναι πως, ό,τι ξεκινώ να γράφω έχει ήδη σχολιαστεί εκτεταμένα από δεκάδες οπτικές γωνίες σε βαθμό που ένας άνθρωπος με υποτυπώδη συνδυαστική ικανότητα κατανοεί πλέον πως η δουλειά της βουλής είναι να υπηρετεί το 1% του ελληνικού πληθυσμού και το 1% της υπόλοιπης Ευρώπης (θα αναφέρομαι και στα δυο ως απλά ‘1%’• το 1% δεν έχει πατρίδα).
Μάλιστα, μπορούμε να πούμε πως όλες οι κινήσεις της παρούσας κυβέρνησης ήταν προδιαγεγραμμένες πριν καν παραλάβει τα εξουσιαστικά σκήπτρα: ποιος ξεχνάει τη θλιβερή, έως ανύπαρκτη, αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ ή την προεκλογική του εκστρατεία που έμπαζε από κάθε μεριά ή ακόμα, πηγαίνοντας λίγο πιο πίσω, τη βάναυση σύμπτυξη-φίμωση όλων των συνιστωσών που είχε ως αποτέλεσμα τη γέννηση αυτού του αλλοτριωμένου μεν, φιλόδοξου δε, ψευδοπολιτικού μορφώματος;
Ο ελληνικός λαός φαντάζει ως ένας βουβός θεατής μιας κλισέ ταινίας τρόμου της οποίας όλοι γνωρίζουν το τέλος αλλά κάθονται, ούτως ή άλλως, ήσυχοι, περιμένοντας το να επιβεβαιωθεί. Το σουρεαλιστικό της υπόθεσης είναι ότι, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του λαού φαίνεται πια να έχει συνειδητοποιήσει τη μοιραία του κατάληξη, η μόνη περίσταση στην οποία συγκεντρώθηκε μαζικά, βροντοφωνάζοντας εναντίων της περιρρέουσας αδικίας, συνέβη με υπόδειξη της κυβέρνησης (βλέπε δημοψήφισμα).
Όταν φάνηκε, από την επομένη κιόλας, ότι η κυβέρνηση κάνει πλακίτσα με την κατάντια του λαού της, αυτός δε δείχνει να ενοχλείται ιδιαίτερα. Μάλλον, περιμένει υπομονετικά από το σύστημα, σα φρόνιμο παιδί, να του δώσει την επόμενη άδεια να εκφράσει (μάταια;) την οργή του. Για την ώρα αρκείται με το να τη διοχετεύει στον οπαδισμό (κάθε είδους), στον στυλιστικό σχολιασμό, ή στην απόδοση ευθυνών σε μειονότητες. Ύστερα, πηγαίνει για χαλαρωτικό μπανάκι στην ιδιωτική πλαζ όπου αφήνει ό,τι ψίχουλα του απέμειναν από τον τελευταίο του μισθό ή από το υστέρημα της μάνας του.
Τουτέστιν, το τρανό 1% δεν έχει μόνο την κυβέρνηση στη δούλεψη του (εξευτελιστικές αποκρατικοποιήσεις, φορολογικές ελαφρύνσεις σε μεγάλα κεφάλαια, επιλεκτική δικαιοσύνη, κλπ.) αλλά και τον πρόθυμο, δουλοπρεπή λαό που είναι διατεθειμένος να δουλεύει -και όχι να εργάζεται- για φραγκοδίφραγκα τα οποία επιστρέφουν, ελκόμενα από μια δύναμη εφάμιλλη της βαρύτητας, πάλι πίσω στο 1%. Υγεία -και Ευρώπη- πάνω από όλα.
Προσπάθησα, λοιπόν, να γράψω κάτι διαφορετικό αλλά πάλι τα ιδία πράγματα κατέληξα να λέω. Βεβαία, τι καινούργιο να γράψεις όταν δε συμβαίνει καμία πραγματική αλλαγή; Τι ακριβώς να αναλύσεις όταν όλα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια σου; Ο δικομματισμός που όλοι αναθεμάτιζαν έγινε τρικομματισμός και το μόνο που άλλαξε είναι η ταχύτητα του ξεπουλήματος της χώρας. Είναι ηλίου φαεινότερον πως ο λαός δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα εύκολα διαχειρίσιμο εμπόδιο στα σχέδια της εκάστοτε μεταπολιτευτικής μετενσάρκωσης και, κατ’ επέκταση, της εγχώριας και εξωχώριας μαφίας.
πηγη
ΠΡΟΣΟΧΗ: Ορισμένα αναρτώμενα απο το διαδίκτυο, κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής) θεωρούμε οτι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου !!!!!
