EPIOSYINFO NEWS
latest

728x90

468x60

Πολυπληθής πορεία, άγρια καταστολή στο ΕΜΠ

Άγρια στυνομική καταστολή στη φοιτητική διαδήλωση που παό τα Προπύλαια και τη Βουλή κατέληξε στο -κλειδωμένο- ΕΜΠ. Χημικά και πολύ ξύλο στη Στουρνάρη.

Το πρωί, έπειτα από εντολή τού Φορτσάκη, έξω από το κτίριο παρατάχθηκαν δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ. που έκαναν χρήση χημικών και στη συνέχεια επιτέθηκαν σε φοιτητές οι οποίοι άρχιζαν να συγκεντρώνονται.

Οι πρυτανικές αρχές προχώρησαν επίσης στην πρωτοφανή απόφαση να διατηρήσουν κλειστά μέχρι τη Δευτέρα τα κτήρια των Σχολών του ΕΚΠΑ στο κέντρο.
22:52
Τα βραδινά γεγονότα
Χημικά και κρότου λάμψης εναντίον φοιτητών που προσπάθησαν να μπουν στο Πολυτεχνείο για να κάνουν συντονιστικό λίγο μετά τις 8. Τα ΜΑΤ χτυπούσαν στο “ψαχνό”, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες υπάρχουν 40 τραυματίες φοιτητές.
Οι φοιτητές έσπασαν την αλυσίδα του πρύτανη, που έκλεινε την πόρτα της εισόδου του Πολυτεχνείου από την οδό Στουρνάρη. Δευτερόλεπτα αργότερα επιτέθηκαν τα ΜΑΤ με χημικά, κρότου λάμψης και ξύλο στους φοιτητές. Πολλοί φοιτητές βρίσκονταν αποκλεισμένοι μέσα στο Πολυτεχνείο, ενώ στη συνέχεια αποχώρησαν από την Τοσίτσα.
Νωρίτερα, αφού η πορεία έφτασε στο Σύνταγμα, οι φοιτικοί σύλλογοι κατευθύνθηκαν προς τη Νομική Σχολή. Η οδός Σίνα στο ύψος της Ακαδημίας βρισκόταν αποκλεισμένη από κλούβα των ΜΑΤ και η Νομική περικυκλωμένη από ΜΑΤ. Με 2 χειροβομβίδες κρότου λάμψης υποδέχτηκε η αστυνομία τους φοιτητές οι οποίοι έστριψαν στην Ιπποκράτους, επέστρεψαν στην Πανεπιστημίου και συνέχισαν προς το Πολυτεχνείο.
             View image on Twitter 
            

πηγη

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου !!!!!

Εκτός δρομολογίων από Κυλλήνη το «Ζάκυνθος I»

Εκτός δρομολογίων τόσο στη γραμμή Κυλλήνης - Ζακύνθου, όσο και στη γραμμή Κυλλήνης - Κεφαλονιάς θα μείνει για κάποιο διάστημα το πλοίο «ΖΑΚΥΝΘΟΣ I», που το περασμένο Σάββατο παρουσίασε μηχανική βλάβη και ακινητοποιήθηκε στο λιμάνι του Αργοστολίου.

Για το λόγο αυτό, τις προηγούμενες ημέρες δεν πραγματοποιήθηκε το πρωινό δρομολόγιο που εκτελεί το πλοίο από Κυλλήνη στις 6.15 και από Ζάκυνθο στις 8.30, και το ίδιο αναμένεται να γίνει και σήμερα.

Όπως όλα δείχνουν, τα παραπάνω δρομολόγια θα μείνουν ανεκτέλεστα μέχρι νεωτέρας, αφού πέρα από την αποκατάσταση της μηχανικής βλάβης, υπάρχει η πληροφορία πως το πλοίο «Ζάκυνθος Ι» θα αγκυροβολήσει στην Κεφαλονιά μέχρι τις αρχές Δεκέμβρη, στο πλαίσιο της περιόδου ακινησίας που του επιτρέπει ο Νόμος.

Προς το παρόν ωστόσο, το συγκεκριμένο αίτημα δεν έχει υποβληθεί στο Λιμεναρχείο Ζακύνθου, για να γνωμοδοτήσει σχετικά.

Θυμίζουμε πως από τον περασμένο Απρίλη το πλοίο ανήκει στο δυναμικό της εταιρείας Kefallonian Lines, η οποία διέκοψε ακόμη ένα δρομολόγιο στη γραμμή Κυλλήνης - Ζακύνθου, το οποίο πραγματοποιούσε το πλοίο «Νήσος Κεφαλονιά».

Πρόκειται για το δρομολόγιο που πραγματοποιούνταν καθημερινά, εκτός από Σάββατο και Κυριακή, στις 20.15 από Ζάκυνθο και στις 18.30 από Κυλλήνη.

Το «Νήσος Κεφαλονιά» πραγματοποιεί πλέον ένα δρομολόγιο την ημέρα στις 11.00 από Κυλλήνη και 12.45 από Ζάκυνθο.

ΜΕΤΑ ΤΙΣ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ “ΦΙΟΡΟ”

Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε πως μετά τις 20 Νοεμβρίου αναμένεται η δρομολόγηση του καινούργιου πλοίου «Fior Di Levante», της εταιρείας Levante Ferries για το οποίο έχουν ήδη εγκριθεί συγκεκριμένα δρομολόγια από το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας για τη γραμμή Ζάκυνθος – Κυλλήνη.

Προς το παρόν, η εταιρεία κάνει χρήση του διαστήματος που δίνει ως χρονικό περιθώριο ο Νόμος για τη μη πραγματοποίηση δρομολογίων, προκειμένου να ολοκληρωθούν οι επιθεωρήσεις στο πλοίο και αυτό να ξεκινήσει δρομολόγια.

Πηγή: ermisnews.gr

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου !!!!!

Επίθεση στο μετρό του Καΐρου

Επτά άνθρωποι τραυματίσθηκαν σε επίθεση στο μετρό του Καΐρου, σύμφωνα με τις αιγυπτιακές υπηρεσίες ασφαλείας που επικαλείται το AFP.

Νωρίτερα την Πέμπτη ένοπλοι που επέβαιναν σε αλιευτικό σκάφος άνοιξαν χθες πυρ εναντίον πλοίου του Πολεμικού Ναυτικού της Αιγύπτου, το οποίο απάντησε στα πυρά σκοτώνοντας τουλάχιστον τέσσερις από αυτούς, σύμφωνα με πηγές ασφαλείας και τα κρατικά μέσα ενημέρωσης.

Σε ανακοίνωσή του μετά το περιστατικό ο στρατός κάνει λόγο για οκτώ αγνοούμενους άνδρες του Πολεμικού Ναυτικού.

Μέχρι στιγμής κανένας δεν έχει αναλάβει την ευθύνη για την επίθεση που σημειώθηκε στο λιμάνι Νταμιέτα στην Αίγυπτο ανοικτά της Μεσογείου, κοντά στη διώρυγα του Σουέζ.

Ο αιγυπτιακός στρατός έχει δεχτεί επιθέσεις από ένοπλους ισλαμιστές που εδρεύουν στην Χερσόνησο του Σινά, ενώ στην περιοχή δρουν και λαθρέμποροι.

Σε ανακοίνωσή του ο στρατός αναφέρει ότι κατέστρεψε τέσσερα σκάφη των ενόπλων και συνέλαβε 32 από αυτούς. Σύμφωνα με την ίδια ανακοίνωση, πέντε άνδρες του Πολεμικού Ναυτικού τραυματίστηκαν.

πηγη

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου !!!!!

Μισό εφάπαξ θα παίρνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι

 «Τέλος στα εφάπαξ που δεν αναλογούν στις κρατήσεις» βάζει το υπουργείο και μέσα στους επόμενους μήνες έρχεται δραματική μείωση στα ποσά που δίδονται από το Ταμείο των Δημοσίων Υπαλλήλων.
 Σύμφωνα με τα όσα δήλωσε ο υπουργός Εσωτερικών Γ. Βρούτσης η μειώσεις στο εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων θα είναι από 20% και θα φτάνουν ως και το 50% σε πολλές περιπτώσεις.
Ουσιαστικά αφορούν όλους όσοι βγήκαν σε σύνταξη από τον Σεπτέμβριο του 2013 και μετά. Έτσι για παράδειγμα ένας δάσκαλος με 35 έτη υπηρεσίας και κρατήσεις 18.500 ευρώ δεν θα λάβει όπως ως τώρα εφάπαξ 38.000 ευρώ αλλά κοντά στα 19.500 ευρώ. 
Τα εφάπαξ θα διαμορφώνονται και από τον αριθμό των ετήσιων αιτήσεων αλλά και τις δυνατότητες των ταμείων με βάση τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος

πηγη

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου !!!!!

Η «αξιολόγηση» των δημοσίων υπαλλήλων και οι εμπνευστές της

Γράφει ο Προκόπης Κωφός

Η παραγωγικότητα της εργασίας σε μια ιδιωτική επιχείρηση ή σε μια δημόσια υπηρεσία δεν είναι ευθύνη του εργαζόμενου, αλλά ευθύνη της εργοδοσίας και πηγάζει από τον εκσυγχρονισμό της επιχείρησης με τα πιο σύγχρονα μέσα παραγωγής, τον καλό προγραμματισμό, την καλή οργάνωση
και τον έλεγχο! Αυτό το επιχείρημα που προωθείται από κυβερνητικούς παράγοντες, κόμματα και μέσα μαζικής ενημέρωσης, πως όταν μια επιχείρηση ή μια δημόσια υπηρεσία δεν πάει καλά φταίνε οι εργαζόμενοι που δεν δουλεύουν είναι πρωτοφανές! Παρουσιάζει την όποια επιχείρηση ή την όποια δημόσια υπηρεσία, ως ένα ξέφραγο αμπέλι όπου ο εργαζόμενος έχει την ευχέρεια να κάνει οτιδήποτε του κατέβει, να σκοτώνει μύγες, να παίρνει μόνος του άδεια, να αφήνει τη δουλειά για να κάνει
εξωτερικές δικές του δουλειές, να κάνει chatting στο Internet και να αφήνει γενικά στην άκρη τη δουλειά που πρέπει να γίνει και για την οποία τον πληρώνουν, χωρίς να τον ελέγχει κανένας και χωρίς να ελέγχει κανείς αν έγινε η δουλειά που πρέπει να γίνει! Αν είναι δυνατόν! Μόνο όταν έχει κανείς μια τόσο αρρωστημένη αντίληψη για τη λειτουργία μιας επιχείρησης ή μιας δημόσιας υπηρεσίας, μόνο τότε μπορεί να αποδώσει τα χάλια της στον ίδιο τον εργαζόμενο και μόνο τότε μπορεί να έχει και τη
«νοσηρή» πολιτική της «αξιολόγησης» που είναι κι αυτή με αυτή την έννοια πρωτοφανής, γιατί θεωρεί πως οι δημόσιες εν προκειμένω υπηρεσίες ήταν, είναι και θα είναι ξέφραγα αμπέλια, όπου ο κάθε
εργαζόμενος στις υπηρεσίες αυτές δεν είναι ενταγμένος μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο εργασίας με συγκεκριμένα καθήκοντα για να κάνει αυτά που θα του ανατεθούν και για τα οποία τον προσέλαβαν και τον πληρώνουν, αλλά έχει την ευχέρεια να αφήνει στην άκρη τη δουλειά του
και να κάνει οτιδήποτε του κατέβει και οτιδήποτε τον βολεύει, ακόμα και να μην προσέρχεται κανονικά στην εργασία του, χωρίς να τον ελέγχει κανείς!

Οι εμπνευστές του μέτρου της «αξιολόγησης» των δημοσίων υπάλληλων είναι γνωστό πως είναι θιασώτες και υπέρμαχοι του ιδιωτικού τομέα και ως τέτοιοι είναι βέβαιο πως γνωρίζουν πως στις ιδιωτικές επιχειρήσεις ένα τέτοιο μέτρο σαν την «αξιολόγηση» είναι αδιανόητο! Στις ιδιωτικές
επιχειρήσεις, μεγάλες και μικρές, οι εργοδότες οργανώνουν και ελέγχουν την εργασία με σκοπό να επιτευχθούν όσα έχουν προγραμματιστεί και οι εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι να ανταποκριθούν στα συγκεκριμένα καθήκοντα που τους έχουν ανατεθεί και να φέρουν σε πέρας το έργο που η
επιχείρηση στην οποία εργάζονται έχει προγραμματίσει. Αν ένας εργαζόμενος δεν ανταποκριθεί σ’ αυτά που του ανατέθηκαν, κοινώς δεν «βγάλει τη δουλειά» που έπρεπε να κάνει, ελέγχεται άμεσα από το «αφεντικό», «επιστάτες», «διευθυντές» και διάφορους «προϊσταμένους» και υφίσταται άμεσα τις συνέπειες της μη επαρκούς ανταπόκρισής του.

Είναι λοιπόν φανερό πως σε μια τέτοια οργάνωση της εργασίας ένα τέτοιο μέτρο όπως η «αξιολόγηση» δεν έχει κανένα απολύτως νόημα και το ερώτημα που τίθεται είναι, γιατί οι υπέρμαχοι της «ελεύθερης αγοράς» και του ιδιωτικού τομέα δεν περιορίζονται στη θεσμοθέτηση του
προγραμματισμού, της οργάνωσης και του ελέγχου της εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων, όπως γίνεται στον ιδιωτικό τομέα που ομνύουν στο όνομά του, και προωθούν την «αξιολόγηση» με την οποία κρίνεται εκ των υστέρων ο ίδιος ο εργαζόμενος και όχι η ανταπόκρισή του στη δουλειά
που του έχει ανατεθεί και μάλιστα σε απεριόριστο χρονικό ορίζοντα στο παρελθόν; Ποιο είναι άραγε το ζητούμενο της «αξιολόγησης»; Αν δεν είναι να γίνεται η δουλειά, τότε τι είναι; Μήπως να βρεθεί ποιος είναι πιο «άξιος» από τον άλλο, δηλαδή η λεγόμενη «αξιοκρατία» και να απολυθούν οι «ανεπαρκείς», οι «ανάξιοι» και γιατί όχι και οι για «διάφορους» λόγους ανεπιθύμητοι;

Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι δύσκολο να δοθεί: Κατ’ αρχήν πρέπει να παρατηρήσουμε πως οι εμπνευστές του μέτρου της «αξιολόγησης» των δημοσίων υπαλλήλων είναι ταυτόχρονα και οι υπεύθυνοι και εμπνευστές του τρόπου με τον οποίο λειτουργούσε και λειτουργεί και τώρα ο Δημόσιος Τομέας. Η «αξιολόγηση» των δημοσίων υπαλλήλων έχει τις ρίζες της στη δεκαετία του ’90 και συγκεκριμένα στο Προεδρικό Διάταγμα 318 του 1992. Τότε, σκοπός της «αξιολόγησης» ήταν η λεγόμενη «αξιοκρατία», δηλαδή η προώθηση των ημετέρων και συνακόλουθα ο αποτελεσματικότερος έλεγχος του Δημόσιου Τομέα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Στην εποχή της κρίσης η «αξιολόγηση» προσαρμόστηκε στα σημερινά δεδομένα και τις σημερινές «ανάγκες», που είναι η συρρίκνωση του Δημόσιου Τομέα και συνακόλουθα ο περιορισμός των δωρεάν κοινωνικών
παροχών για να μεταφερθεί ζωτικός χώρος και κερδοφορία στον Ιδιωτικό, η μείωση των μισθών των Δημοσίων Υπαλλήλων, γιατί η «αξιολόγηση» αντικαθιστά τη μισθολογική βελτίωση λόγω χρόνων υπηρεσίας, η υποταγή των δημοσίων υπαλλήλων με την απειλή της «αξιολόγησης» που πρέπει να
καταγράφει οπωσδήποτε και «ανάξιους» και φυσικά παραμένει και ο αρχικός σκοπός της, δηλαδή η προώθηση των ημετέρων και ο έλεγχος του Δημόσιου Τομέα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις.

Σε κάθε περίπτωση, είτε στο αρχικό του στάδιο, είτε στο τωρινό, το μέτρο της «αξιολόγησης» προϋποθέτει πως ο Δημόσιος Τομέας θα συνεχίσει να λειτουργεί όπως τον λειτουργούσαν τόσα χρόνια αυτοί που είχαν τον έλεγχό του, ως τσιφλίκι τους και ως μέσο για την εξασφάλιση ψηφοφόρων
και βέβαια ως ένα ξέφραγο αμπέλι όπου η προσφορά επαφίεται στην καλή διάθεση των εργαζομένων του που επομένως πρέπει να «αξιολογούνται» εκ των υστέρων για να ελεγχθεί αν έκαναν τη δουλειά που υποτίθεται πως τους έδωσαν να κάνουν και να τους έχουν με αυτό τον τρόπο «στο χέρι»!
Και επειδή φυσικά δεν μπορεί να αποδοθούν στους υμνητές του ιδιωτικού τομέα και τους υποστηριχτές των ιδιωτικών συμφερόντων τέτοιες προθέσεις και μια τέτοια παιδαριώδης αντίληψη για την αποδοτική λειτουργία του Δημόσιου Τομέα, εύκολα προκύπτει πως ο σκοπός του θεσμού της «αξιολόγησης» δεν είναι η εξυγίανση και η αποδοτικότητα του Δημόσιου Τομέα όπως ισχυρίζονται, αλλά η εφαρμογή της πολιτικής τους, δηλαδή η συρρίκνωσή του, η μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, η υποταγή τους, η προώθηση των ημετέρων και ο έλεγχος του Δημόσιου Τομέα από τις κυβερνήσεις, ώστε η λειτουργία του να υποτάσσεται στην κυβερνητική πολιτική και όχι στην παροχή των κοινωνικών υπηρεσιών για τις οποίες υπάρχει!

Οι δημόσιοι υπάλληλοι με την αντίδρασή τους και την απόρριψη της «αξιολόγησής» τους, δεν προστατεύουν μόνο τον εαυτό τους, αλλά και το δημόσιο συμφέρον, τη δωρεάν προσφορά των κοινωνικών παροχών στην Παιδεία, στην Υγεία, στο Περιβάλλον, στην Καθημερινότητα!

Προκόπης Κωφός

πηγη




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου !!!!!

H Oδύσσεια της επιστροφής στη Δραχμή

Εάν η βάσκανος μοίρα τα φέρει έτσι και η χώρα, σε λίγες εβδομάδες ή σε λίγους μήνες, βρεθεί στην ανάγκη να εκδώσει δικό της νόμισμα, υπάρχουν δύο, τουλάχιστον, προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν η μετάβαση αυτή από το ευρώ στην δραχμή να μην γίνει με (απόλυτα) καταστροφικό για την κοινωνία και την οικονομία τρόπο.

Η πρώτη, και ίσως σημαντικότερη, αφορά την ισοτιμία της (νέας) δραχμής. Θα είναι πολύ μεγάλο λάθος αυτή να επανέλθει στη σχέση στην οποία σταμάτησε το 2002, δηλαδή στο 1/340, ή σε κάποια άλλη αναλογία υποπολλαπλάσια του ευρώ. Αντίθετα, θα πρέπει να ορισθεί σε απόλυτη ονομαστική ισοτιμία με αυτό, δηλαδή μία δραχμή για ένα ευρώ. Ο τρόπος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι απλός. Οι δαπάνες του δημοσίου που θα χρειασθεί να καλυφθούν με τον νεοκδοθέν νόμισμα, (ακριβώς επειδή δεν θα υπάρχουν πιά άλλα ευρώ), θα πληρωθούν στο δραχμικό ισότιμό τους. Ο υπάλληλος που αμειβόταν έως σήμερα με 1.000 ευρώ, θα αμειφθεί με 1.000 δραχμές. Έτσι το νέο νόμισμα θα διευκολυνθεί να λειτουργήσει συμπληρωματικά προς το παλιό, με το οποίο άλλωστε θα συνεχίσει να συνυπάρχει στην κυκλοφορία για πολύ καιρό. Το γεγονός ότι, στα αρχικά τουλάχιστον στάδια, πριν αρχίσει να υποτιμάται έναντι του ευρώ, (γιατί αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα αρχίσει να υποτιμάται), η νέα δραχμή θα προσφέρεται για χρήση στις συναλλαγές χωρίς να απαιτείται η προσφυγή σε αριθμητικούς υπολογισμούς, θα διευκολύνει την αποδοχή της από το κοινό ως μέσου συναλλαγών. Και θα διατηρήσει ζωντανή μία αφανή διαδικασία επάνω στην οποία στηρίζεται ο οικονομικός βίος: την δυνατότητα των μελών της κοινωνίας να λαμβάνουν συναλλακτικές και παραγωγικές αποφάσεις, (έστω και μικρού βεληνεκούς), προβάλλοντές τες σε βάθος χρόνου (έστω και περιορισμένου). Χωρίς την δυνατότητα οικονομικού λογισμού, ακόμη και στο πιο στοιχειώδες επίπεδο της καθημερινότητας, η ανταλλακτική οικονομία θα κατέρρεε εφόσον κανείς δεν θα γνώριζε κατά πόσο μία εγχρήματη συναλλαγή θα ήταν συμφέρουσα γι’ αυτόν ή όχι.

Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η εξής: η δραχμή θα πρέπει να κυκλοφορεί σταδιακά μεν, αλλά στις απολύτως απαραίτητες ποσότητες και με φειδώ. Η μετάβαση σε ένα νέο νόμισμα, ούτως ή άλλως, θα είναι μία πολύ οδυνηρή διαδικασία για την κοινωνία, και δεν θα αποφευχθεί η περαιτέρω κάμψη του επιπέδου του εισοδήματος, μία κάμψη μάλιστα τόσο βαθειά ώστε η σημερινή πραγματικότητα θα αποτελεί μία νοσταλγική ανάμνηση, όπως άλλωστε και σήμερα νοσταλγική ανάμνηση αποτελεί η περίοδος της «σκληρής λιτότητας» (!) 2002-2009. Όμως, «από βυθό σ’ άλλο βυθό», υπάρχουνε μεγάλες διαφορές, πράγμα που σημαίνει ότι η ελληνική οικονομία έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο ειδών μειώσεις του εισοδηματικού της επιπέδου: στην πληθωριστική και στην αντιπληθωριστική.

Υπό κανονικές συνθήκες η αντιπληθωριστική είναι εκείνη που θεωρείται η χειρότερη. Στη δική μας περίπτωση όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά γιατί πρόκειται για μία διαδικασία μετάβασης σε ένα νέο νομισματικό καθεστώς πράγμα που μπορεί να επιτευχθεί ταχύτερα και επιτυχέστερα εάν το νέο νόμισμα είναι δυσεύρετο και περιζήτητο, (δηλαδή αξιόπιστο), παρά εάν είναι πληθωρικό και απεχθές.

Σε κάθε περίπτωση, άλλωστε, ο κλονισμός που θα υποστεί η ελληνική κοινωνία, σε συνδυασμό με την αναπόφευκτη είτε πληθωριστική είτε αντιπληθωριστική καθίζηση του εισοδήματός της, θα την εξαναγκάσει να ολοκληρώσει, εκούσα-άκουσα, τη διαδικασία ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητάς της που έχει ξεκινήσει, δειλά-δειλά, εδώ και τέσσερα χρόνια. Στη συνέχεια θα είναι ευκολότερη η επίτευξη νομισματικής σταθερότητας με τη σταδιακή αύξηση της δραχμικής νομισματικής κυκλοφορίας, και τη σταδιακή έξοδο και των τελευταίων ευρώ από τις εγχώριες συναλλαγές.

Αντίθετα σε περίπτωση πληθωριστικής ύφεσης η επιστροφή της οικονομίας σε κατάσταση σταθερότητας των τιμών είναι πραγματικά πολύ δύσκολη, και σίγουρα θα χρειαστεί πολύ περισσότερο χρόνο. Δηλαδή πολύ περισσότερο ανεργία, φτώχεια, πόνο και απελπισία.

Το 1944 ο Κυριάκος Βαρβαρέσος υποτίθεται ότι έσφαλε στην εκτίμηση του αναγκαίου όγκου νομισματικής κυκλοφορίας και η οικονομία βυθίσθηκε στην «ύφεση». Αμέσως μετά ο Ξενοφών Ζολώτας υποτίθεται ότι ευστόχησε, κυκλοφορώντας πολύ περισσότερο χρήμα. Το αποτέλεσμα όμως ήταν ότι χρειάσθηκαν σχεδόν δέκα χρόνια –και κυρίως η επιτυχής μεν, τολμηρή δε υποτίμηση του 1953– για να ορθοποδήσει νομισματικά και οικονομικά η Ελλάδα. Αυτό θα συμβεί και τώρα εάν το νόμισμα που εισαχθεί δεν είναι εκ των προτέρων αποφασισμένο να είναι «σκληρό», δηλαδή να εξασφαλίζει ένα σταθερό επίπεδο τιμών καθ’ όλη τη διάρκεια της «μετάβασης». Οι διαμορφωτές της οικονομικής πολιτικής θα πρέπει να κλείσουν τα αυτιά τους στις φωνές, ή μάλλον στις κραυγές, που με βεβαιότητα θα υπάρξουν και τότε από την πλευρά των γνωστών αερολόγων οι οποίοι, αν και προέρχονται κατά κύριο λόγο από τον «προοδευτικό» χώρο θα έχουν γίνει για την περίσταση μονεταριστές και θα ισχυρίζονται ότι ανυπερθέτως πρέπει να αυξηθεί η νομισματική κυκλοφορία για να περιορισθεί η «ύφεση» και να ενισχυθεί η «ανάπτυξη». Δυστυχώς, δηλαδή, τα πλεονεκτήματα που προσφέρει μία εθνική συναλλαγματική κυκλοφορία θα καταστούν πράγματι διαθέσιμα για την ελληνική οικονομία αλλά αυτό μπορεί να συμβεί μόνο μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας της «μετάβασης», δηλαδή μετά από μία αδιευκρίνιστης διάρκειας περίοδο πραγματικά ισχυρών –και όχι ημιμέτριων όπως οι σημερινές– κοινωνικο-οικονομικών αναταράξεων.

Βεβαίως το καλύτερο θα ήταν να μην γυρίζαμε καθόλου στη δραχμή και να παραμέναμε στο ευρώ. Με τα μυαλά που κουβαλάμε όμως αυτό φαίνεται απίθανο.

ΥΓ.  «Τα μυαλά που κουβαλάμε» αποκαλύπτονται, μεταξύ άλλων, με τον πλέον κραυγαλέο τρόπο και στο ότι  οι αστειότερες απόψεις για την ελληνική χρεοκοπία, και την έξοδο από αυτήν, εξακολουθούν να εκφέρονται με το σοβαρότερο τρόπο από κατέχοντες, σήμερα, ή προαλειφόμενους να καταλάβουν, αύριο, υπεύθυνες θέσεις. Οι απόψεις αυτές στην πραγματικότητα οριοθετούν ολοκληρωτικά το δημόσιο διάλογο και τις σχετικές πολιτικο-οικονομικές αντιδικίες για το ποιός θα βγει ταχύτερα από το Μνημόνιο, σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που δεν ξέρει κανείς πραγματικά τι είναι πιό σωστό: να γελάσει ή να κλάψει;

* Οι κ.κ. Δημήτρης Α. Ιωάννου  και Χρήστος  Α. Ιωάννου είναι οικονομολόγοι

Πηγή
  
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου !!!!!