EPIOSYINFO NEWS
latest

728x90

468x60

Μετά από 1700 χρόνια σήμερα καταπατείται η Αργία της Κυριακής!

Μετὰ ἀπὸ 1700 χρόνια, σήμερα Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013 καταπατείται ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς μὲ ἀπόφαση τῆς νεοταξικῆς κυβερνήσεως...


Τὰ τελευταία 3 χρόνια ἔχουμε δεχτεῖ ὡς κοινωνία μία πληθώρα μέτρων ποὺ ὑποτίθεται πάρθηκαν γιὰ τὴν σωτηρία μας ἀλλὰ, οὐσιαστικὰ ὁδηγοῦν μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια σὲ μεγαλύτερη φτωχοποίηση τοῦ λαοῦ καὶ ξεπούλημα τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πόρων τῆς πατρίδας μας.

Τὰ μέτρα βέβαια δὲν ἀγγίζουν ὅλο αὐτὸ τὸ διεφθαρμένο οἰκονομικοπολιτικὸ καθεστὼς τῆς μεταπολίτευσης γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ δικαιοσύνη καὶ οἱ νόμοι εἶναι ἄγνωστες λέξεις καὶ ποὺ προσπαθεῖ μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια νὰ διατηρήσει τὴν ἐξουσία στὰ βαμμένα μὲ τὸ αἷμα πολλῶν Ἑλλήνων ποὺ ἔχουν αὐτοκτονήσει χέρια του.

Μέσα σὲ αὐτὰ τὰ 3 χρόνια οἱ πλατεῖες γέμισαν μὲ ἀγανακτισμένους πολίτες, ἀπεργίες καὶ συλλαλητήρια ἔγιναν, δημόσια κτήρια καταλήφθηκαν ὡστόσο τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν σταμάτησε κανένα μέτρο ἀπὸ τὸ νὰ ἐφαρμοστεῖ. Ἀκόμη καὶ σὲ αὐτὸ τὸ στημένο παιχνίδι τῶν ἐκλογῶν, ὁ νεοέλληνας ἀπέδειξε σὲ μεγάλο ποσοστὸ ὅτι φοβᾶται νὰ ἔρθει ἀπέναντι σὲ αὐτοὺς ποὺ βρίζει ὅλη μέρα, ἴσως λόγου φόβου ἴσως καὶ λόγω ὅτι εἶναι ἐξαρτημένος ἀπὸ αὐτὴ τὴν σάπια κατάσταση ποὺ καὶ ὁ ἴδιος βοήθησε νὰ δημιουργηθεῖ.

Τὸ μέλλον θὰ....ἐπαληθεύσει ἢ θὰ διαψεύσει πολλοὺς ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ βολεμένος καὶ καλοζωισμένος νεοέλληνας δὲν ἔχει πιθανὸν τὰ ἀντισώματα ἀντίστασης ποὺ ἀπαιτοῦνται γιὰ νὰ βάλει ἕνα τέλος σὲ αὐτὴ τὴν καταστροφικὴ πορεία ποὺ προδιαγράφεται γιὰ τὴν χώρα μας.

Ἔτσι λοιπὸν ἀφοῦ ξεχειλίζουν τὰ χρήματα ἀπὸ τὶς τσέπες μας, ἀφοῦ ἡ ἀνάπτυξη τῆς οἰκονομίας μᾶς ἔχει ξεπεράσει σὲ ρυθμοὺς αὐτὴ τῆς Κίνας, ἀφοῦ τὸ success story παίρνει σάρκα καὶ ὀστᾶ, εἶχαν τὴ φαεινὴ ἰδέα νὰ ἀνοίξουν τὰ ἐμπορικὰ καταστήματα τὴν Κυριακή, ἀρχῆς γενομένης στὴν Θεσσαλονίκη τὴν Κυριακὴ 3 Νοεμβρίου.

Ἀρχικὰ εἶπαν τὸ μέτρο θὰ εἶναι γιὰ λίγες Κυριακὲς ἀλλὰ οὐσιαστικὰ ἐπιθυμοῦν νὰ τὸ ἐφαρμόσουν σὲ ὅλες.

Καὶ τὸ ἐρώτημα ποὺ προκύπτει γιὰ ἕναν ἁπλὸ ἄνθρωπο ποὺ σκέπτεται καὶ κρίνει ὁ ἴδιος γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ ὄχι οἱ τηλεπαρουσιαστὲς τῶν εἰδήσεων γιὰ αὐτόν, εἶναι «μὰ καλὰ ὁ χρόνος μᾶς λείπει γιὰ νὰ ψωνίσουμε ἢ τὰ χρήματα;»

Τὴν ἀπάντηση τὴν ξέρουν καὶ τὴν ξέρουμε ὅλοι μας.

Σὲ μία οἰκονομία ὅπου ἡ ἀνεργία εἶναι ὁ μοναδικὸς δείκτης ποὺ ἀνεβαίνει, ὅπου ὁ ἐμπορικός της κόσμος μαραζώνει καθημερινά, ποὺ τὰ λουκέτα ἔχουν πάρει διαστάσεις ἐπιδημίας καὶ ὅπου τὸ πιὸ συχνὸ ποὺ βλέπει κανεὶς στὶς βιτρίνες τῶν καταστημάτων εἶναι τὸ «Ἐνοικιάζεται», τὸ ἄνοιγμα τῶν καταστημάτων τὶς Κυριακὲς ἀποτελεῖ ἕνα ἀκόμη χτύπημα στὴν μικρομεσαία ἑλληνικὴ ἐπιχείρηση ποὺ δὲν θὰ μπορέσει νὰ ἀντέξει τὸν ἀνταγωνισμὸ πρὸς τὰ ἐμπορικά, κυρίως ξένων συμφερόντων, πολυκαταστήματα.

Δὲν χτυπιέται ὅμως μόνο ὁ μικρομεσαῖος Ἕλληνας ἔμπορος ἀλλὰ καὶ ὁ ἐργαζόμενος καθὼς ἀρκετοὶ ἐργοδότες ἔχουν τὴν πάγια τακτικὴ νὰ μὴν ἀποζημιώνουν μὲ τὸν νόμιμο τρόπο τοὺς ὑπαλλήλους τους, δηλαδὴ μὲ προσαύξηση 75% καὶ ρεπό.
Δὲν εἶναι ὅμως μόνο τὸ οἰκονομικὸ σκέλος σὲ αὐτὴ τὴν ἱστορία.

Ἡ Κυριακὴ γιὰ τοὺς Ἕλληνες εἶναι ἱερὴ μέρα μὲ ὅλη της τὴν σημασία. Πέρα ἀπὸ τὸ θρησκευτικὸ κομμάτι τῆς Κυριακάτικης ἀργίας καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς λειτουργίας ἐκείνη τὴν ἡμέρα σμίγει ἡ οἰκογένεια καὶ οἱ φίλοι γύρω ἀπὸ τὸ μεσημεριανὸ τραπέζι. Αὐτὴ τὴν παραδοσιακὴ κατάσταση γιὰ τὴν ἑλληνικὴ οἰκογένεια ἔρχονται τώρα οἱ φωστῆρες τῆς οἰκονομίας νὰ τὴν διαλύσουν. Γιατί ὁ ὑπάλληλος ποὺ ἐργάζεται σὲ ἕνα ἐμπορικὸ κατάστημα εἶναι ὁ/ἡ σύζυγός μας, ὁ γονιός μας, ὁ ἀδερφὸς ἢ ἀδερφή μας, τὸ παιδί μας. Καὶ ἂν ὁ ἔμπορος μίας μικρομεσαίας ἐπιχείρησης μπορεῖ νὰ ἀποφασίσει νὰ μὴν ἀνοίξει τὸ κατάστημά του, αὐτὸ δὲν ἰσχύει γιὰ ὅλα τὰ μεγάλα ἐμπορικὰ πολυκαταστήματα ποὺ στὸ βωμὸ τοῦ κέρδους μίας ἀκόμα ἐργάσιμης μέρας δὲν θὰ διστάσουν νὰ θυσιάσουν τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις.

Αὐτὴ τὴ φορὰ τὰ πράματα ὅμως δὲν εἶναι τόσο δύσκολα γιὰ νὰ ἀντιδράσεις νεοέλληνα. Δὲν χρειάζεται νὰ κάνεις ἀπεργία, νὰ κατέβεις νὰ ἀποκλείσεις τὴν εἴσοδο κάποιου καταστήματος, νὰ συγκρουστεῖς μὲ τὴν ἀστυνομία. Ἁπλὰ κᾶνε αὐτὸ ποὺ ἔκανες τόσα χρόνια. Κάτσε σπίτι σου, πᾶνε βόλτα, βγὲς ἔξω γιὰ καφὲ ἢ γιὰ φαγητό. Ἁπλὰ μὴ πᾶς γιὰ ψώνια. Ὁ καθένας ποὺ θὰ πάει γιὰ ψώνια ἐπιβραβεύει καὶ δικαιώνει τὴν ἐπιλογὴ αὐτῶν ποὺ ἀποφάσισαν νὰ ἐπιτρέψουν τὸ ἄνοιγμα τῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων τὴν Κυριακή. Ἂν τώρα ποὺ ξεκινάει νὰ ἐφαρμόζεται τὸ μέτρο αὐτὸ δὲν ὑπάρξει ἀνταπόκριση ἀπὸ τὸν κόσμο, ὁ ἴδιος ὁ ἐμπορικὸς κόσμος θὰ τὸ παραμερίσει.

Ὁ καθένας ποὺ θὰ σκεφτεῖ τὴν Κυριακὴ νὰ μπεῖ σὲ ἕνα κατάστημα γιὰ ἀγορὲς, πρὶν σκεφτεῖ ἂν θὰ τοῦ ταιριάζουν τὰ παπούτσια ἢ τί χρῶμα θὰ πάρει τὸ φόρεμα, ἂς ἀναλογιστεῖ ὅτι ὁ ὑπάλληλος ποὺ θὰ τὸν ἐξυπηρετήσει δὲν εἶναι ἐκείνη τὴ στιγμὴ μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένειά του καὶ τὰ ἀγαπημένα τοῦ πρόσωπα. (πηγή)

Ας δούμε μερικές ιστορικές εκκλησιαστικές αναφορές περί της Αργίας της Κυριακής.
Ο Απ. Παύλος θεωρεί την εργασία μεγάλο και ισχυρό παράγοντα για την καλλιέργεια των αρετών, παράλληλα όμως, οι Χριστιανοί ενθυμούμενοι ότι ο Χριστός αναστήθηκε τη «μία των Σαββάτων» δηλ. την επομένη ημέρα, και θέλοντας να την τιμήσουν, δεν την ονόμασαν ημέρα αργίας αλλά ημέρα αγιασμού, κατά την οποία συγκεντρώνονταν για να τελέσουν το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Ο Μέγας και Ισαπόστολος Κωνσταντίνος με Αυτοκρατορικό Διάταγμα της 3ης Μαρτίου 321 προς τη Ρώμη, επιβάλλει την πρώτη ημέρα της εβδομάδος ως ημέρα αργίας. Το Διάταγμα εντέλλεται όπως «όλοι οι δικασταί, ο λαός της πόλεως και αι λοιπαί εργασίαι οφείλουν να καταπαύουν κατά την αξιοσέβαστον ημέραν του Ηλίου» (C 111,12 2, in Corpus Juris Civilis τ. II, Codex Justinianus, Berlin 1927). Οι ειδωλολάτρες ονομάζουν την ημέρα «Sunday» (Sun = ήλιος) και οι Χριστιανοί «Κυριακή» επειδή ο Κύριος είναι ο ήλιος της Δικαιοσύνης.

Γι'αυτό κι εμείς, ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι, θέλουμε να τιμήσουμε την Ημέρα της Αναστάσεως, που μας υπενθυμίζει η εκκλησιαστική λειτουργική μας παράδοση κάθε ΚΥΡΙΑΚΗ.



πηγη

Video: Η ορκωμοσία στρατιωτικών για γέλια και για κλάματα!

Προφανώς τους έχουν πει να απαντάνε στις ευχές των ανωτέρων τους, δυνατά.....


Αλλά βέβαια δεν τους είπαν να φωνάζουν τόσο δυνατά δημιουργώντας μία κάκιστη αισθητική, με παραποιημένες φωνές που δεν ξέρεις αν το θηλυκό που βλέπεις, δεν είναι τρανσέξουαλ


To χειρότερο είναι που γελάνε μαζί τους( δείτε κύριο δίπλα τους) αυτοί που τους θέλουν να είναι έτσι.
Αυτοί που έχουν ισοπεδώσει κάθε ατομική αξιοπρέπεια.
Να γελάσεις ή να κλάψεις?



Δυστυχώς ένα μεγάλο κομμάτι νέων καταλήγει στον στράτευμα λόγω οικογενειακής παράδοσης.
Η οικογενειοκρατία οδηγεί πάντα στον εκφυλισμό.


Το στρατιωτικό επάγγελμα ενώ είναι υψίστης σημασίας για την εδαφική μας ακεραιότητα έχει καταντήσει οικογενειακή παράδοση χωρίς να υπολογίζεται η ικανότητα και αξιοσύνη.



Κόλαφος για το κυβερνητικό “σουξέ στόρι” η ανακοίνωση των πολυτέκνων (180χιλ. Οικογενειών): η Ελλάς νεκροταφείο!

Με μία πολυσέλιδη συγκλονιστική ανακοίνωση, η Ανώτατη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος, εκπροσωπώντας 180 χιλιάδες περίπου πολύτεκνες οικογένειες, οι οποίες αριθμούν περί τα 900 χιλιάδες άτομα, βάζει μία ταφόπλακα στο success story που επιχειρεί να χτίσει η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου.

Οι πολύτεκνοι, η αναπαραγωγική ραχοκοκαλιά της Ελληνικής κοινωνίας, στέλνει ένα μήνυμα οργής και συνάμα απελπισίας προς την πολιτική ηγεσία για τα όσα καταστροφικά επισημαίνουν πως γίνονται και πλήττουν τον μοναδικό πυρήνα ενότητας μέσα στην κρίση που είναι η οικογένεια.

Οι πολύτεκνοι, που σήμερα 3 Νοεμβρίου, εορτάζουν την «ημέρα των πολυτέκνων» όπως αυτή έχει θεσπιστεί την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου, αναλυτικά και διεξοδικά στην ανακοίνωσή τους εστιάζουν στα σημεία που αδίκως και αναποτελεσματικά διαλύουν την Ελληνική οικογένεια:

• Η Ελλάδα βαδίζει στο τέλος της λόγω του τραγικού δημογραφικού προβλήματος που επιδεινώνεται από τα γενικότερα μέτρα και τις
περικοπές, που εξοντώνουν τις οικογένειες.

• Διαρκής φορολογική σφαγή και επιδρομή κατά των πολυτέκνων.

• Εξαιρούνται της διαθεσιμότητας μόνο οικογένειες με 4 παιδιά!!

• Δεν εφαρμόζεται το άρθρο 21 του συντάγματος για την ειδική φροντίδα των πολυτέκνων.

• Μειώνονται συνεχώς οι πολύτεκνες οικογένειες και άρα και ο πληθυσμός της χώρας.

Eδώ το πλήρες κείμενο της σχετικής ανακοίνωσης.

Οι κυβερνώντες θα πρέπει κάποτε να καταλάβουν πως η οικογένεια και η μικρομεσαία επιχείρηση είναι ο ιστός που κρατά τη χώρα ζωντανή. Αυτοί πρέπει να στηρίζονται και όχι να διώκονται.

Δεν είναι μακριά η ώρα που μεγάλες κοινωνικές ομάδες όπως οι πολύτεκνοι, θα πάρουν την τύχη στα χέρια τους και θα σχηματίσουν πολιτικό φορέα. Άλλωστε η αριθμητική τους δύναμη, τους εγγυάται την άνετη είσοδο στη βουλή και ίσως και το φρενάρισμα στην κατρακύλα που έχει πάρει η χώρα μας.

Γράφει ο Τάκης Αναστασάκης

Για το http://www.news4all.gr
 

17.235 ευρώ το μηνιαίο κόστος κάθε βουλευτή!

Η ευνοϊκή φορολογική μεταχείριση των 300 της Βουλής, σε συνδυασμό με την πρόσφατη απόφαση που αφορά τις δωρεάν διελεύσεις των βουλευτών από τα διόδια των εθνικών οδών, μία οικονομική επιβάρυνση η οποία γέννησε το πρώτο μαζικό κίνημα στην Ελλάδα, φέρνει και πάλι στο δημόσιο διάλογο τα προνόμια-παροχές των εκπροσώπων του Κοινοβουλίου.

Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, το μηνιαίο κόστος ενός εκάστου των 300 ανέρχεται χονδρικά στα 17.235 ευρώ, ενώ το ετήσιο ατομικό αφορολόγητο εισόδημά τους μπορεί να φθάσει μέχρι και τα 65.000 ευρώ. Την ίδια ώρα, μισθοί – συντάξεις περικόπτονται ανηλεώς, ενώ η φοροκαταιγίδα νέων μέτρων έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο χιλιάδες νοικοκυριά.

Ηπιες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι περικοπές των βουλευτικών παροχών, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν πριν από ένα χρόνο με απόφαση της διάσκεψης των προέδρων της Βουλής, καθώς ανέρχονται σε ποσοστά της τάξης του 20%-25% και αφορούν κυρίως επιδόματα και άλλου τύπου παροχές. Δραστικά μειώθηκε μόνο η συμμετοχή στις κοινοβουλευτικές επιτροπές από 150 σε 75 ευρώ, ενώ ανέγγιχτη έμεινε από το 2009 η βουλευτική αποζημίωση, που ανέρχεται στα 5.705 ευρώ. Επίσης οι δαπάνες της Βουλής δεν αναρτώνται στη «Διαύγεια». Ωστόσο, ήδη έχει ληφθεί απόφαση να δημιουργηθεί ειδική σελίδα στο διαδικτυακό κόμβο του Κοινοβουλίου από τον προσεχή Ιανουάριο γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό.

Ας σημειωθεί, ωστόσο, ότι οι βουλευτές του ΚΚΕ καταβάλλουν το σύνολο της αποζημίωσής τους στο κόμμα, το οποίο στη συνέχεια παρέχει ποσό της τάξης των 800 ευρώ περίπου, το οποίο αντιστοιχεί στην αμοιβή των πολιτικών στελεχών. Πάνω από το 50% της αποζημίωσής τους καταβάλλουν στο κόμμα και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ οι παρακρατήσεις για τα άλλα κόμματα φθάνουν μέχρι το 20%.

Λεφτά υπάρχουν

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας του Ελληνικού Κοινοβουλίου, οι 300 δικαιούνται επίδομα οργάνωσης γραφείου, το οποίο βάσει των περικοπών ανέρχεται στα 2.561 ευρώ, ενώ στο ποσό αυτό περιλαμβάνεται και η ταχυδρομική ατέλεια (900 ευρώ). Οι βουλευτές δικαιούνται επίσης επίδομα κίνησης, ο μέσος όρος του οποίου φθάνει τα 350 ευρώ (κυμαίνεται στα 291-648 ευρώ) ανάλογα με τη χιλιομετρική απόσταση της εκλογικής περιφέρειας. Στα 975 ευρώ ανά βουλευτή ανέρχεται το κόστος των Ι.Χ. Το ελληνικό Κοινοβούλιο αναλαμβάνει να πληρώνει το μηνιαίο μίσθωμα (leasing) στην εταιρεία ενοικίασης.

Σύμφωνα με τις τελευταίες περικοπές, οι βουλευτές του Λεκανοπεδίου Αττικής (Α’, Β’ Αθηνών, Πειραιώς και Υπολοίπου Αττικής) δικαιούνται αυτοκίνητο έως 1.400 κυβικά εκατοστά και έως 750 ευρώ μηνιαίο μίσθωμα. Για τους βουλευτές περιφέρειας προβλέπεται Ι.Χ. έως 1.800 κ.εκ. και 1.200 ευρώ μίσθωμα. Επίδομα ενοικίου 1.000 ευρώ λαμβάνουν οι βουλευτές περιφέρειας που αναγκάζονται λόγω των κοινοβουλευτικών υποχρεώσεων να διαμένουν στην πρωτεύουσα. Δικαιούνται επίσης τηλεφωνική ατέλεια 667 ευρώ για τα πολιτικά γραφεία.

Δυσθεώρητες δαπάνες

Η ετήσια δαπάνη της Βουλής για κάθε βουλευτή ανέρχεται σε 8.000 ευρώ. Οι βουλευτές περιφέρειας δικαιούνται μέχρι και οκτώ τηλεφωνικές γραμμές και αυτοί του Λεκανοπεδίου Αττικής μέχρι επτά. Αντιστοίχως, υπάρχει και ατέλεια κινητού τηλεφώνου, που σήμερα ανέρχεται στα 170 ευρώ. Πέραν του ποσού αυτού, τα χρήματα καλύπτονται από τους ίδιους, ενώ δικαιούνται επίσης δωρεάν συσκευή κινητού. Το κόστος για τα αεροπορικά εισιτήρια είναι 680 ευρώ, τα οποία πλέον ανταλλάσσονται με πέντε ελεύθερες διελεύσεις μηνιαίως στα διόδια. Συνολικά, 104 αεροπορικά εισιτήρια το χρόνο δικαιούνται οι βουλευτές της περιφέρειας, προκειμένου κάθε εβδομάδα να επιστρέφουν στις εκλογικές τους περιφέρειες.

Σύμφωνα με μετριοπαθείς υπολογισμούς, το συνολικό κονδύλι για κάθε βουλευτή ανέρχεται περίπου στα 10.000 ευρώ. Το κόστος επιβάρυνσης, όσον αφορά τους συνεργάτες που απασχολεί ο κάθε βουλευτής, μπορεί να φθάσει τα 4.500 ευρώ. Βάσει της ισχύουσας νομοθεσίας, δικαιούνται έναν επιστημονικό συνεργάτη ή τέσσερις δημοσίους υπαλλήλους ή την πρόσληψη δύο επιστημονικών συνεργατών και την απόσπαση τριών δημοσίων υπαλλήλων. Η μηνιαία επιβάρυνση του

Κοινοβουλίου ανέρχεται σε περίπου 2.000-2.500 ευρώ για κάθε υπάλληλο. Επιπλέον, η οικογενειακή παροχή και εργοδοτική εισφορά υπέρ ΕΟΠΥΥ είναι 250 ευρώ μηνιαίως, ενώ, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του Κοινοβουλίου για το 2013, το συνολικό ποσό για την κάλυψη των συγκεκριμένων παροχών ανέρχεται σε 750.000 ευρώ.

Κάθε βουλευτής λαμβάνει περί τα 300 ευρώ μηνιαίως ως αποζημίωση για τη συμμετοχή του στις διάφορες κοινοβουλευτικές επιτροπές (75 ευρώ ανά συνεδρίαση – είναι η μόνη παροχή που κόπηκε στη μέση, από 150 σε 75 ευρώ). Μέχρι τον περασμένο χρόνο, ως επιτροπές θεωρούνταν και οι συνεδριάσεις των Θερινών τμημάτων της Βουλής. Κάτι που πλέον δεν ισχύει. Στα… πλεονεκτήματα της βουλευτικής ιδιότητας συγκαταλέγεται το υψηλό αφορολόγητο, που φθάνει μέχρι και το απίστευτο ποσό των 65.000 ευρώ!

Ντίνα Καρατζιου – Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία


Γιατί ρε σεις κατηγορείτε τους βουλευτές μας; Εσείς δηλαδή θα τα κάνατε καλύτερα;

Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί τα βάζετε όλοι σας με τους «αθώους» βουλευτές μας, λες και φταίνε αυτοί που λένε «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ». Πολλοί μάλιστα πιστεύετε πως αν ψηφίσετε νέους πολιτικούς, θα αλλάξει η κατάσταση. Μετά διαψεύδεστε φυσικά οικτρά, όταν βλέπετε πως οι νεότεροι εκ των βουλευτών είναι και οι πιο φανατικοί υποστηρικτές του υπάρχοντος συστήματος και της εξαθλίωσης του λαού.

Φίλοι μας κάνετε σοβαρό λάθος. Δεν φταίνε στην πραγματικότητα οι βουλευτές και κυρίως οι νεότεροι εξ αυτών και όσο δεν θέλουμε αυτό να το καταλάβουμε, τόσο και δεν πρόκειται να εντοπίσουμε τον πραγματικά υπεύθυνο.

Τα πράγματα είναι απλά. Οι βουλευτές είναι κι αυτοί απλοί άνθρωποι. Δεν είναι υπεράνθρωποι. Κάνετε λάθος υπερεκτίμηση εδώ. Και ως απλοί άνθρωποι υπακούουν στους απλούς νόμους στους οποίους υπακούει κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Με τόσα bonus που τους παρέχει το σύστημα, με τόσο υπέρογκες αποδοχές, με τη δυνατότητα υπουργοποίησης, τη δυνατότητα της απεριόριστης επανεκλογής και τη δυνατότητα της δημιουργίας της δικής τους πολιτικής δυναστείας, χωρίς μάλιστα να χρειαστεί να εργαστούν ποτέ, θα πρέπει να είναι κάποιος περίπου Θεός ή έστω Οσιομάρτυρας για να τα απεμπολήσει όλα αυτά. Και θα τα απεμπολήσει με μαθηματική βεβαιότητα, αν παρακούσει την διαταγή του αρχηγού του, αφού η πολιτική του υπόσταση και ύπαρξη εξαρτάται απόλυτα από την παντοδύναμη εξουσία του κομματικού αρχηγού. Το πολιτικό μας σύστημα δεν είναι μόνο κομματοκρατικό, αλλά και αρχηγοκεντρικό. Όταν μάλιστα ο βουλευτής μπορεί και καλύπτεται πίσω από την αντιδημοκρατική αρχή της κομματικής πειθαρχίας, τότε παύει να έχει οποιαδήποτε προσωπική ευθύνη για ό,τι ψηφίζει μέσα στη Βουλή. Τι λέτε λοιπόν;;;

Παρακολουθούμε ακόμα εμβρόντητοι πολλούς βουλευτές να βγαίνουν στα ΜΜΕ και να καταγγέλλουν όλα αυτά που έπειτα από λίγο θα πάνε στη Βουλή να ψηφίσουν με τη γνωστή τακτική του «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ». Ενώ το γνωρίζουμε όλοι ότι θα συμβεί αυτό, εντούτοις θεωρούμε ότι μας εμπαίζουν!!! Όχι δεν μας εμπαίζουν, περισσότερο από όσο εμπαίζουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας πάνω στο θέμα αυτό. Προσπαθούν απλά να φανούν αρεστοί στην εκλογική τους πελατεία για να επανεκλεγούν, ώστε να συνεχίσουν να απολαμβάνουν όλα τα προνόμια. Σε ένα σημείο και μόνο είναι ανειλικρινείς οι βουλευτές. Δεν λένε δηλαδή ότι «όλα αυτά τα κάνουν για να μη χάσουν τα πιο πάνω προνόμια». Όμως, αυτό εμείς το ξέρουμε. Επομένως εδώ παίζεται ένα θέατρο του παραλόγου, όπου όλοι γνωρίζουμε τους ρόλους μας και όμως, όλοι κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας και την ίδια ώρα δεν θέλουμε να ανοίξουμε την πόρτα για να βγούμε έξω από αυτό το θέατρο.

Η λύση είναι απλή και την ξέρουμε όλοι. Για να αλλάξουν όλα αυτά, θα πρέπει να αλλάξει πλήρως η λογική λειτουργίας του πολιτικού συστήματος.

Δεν μπορεί να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να εξαφανιστεί πολιτικά ο βουλευτής και να χάσει και από πάνω αυτά που του παρέχει το σύστημα (όποια και αν είναι αυτά), επειδή θα ψηφίσει ελεύθερα και κατά συνείδηση. Θα πρέπει να υπάρχει συνταγματική εγγύηση περί αυτού, η οποία θα ξεκινά πρώτιστα μέσα από την εσωκομματική δημοκρατία και αυθυπαρξία της ανθρώπινης προσωπικότητας του κάθε βουλευτή. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να εξαφανίζει πολιτικά τον βουλευτή ο κάθε περαστικός αρχηγός, επειδή ο βουλευτής ευθυγραμμίστηκε με το λαϊκό αίσθημα και όχι με τα συμφέροντα που υπηρετεί ο αρχηγός. Τότε μόνο κι εμείς θα μπορούμε να τον ελέγξουμε προσωπικά γιατί δεν ψήφισε σύμφωνα με την λαϊκή εντολή που έχει λάβει ή σύμφωνα με το κοινό λαϊκό αίσθημα. Δυστυχώς σήμερα η λαϊκή εντολή δίνεται αόριστα στο κόμμα (δηλαδή σε μία ολιγαρχία διαπλεκόμενων συμφερόντων που εκφράζει ο αρχηγός) και ταυτόχρονα δεν υπάρχει ούτε κάν η δυνατότητα ανάκλησης, στην περίπτωση που γίνει παρέκκλιση από τη λαϊκή εντολή ή ο βουλευτής δεν ακολουθεί το λαϊκό αίσθημα. Δεν υπάρχει έστω η δυνατότητα λαϊκής παρέμβασης με κάποιο δημοψήφισμα, ώστε να εξαναγκάζεται ο βουλευτής να ευθυγραμμίζεται με τη λαϊκή απαίτηση.

Αν αυτό δεν αλλάξει, δεν θα έχουμε στην πραγματικότητα ποτέ γνήσιους λαϊκούς αντιπροσώπους, αλλά κενά έδρανα, απλές κοινοβουλευτικές πολιτικές «γλάστρες». Και φυσικά δεν μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις, ούτε να περιμένουμε τη σωτηρία μας από «γλάστρες».

Πέτρος Χασάπης
πηγη

Video: "Έχετε την στήριξη του Πρωθυπουργού"- "Χα,χα,χα" η απάντηση!

“ Στο άκουσμα της πρώτης μόλις φράσης του Δημοσθένη Δαβέτα: «Εχετε τη στήριξη του Πρωθυπουργού», το κοινό ξεσπά σε ένα δυνατό αυθόρμητο γέλιο... ”
Στην τελετή έναρξης του 54ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - μεταξύ άλλων - ανέβηκε στη σκηνή ο Δημοσθένης Δαβέτας, ο οποίος θα διάβαζε, με το ρόλο του συμβούλου του Αντώνη Σαμαρά, έναν χαιρετισμό του Πρωθυπουργού.

Στο άκουσμα της πρώτης μόλις φράσης του: «Εχετε τη στήριξη του Πρωθυπουργού», το αυθόρμητο γέλιο της αίθουσας ήταν αρκετό για να δώσει τον τόνο σε ό,τι θα ακολουθούσε.
Για κάποιο λόγο που κανείς δεν θα καταλάβει ποτέ, ο κος. Δαβέτας άρχισε να φλυαρεί μιλώντας για τον εαυτό του και τα χρόνια που δούλευε ως αρθογράφος στη «Liberation», αλλά και να παραδίδει μαθήματα περί του τι σημαίνει η λέξη «φεστιβάλ», τι είναι ο «κινηματογράφος» και άλλα άκαιρα και περιττά, κλείνοντας - σαφώς με νύξεις πολιτικού λόγου με το ανεκδιήγητο «Είναι καλό να ζητάμε, ίσως πάνω απ' όλα όμως πρέπει να ζητήσουμε από τον εαυτό μας για να μας ακούσουν οι άλλοι».

Το «Για τον Τζάρμους ήρθαμε, όχι για εσάς» που αναφώνησε ένας θεατής και οι αποδοκιμασίες κατά τη διάρκεια του λόγου του Δημοσθένη Δαβέτα είναι αρκετά για να σας μεταφέρουν την αγανάκτηση όσων βρίσκονταν στο Ολύμπιον. Εκτός του ότι όλοι πραγματικά είχε έρθει μόνο για να δουν και να ακούσουν τον Τζιμ Τζάρμους να παρουσιάζει την τελευταία του ταινία «Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί», έμοιαζαν και πραγματικά προσβεβλημένοι από ανθρώπους που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το που βρίσκονται, τι ακριβώς λένε και πόσο πολύ, σε μια εποχή σαν και αυτή που περνάει η Ελλάδα, δεν έχει κανείς ανάγκη τα κενά λόγια τους.

Δείτε περίπου στο 1:40 τα αυθόρμητα γέλια του κοινού (και στη συνέχεια την ομιλία του Τζιμ Τζάρμους)


 
ΠΗΓΗ

Κρίση και Παράδοση

1. Το θέμα

Το θέμα είναι η κρίση του σημερινού πολιτισμού και το ερώτημα είναι μήπως η διέξοδος από την κρίση βρίσκεται στην Παράδοση.

Αλλά πώς μπορεί να διατυπώνεται μια τέτοια ιδέα, όταν μόλις μερικά χρόνια πριν ήταν τελείως αδιανόητη;

Η απάντηση βρίσκεται στη σχέση ιδανικού – πραγματικού στο εσωτερικό του σύγχρονου πολιτισμού.

Τα πρότυπα του σημερινού πολιτισμού έχουν παγκόσμια επιρροή. Αντιπροσωπεύουν το ιδανικό. Είναι δηλαδή υπερ-επιθυμητά απ’ όλους τους ανθρώπους. Π.χ. όλοι θα ήθελαν να έχουν μια καλή δουλειά.

Μια καλή πρώτη κατοικία. Ένα εξοχικό σε καλή παραλία. Καλές καταθέσεις στην τράπεζα και μια τελευταίου τύπου μερσεντές. Αν όχι δύο και τρεις. Το πρότυπο αυτό δεν έχει ωστόσο την αντίστοιχη εφαρμοσιμότητα. Είναι εφικτό μόνο για ένα πολύ μικρό τμήμα του πληθυσμού της Γης.

Υπάρχει λοιπόν μια αντίφαση. Την αντίφαση αυτή ο σημερινός πολιτισμός την όριζε ως προσωρινή ανωμαλία και τη χειραγωγούσε με την ιδεολογία της προόδου και με τα αντίστοιχα «προοδευτικά» πολιτικά κινήματα. Η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνικής θα επέτρεπε, με τη βοήθεια πάντοτε των «προοδευτικών δυνάμεων», να γενικευθεί στο άμεσο μέλλον το επίζηλο πρότυπο. Δυο λογιών τέτοια κινήματα είχαν αναλάβει, διαδοχικά, να εξαλείψουν την «ανωμαλία». Και τα δύο διεθνή: τα αστικοδημοκρατικά κινήματα και τα σοσιαλιστικά κινήματα. Τα δεύτερα είχαν έρθει να καλύψουν τη φθορά και αναξιοπιστία των πρώτων.

Η κατάρρευση και του κομμουνισμού έδειξε πως η «μεγάλη υπόσχεση» του συστήματος είναι απραγματοποίητη. Το χάσμα Βορρά-Νότου, που ενσαρκώνει την αντίφαση ανάμεσα στην καθολική αποδοχή του προτύπου και την μη καθολική του εφικτότητα, είναι σήμερα βαθύτερο από κάθε άλλη φορά. Τα νούμερα είναι αποκαλυπτικά: 447 άτομα κατέχουν περισσότερο πλούτο από το 50% του πληθυσμού της Γης. Τώρα πια το χάσμα δεν είναι δυνατόν να γεφυρωθεί και για οικολογικούς λόγους. Ο πλανήτης δεν αντέχει τον τρόπο ζωής του δυτικού ανθρώπου. Φθάσαμε δηλαδή στο μοιραίο σημείο όπου έχουμε κλείσιμο των οραματικών διεξόδων του συστήματος. Ο σύγχρονος πολιτισμός γνωρίζει πλέον κρίση οικουμενικότητας. Αυτή είναι η βασική όψη της κρίσης, για την οποία τόσος λόγος γίνεται.

2. Ο φουνταμενταλισμός

Σας μιλώ για πράγματα οφθαλμοφανή. Τα γνωρίζετε. Επίσης γνωρίζετε ότι τη θέση των κομμουνιστικών κινημάτων την έχουν καταλάβει, εδώ και αρκετό καιρό, τα φουνταμενταλιστικά κινήματα. Αυτά είναι παρόντα πλέον παντού στον κόσμο. Τόσο στο Νότο όσο και στον Βορρά.

Στην «πρωτοπορεία» του διεθνούς φουνταμενταλισμού βρίσκεται ο ισλαμικός φουνταμενταλισμός. Η πραγματικότητα του φουνταμενταλισμού δείχνει ακριβώς ότι η «επιστροφή στην Παράδοση» είναι πλέον τρέχουσα πρόταση. Δεν γνωρίζει σύνορα.

Γιατί συμβαίνει η «στροφή στο παρελθόν»; Ας δούμε λίγο το ερώτημα. Αυτό που λέμε «σύγχρονος πολιτισμός» είναι κράμα παραδόσεων, όπου κυριαρχούν τα πρότυπα του δυτικού πολιτισμού. Ο δυτικός τρόπος ζωής εμπνέεται κι αυτός από μια παράδοση. Παρόλο που δεν πιστεύει στην «παράδοση». Αντιπροσωπεύει απλώς τη νεώτερη απ’ όλες τις παραδόσεις.

Η ανάδειξη των δικών της προτύπων σε κυρίαρχα, σημαίνει ότι έχει υποτάξει τις παλιότερες παραδόσεις. Άλλες κατόρθωσε να τις καταστρέψει. Να τις εξαφανίσει. Ενώ τις πιο μεγάλες απλώς τις ενσωμάτωσε. Και το πέτυχε αυτό χάρις στη φαινομενική οικουμενικότητα των προτύπων του. Χάρις στην υποθετική εφικτότητά τους. Παράδειγμα: Ενώ οι παλιότερες παραδόσεις υπόσχονταν τον παράδεισο, αλλά για την άλλη ζωή, αυτή εδώ έκανε τον καταναλωτικό παράδεισο χειροπιαστή πραγματικότητα. Είναι το σούπερ μάρκετ.

Καθώς όμως άρχισε να γίνεται σαφές, για τα δισεκατομμύρια των παριών του σύγχρονου κόσμου ότι το σούπερ μάρκετ είναι εξ ίσου άπιαστο όνειρο με τον μουσουλμανικό παράδεισο, το παρελθόν αποδεσμεύεται. Η «παράδοση» αποκτά αυτοπεποίθηση. Εκεί μάλιστα όπου το χάσμα είναι πολύ μεγάλο προβάλλει τον εαυτό της ως εναλλακτική λύση. Καθώς αντιπροσωπεύουν μεγάλους πολιτισμούς, που στο παρελθόν είχαν διεκδικήσει σκληρά την οικουμενικότητα, οι παλιές παραδόσεις είναι τώρα σε θέση να πείθουν όχι μόνο ιδεολογικά, αλλά και πρακτικά. Οι ισλαμιστές π.χ. οικοδομούν ισχυρά δίκτυα αλληλεγγύης, που τρέφουν, ντύνουν και περιθάλπουν τις μάζες που τους ακολουθούν. Μακάρι βέβαια να έκαναν κάτι τέτοιο και οι δικοί μας φουνταμενταλιστές.

Δεν πρέπει να μας τρομάζουν οι λέξεις. Φουνταμενταλισμός = αναθεμελιωτισμός. Δεν είναι κάτι κακό εξ ορισμού. Αν το σπίτι σου καταρρέει, λόγω σαθρής θεμελίωσης, τι πιο λογικό από το να θέλεις να το ανα-θεμελιώσεις σε πιο γερά θεμέλια;

3. Η αλλοτρίωση της παράδοσης

Ο σύγχρονος πολιτισμός είναι, λοιπόν, δομή παραδόσεων με κυρίαρχη τη δυτική παράδοση. Η θεώρηση αυτή έχει μεγάλη αξία, γιατί μας επιτρέπει να τοποθετήσουμε την κρίση στο επίπεδο της σχέσης μεταξύ των παραδόσεων. Μας επιτρέπει να αντιληφθούμε την κρίση ως κρίση ηγεμονίας της δυτικής παράδοσης πάνω στις υπόλοιπες.

Τι σημαίνει όμως κυριαρχία μιας παράδοσης πάνω σε μία άλλη; Σημαίνει κυριαρχία των δικών της προτύπων, του δικού της συστήματος ιεράρχησης των αναγκών, στον καθημερινό βίο των οπαδών της κυριαρχούμενης παράδοσης. Η κυριαρχία ολοκληρώνεται σε ενσωμάτωση-αλλοτροίωση, όταν η κυρίαρχη παράδοση ελέγχει επιπλέον την παιδεία της κυριαρχούμενης παράδοσης. Η μασονική Στοά της οδού Αχαρνών μπορεί π.χ. να ελέγχει το Δ.Σ. της Ριζαρείου Σχολής, από την οποία βγαίνουν, ως γνωστόν, οι περισσότεροι ιερείς της ελλαδικής εκκλησίας. Αυτή είναι η οφθαλμοφανής περίπτωση. Η άλλη, η ανεπίγνωστη, που είναι και η πιο σημαντική, είναι αυτή η ανεπίγνωστη για την οποία μιλά ο Χρ. Γιανναράς, στο «Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα», που τόσο ενόχλησε τους καθ’ ημάς φουνταμενταλιστές. Στο βιβλίο αυτό ο Χ.Γ. απέδειξε ότι τους τελευταίους αιώνες κυριαρχούν στην ορθόδοξη εκκλησία τα δυτικά θρησκευτικά πρότυπα, ενώ οι εκπρόσωποί της νομίζουν ότι κάνουν αγώνα εναντίον της Δύσης. Η πνευματική ηγεμονία της δυτικής παράδοσης, πάνω στις παλιότερες έχει σαν περιεχόμενο την αλλοτροίωση των παραδόσεων αυτών.

Όταν μιλούν, συνεπώς, για την «παράδοση», ως λύση, ποιά ακριβώς παράδοση εννοούν; Γι’ αυτό που είναι πραγματικά η παράδοση, τελώντας υπό καθεστώς αλλοτροίωσης, ή για «κάτι άλλο»;

Γύρω από το ερώτημα αυτό αναπτύσσεται και η εσωτερική αντίφαση κάθε φουνταμενταλισμού. Οι δυνάμεις τις «παράδοσης» πολώνονται μεταξύ ενός «συντηρητικού» πόλου, ο οποίος ταυτίζει την παράδοση με τη σύγχρονη μορφή της και ενός «ριζοσπαστικού» πόλου, ο οποίος κηρύσσει την «επάνοδο» στην «αρχική γνησιότητα» της παράδοσης. «Γνησιότητα» που βρίσκεται, ωστόσο, μόνο στο επίπεδο του φαντασιακού. Γιατί δεν έχει αντίκρισμα στον τρόπο ζωής καμιάς κοινωνικής ομάδας.

Η αντίφαση αυτή είναι ιδιαίτερα φανερή στον ισλαμικό φουνταμενταλισμό, που είναι και ο πιο δραστήριος. Τη ζήσαμε και στην περίπτωση του μαρξισμού, στην τελευταία φάση του, των δεκαετιών ‘60 και ‘70, όπου πλήθος κινημάτων «επιστροφής στην αρχική γνησιότητα», ενέπνευσαν την τότε διεθνή νεολαία. Σε μας σήμερα, όπου ο φουνταμενταλισμός είναι ασθενέστερος, χρειάζεται πιο εξασκημένο μάτι για να αναγνωρίσει κανείς το φαινόμενο. Η εσωτερική αυτή αντίφαση αποτελεί και τη θεμελιώδη αδυναμία του φουνταμενταλισμού, η οποία δεν του επιτρέπει να συστήσει αποτελεσματική απειλή για την κυρίαρχη δυτική παράδοση, παρά την κρίση αυτής της τελευταίας.

Η συντηρητική πλευρά του φουνταμενταλισμού, παρουσιάζοντας την αλλοτριωμένη παράδοση ως «λύση», κλείνει ουσιαστικά κάθε δυνατότητα διεξόδου. Διότι δεν αμφισβητεί τον εαυτό της. Αγνοεί τον χαρακτήρα της κρίσης των προτύπων με τα οποία, στην πράξη, έχει συμβιβασθεί.

Η ριζοσπαστική πλευρά είναι έτσι αναγκασμένη να κάνει διμέτωπο αγώνα: να αμφισβητήσει τόσο την ξένη κυρίαρχη παράδοση, όσο και την αλλοτριωμένη ντόπια παράδοση. Και κυρίως να δώσει αυτό που θα μπορούσε να είναι η σημερινή «γνήσια» ενσάρκωση των παραδοσιακών προτύπων. Κάτι ανέφικτο ακόμα και για τις περιορισμένες τοπικές συνθήκες, πόσο μάλλον για την κλίμακα του παγκόσμιου συστήματος.

4. Αδιέξοδο;

Αυτό σημαίνει ότι η λύση δεν μπορεί να έλθει από τις παραδόσεις του Νότου. Υπό κανονικές συνθήκες βεβαίως. Γιατί αν ο Βορράς εξακολουθήσει να μην κάνει τίποτα για να μειώσει το χάσμα Βορρά-Νότου είναι καταδικασμένος. Η δράση του δημογραφικού παράγοντα και η ηθική διάβρωση, υποσκάπτουν τη δύναμή του και κάποια στιγμή θα φέρουν την πτώση του.

Στην περίπτωση αυτή η Παράδοση θα έχει νικήσει, αλλά μόνο φαινομενικά. Δεν μπορεί καμιά από τις παραδόσεις του Νότου να παίξει τον οικουμενικό ρόλο που δεν μπόρεσε να παίξει η δυτική παράδοση. Δηλαδή να ενοποιήσει τον κόσμο. Δεν είναι δυνατόν μια παράδοση, η οποία στο παρελθόν απέτυχε να γίνει οικουμενική, να το κατορθώσει σήμερα. Σήμερα που οι ανάγκες των ανθρώπων δεν είναι πλέον παραδοσιακές. Την αδυναμία της αυτή θα ήταν αναγκασμένη να την αντισταθμίσει με άσκηση βίας, για να καθυποτάξει τις άλλες παραδόσεις. Σε μικρογραφία το είδαμε στη Βοσνία. Γι’ αυτό η ενδεχόμενη κατάρρευση του Βορρά και η ντε-φάκτο επιβολή του φουνταμενταλισμού, θα ήταν μια φρικαλέα προοπτική. Σωστά την έχουν αποκαλέσει «νέο μεσαίωνα».

Ενώ η δυτική παράδοση εμφανίζει ήδη έλλειμμα οικουμενικότητας, οι κυριαρχούμενες παραδόσεις εμφανίζουν ασύγκριτα μεγαλύτερο. Βρισκόμαστε λοιπόν σε αδιέξοδο;

5. Οι λύσεις

Αν σκεφθούμε «ολιστικά» είμαστε υποχρεωμένοι να ορίσουμε την κρίση, ως «κρίση ηγεμονίας». Θα ήταν όμως λάθος να μείνουμε στη θεώρηση αυτή, γιατί θα κινδυνεύαμε να πιστέψουμε ότι η κρίση οφείλεται στη δύναμη αντίστασης των κυριαρχούμενων παραδόσεων. Πράγμα που δεν ισχύει. Οι αιτίες της κρίσης είναι ενδογενείς και βρίσκονται στο εσωτερικό της κυρίαρχης παράδοσης. Επομένως μόνο εκεί μπορούν να ξεπεραστούν.

5.1 Το ανθρωπολογικό περιεχόμενο της κρίσης

Δεν έχω χρόνο για ανάλυση αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι χωρίς ειδική ανθρωπολογική θεωρία για την κρίση μόνο ρηχότητες μπορούμε να λέμε. Μια θεωρία που έχει ανθρωπολογικό βάθος και δεν είναι ανιστορική, είναι αυτή που μας μιλά για κρίση της νεωτερικής εξατομίκευσης. Βασικά σημεία της θεωρίας αυτής είναι:

α) Το νεωτερικό άτομο γεννήθηκε από την κολεκτιβιστική μήτρα του μεσαιωνικού παπισμού, με «μαμή» την «Αναγέννηση» και τις αστικές επαναστάσεις.

β) Το νεωτερικό άτομο έχει ολοκληρώσει, στα ιστορικά κέντρα του, την ανάπτυξή του ήδη από τον περασμένο αιώνα.

γ) Συντελείται σήμερα η πλήρης κατάρρευση του νεωτερικού ατόμου και στη θέση του μπαίνει ο αυτοματισμένος άνθρωπος, ο οποίος δεν είναι άτομο.

δ) Ο αυτοματισμένος άνθρωπος είναι ανίκανος να αποστασιοποιηθεί από τα συστήματα που φτιάχνει, ώστε να μπορέσει να ελέγξει τις αντιφάσεις τους. Κι εδώ βρίσκεται η βαθύτερη  ουσία της κρίσης.

5.2 Οι τρεις θέσεις

Από την ανάλυση με βάση τη θεωρία αυτή διαγράφονται ευκρινώς τρεις ενδεχόμενες θέσεις:

α) Ανασυγκρότηση-αναπαλαίωση του νεωτερικού ατόμου. Επιστροφή στον Καρτέσιο, ας πούμε. Άντε στον Σπινόζα.

β) Επιστροφή στους προνεωτερικούς πολιτισμούς, όπως υποστηρίζουν οι φουνταμενταλιστές του Νότου.

γ) Αναζήτηση, μέσα από την πάλη για την υπέρβαση της μηχανικότητας, ενός νέου τύπου ανθρώπου, μετα-ατομικού και μετα-κολεκτιβιστικού. Αυτή είναι η μετανεωτερική λύση.

Αν κληθείτε να διατυπώσετε άποψη θα υποχρεωθείτε να καταλήξετε σε μία από τις τρεις αυτές θέσεις. Τη νεωτερική, την παραδοσιοκεντρική και τη μετανεωτερική. Έτσι μπορείτε να ταξινομήσετε και τα βιβλία που πραγματεύονται την πολιτισμική κρίση. Όλα βεβαίως έχουν ειδικό ρόλο να επιτελέσουν και όλα είναι χρήσιμα. Σε μια δημοκρατική κοινωνία ο πολίτης πρέπει να γνωρίζει όλες τις αντιτιθέμενες προσεγγίσεις, πριν αποφασίσει τι θέση θα λάβει. Η αλήθεια για την κρίση προσεγγίζεται όχι μόνο από τη μία θέση αλλά και από τις τρεις συγχρόνως.

Η μετανεωτερική θέση υποβάλλει μιαν ειδική σχέση με την παράδοση, η οποία μπερδεύει πολύ, τόσο τους νεωτερικούς όσο και τους παραδοσιοκεντρικούς. [..]

5.3 Η μετανεωτερική αξία της ελληνικότητας

Όμως το ενδιαφέρον για την ελληνικότητα πηγάζει από τη μετανεωτερική αξία της και όχι από κάποιον «ελληνοκεντρικό ρομαντισμό». Προσέξτε ορισμένες «αναλογίες» σχετικά με το επίμαχο και μάλλον δυσνόητο αυτό σημείο:

α) Ο Ελληνισμός έχει αναπτύξει εξατομικευτικό και όχι κολεκτιβιστικό πολιτισμό.

β) Πέρασε την εμπειρία της εξατομίκευσης, αλλά και της κρίσης της.

γ) Για να ξεπεράσει την κρίση ασπάστηκε τον χριστιανισμό.

δ) Βρήκε στον χριστιανισμό τη διέξοδο που γύρευε γι’ αυτό και έφτιαξε ένα νέο χιλιόχρονο πολιτισμό.

Βεβαίως σε κάποιο ζωτικό σημείο ο χριστιανικός Ελληνισμός εκτροχιάσθηκε, για να υποκύψει στον πιο βάρβαρο κολεκτιβισμό. Του Μωάμεθ, από την Ανατολή και του Καρλομάγνου, από τη Δύση. Κι από τότε δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Θα σημειώσω ότι το σημείο εκτροχιασμού παραμένει εκτός παραδοσιακής συνειδήσεως, πράγμα που απαξιώνει την τόσο χρήσιμη για τη σημερινή κρίση ελληνική εμπειρία.

Είναι νομίζω πολύ χρήσιμη η ελληνική εμπειρία, ακριβώς γιατί εμπεριέχει τη γνώση ότι το άτομο μπορεί να αναγεννηθεί από την τέφρα του. Να γίνει Πρόσωπο. Όχι στο επίπεδο της φαντασιακής «εσχατολογικής» σχέσης του με τον Θεό, αλλά στο εδώ και τώρα των κοινωνικών σχέσεων.
Για την κατανόηση του θεμελιώδους αυτού σημείου θα προσθέσω μερικές διευκρινίσεις πάνω στη φυσιολογία των Παραδόσεων.

5.4 Η παράδοση ως φορέας της υποκειμενοποίησης

Ο άνθρωπος δεν γεννιέται υποκείμενο αλλά γίνεται, μέσω της έμμεσης ή άμεσης μαθητείας του στις διάφορες υποκειμενοποιητικές παραδόσεις. Οι παραδόσεις είναι οι θεματοφύλακες του ιδανικού (του καλού, του ωραίου, του αληθινού) και βεβαίως των προτύπων που το μορφοποιούν. Ελέγχουν έτσι, άμεσα ή έμμεσα, τη διάπλαση του υποκειμένου. Αυτό είναι το κοινό χαρακτηριστικό όλων των παραδόσεων.

Στο εσωτερικό κάθε παράδοσης τίθεται ένα θεμελιακό ερώτημα, το οποίο αναφέρεται στη διαχείριση της ατομικότητας, της αναδυόμενης στη διάρκεια κάθε υποκειμενοποίησης: Θα ιδούμε σαν θετικό γεγονός την ατομικότητα και θα τη βοηθήσουμε να αναπτυχθεί, ή θα τη θεωρήσουμε σαν παθολογικό φαινόμενο και θα μεθοδεύσουμε την εξάλειψή της; Το ιδανικό μας θα είναι εξατομικευτικό ή κολεκτιβιστικό; Από την πρωταρχική αυτή νοηματοδότηση του υποκειμένου (ατομικό-συλλογικό-σχέσεις), προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, καθορίζεται η διαίρεση των παραδόσεων σε εξατομικευτικές και κολεκτιβιστικές.

Πλην της αρχαίας ελληνικής και της νεώτερης δυτικής, που είναι παραδόσεις εξατομίκευσης, όλες οι άλλες είναι κολεκτιβιστικές. Η προοπτική του «νέου μεσαίωνα», για την οποία μιλήσαμε, αναφέρεται στο ενδεχόμενο της επικράτησης κολεκτιβιστικών παραδόσεων. Όπως λ.χ. ο ισλαμισμός.

Έναντι των κολεκτιβιστικών παραδόσεων κάθε εξατομικευτική παράδοση αντιπροσωπεύει μια ανώτερη ανθρωπολογική βαθμίδα στην ιστορία του πολιτισμού.

Μένει να δούμε τη διαφορά της νεώτερης δυτικής παράδοσης, από την αντίστοιχη ελληνική: Και οι δύο φτιάχνουν άτομο, πράγμα που τις καταχωρεί στην ίδια οικογένεια. Αλλά ο τύπος ατόμου που φτιάχνουν είναι πολύ διαφορετικός. Ως προς το ελληνικό άτομο έχουμε τρεις θεμελιώδεις διαφορές που αξίζει να τις αναφέρουμε:

Η πρώτη είναι ότι ενώ το ελληνικό άτομο είναι κοσμοκεντρικό το δυτικό είναι ιστορικιστικό. Το ελληνικό άτομο καλείται να συντονιστεί με το ιδανικό, το οποίο όμως βρίσκεται έξω του, στον φυσικό κόσμο (ως Αρμονία). Το δυτικό άτομο βλέπει μεν το ιδανικό έξω από την παροντική παρουσία του, αλλά το τοποθετεί στον ιστορικό μέλλοντα. Το νέο είναι εδώ αυταξία και το παραδοσιακό απαξία. Αληθές, καλό και ωραίο, είναι αυτό που θα έρθει. Όχι αυτό που υπήρξε κάποτε, ή βρίσκεται έξω από την ιστορία. Γι’ αυτό και το ορθό όνομα της νεότερης δυτικής παράδοσης είναι

Νεωτερικότητα.

Η δεύτερη διαφορά βρίσκεται στην αντίληψη των δύο τύπων ατόμου για τη σχέση ελευθερίας-δικαιοσύνης. Σε αντίθεση με το ελληνικό άτομο, το νεωτερικό δεν ενδιαφέρεται για τη δικαιοσύνη, γιατί πιστεύει ότι η δικαιοσύνη, το συλλογικό συμφέρον, απορρέει αυτόματα από την ελεύθερη σύγκρουση των ιδιοτελών ατομικών επιδιώξεων.

Η τρίτη διαφορά βρίσκεται στον τρόπο θεώρησης των ανθρωπίνων σχέσεων. Ενώ το ελληνικό άτομο θέτει σε προτεραιότητα την αμεσότητα των σχέσεων, και θέλει την κοινότητα κοινωνία προσώπων, το νεωτερικό άτομο επιζητεί την απο-προσωποποίηση των σχέσεων και την οικοδόμηση της κοινότητας στη βάση απρόσωπων συστημάτων.

6. Ο χαρακτήρας της κρίσης

Έπειτα από τις διευκρινίσεις αυτές ας επανέλθουμε στην κρίση. Θεωρούμενη εξωτερικά ορίζεται ως κρίση ηγεμονίας πάνω στις άλλες παραδόσεις. Εσωτερικά όμως ορίζεται ως κρίση της νεωτερικής εξατομίκευσης. Το νεωτερικό άτομο καταρρέει και στη θέση του μπαίνει ο αυτοματισμένος άνθρωπος.

Τον χαρακτήρα της νεωτερικής κρίσης έχει επομένως νόημα να τον αναλύσουμε όχι σε αντιδιαστολή με τις κολεκτιβιστικές παραδόσεις, οι οποίες αρνούνται την ατομική ελευθερία, αλλά σε αντιδιαστολή με την ελληνική εξατομίκευση, Δηλαδή σε σχέση:

α) με την οξεία διαστολή φύσης και ιστορίας,

β) την αντίθεση ελευθερίας-δικαιοσύνης και

γ) τη διαστολή εμπρόσωπων σχέσεων και απρόσωπων συστημάτων.

Κι αυτά όχι για να «γυρίσουμε» στην ελληνική αρχαιότητα, αλλά για να στοιχειοθετήσουμε μια μετα-νεωτερική πρόταση.

Σ’ αυτή τη βάση μπορούμε να αξιοποιήσουμε και την ελληνική χριστιανική παράδοση, τον ιστορικό καρπό της συνάντησης Ελληνισμού και χριστιανισμού. Κι αυτό γιατί, η παράδοση αυτή, ενσάρκωσε την ιστορική διέξοδο του ελληνικού ατόμου από την ανάλογη κρίση της αρχαίας εξατομίκευσης.

Το Πρόσωπο λειτούργησε στην ιστορία ως πρόταση για το ξεπέρασμα της κρίσης του ελληνικού ατόμου. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να χρησιμεύσει και ως πρόταση για την υπέρβαση της κρίσης του νεωτερικού ατόμου. Αν το Πρόσωπο αντιστοιχεί σε μια ανθρωπολογική βαθμίδα στην οποία μπορεί να εξελιχθεί το άτομο, τότε ίσως αποτελεί την απάντηση. Το ερώτημα αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, και η τελευταία λέξη της προβληματικής μας πάνω στη νεωτερική κρίση.

Οι τελευταίες διατυπώσεις μου θέτουν ασφαλώς πολλά ερωτήματα στα οποία δεν έχω τον χρόνο να αναφερθώ. Κλείνοντας την εισήγησή μου θα έλεγα ότι σας περιέγραψα, όσο πιο συνοπτικά μπορούσα, το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αποκτά νόημα το διάζευγμα κρίση – παράδοση. Και βέβαια η συζήτηση βιβλίων όπως αυτό που παρουσιάζουμε σήμερα.

(*Ομιλία στη Θεσσαλονίκη το 1997 κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Σωτήρη Γουνελά: «Η κρίση του πολιτισμού». Αρμός 1997.)
(Θεόδωρος Ι. Ζιάκας)

Ξαναδιαβάζοντας σήμερα -ύστερα από 15 χρόνια- την ανθρωπολογική αυτή προσέγγιση βλέπω ότι επί της ουσίας δεν χρειάζεται να αλλάξω κάτι.

Ως ανθρωπολογική υπερβαίνει, βέβαια, τις κάθε είδους πολιτικές προσεγγίσεις (των «οικονομικών» συμπεριλαμβανομένων), αλλά δεν τις υποκαθιστά. Πρέπει δηλαδή να λαμβάνεται υπόψη ως συμπληρωματική προσέγγιση.

Από τη στιγμή, βέβαια, που η κρίση γίνεται ανθρωπολογική, είναι αδύνατο να ξεπεραστεί αν δεν βρεθεί ανθρωπολογική διέξοδος. Οι ενδοσυστημικές πολιτικές «λύσεις» μπορούν απλώς να παρατείνουν την ανθρωπολογική κρίση. Βεβαίως αν υπάρξει ανθρωπολογική διέξοδος αυτή θα εκφραστεί και ως πολιτική λύση.

Αυτό που υποστηρίζω είναι ότι μόνο μετανεωτερικές (μετα-κολεκτιβιστικές και συγχρόνως μετα-ατομικές) πολιτικές λύσεις θα μπορούσαν να σπάσουν το ανθρωπολογικό αδιέξοδο. Και ότι αν δεν βρεθούν, θα υπάρξει, κατ’ ανάγκην, κατολίσθηση σε έναν νέο κολεκτιβισμό τεχνοφασιστικού τύπου, ενώπιον του οποίου οι δεσποτισμοί του παρελθόντος θα φαντάζουν παιδικές χαρές… Προϋποθέτουν όμως -οι μετανεωτερικές πολιτικές λύσεις- μια αντίστοιχη διάνοιξη στο ανθρωπολογικό επίπεδο.

Το περίγραμμα του προβλήματος είναι η πόλωση κολεκτιβισμού-ατομοκεντρισμού, όπου ο δεύτερος εμφανίζεται ως διέξοδος από την κρίση του πρώτου και τανάπαλιν. Βεβαίως αν η κρίση της νεωτερικής εξατομίκευσης, που είναι η ουσία του προβλήματος σήμερα, έχει χαρακτηριστικά επιστημολογικής μοναδικότητας, ότι δηλαδή δεν υπήρξε ποτέ κάτι ανάλογο στην ιστορία, τότε θα πρέπει να αρκεστούμε απλώς στην μεταφυσική ή την επιστημονική φαντασία, όπως κάνουν άλλωστε όσοι ήδη προβληματίζονται επ’ αυτού. Οι υπόλοιποι δεν προβληματίζονται καν, επειδή πιστεύουν apriori ότι δεν υπάρχει ανθρωπολογικός τόπος πέρα από το Άτομο, ότι το δίπολο κολεκτιβισμού-ατομοκεντρισμού είναι ανυπέρβλητο.

Εγώ τόλμησα να πάω κόντρα στο ρεύμα αυτό, επειδή είχα την διαίσθηση ότι ο αρχαίος ελληνικός ανθρωπολογικός τύπος ήταν Άτομο, ότι πέρασε την κρίση της εξατομίκευσης και ότι μέσω του χριστιανισμού βρήκε ανθρωπολογική διέξοδο σε έναν όντως μετα-κολεκτιβιστικό και μετα-ατομικό τύπο, το ελληνορθόδοξο Πρόσωπο, το οποίο και ενσαρκώθηκε στο εσωτερικό του βυζαντινού πολιτισμού, όχι μόνο ως ιδανικό αλλά και σε κάποιο σημαντικό βαθμό ως καθημερινότητα στη ζωή των Κοινών. Προσπάθησα να το επιβεβαιώσω αυτό με την αντίστοιχη έρευνα, από την οποία και αποκόμισα τα στοιχεία τα οποία μου έδωσαν την δυνατότητα να επεξεργαστώ την μετανεωτερική ανθρωπολογική θεωρία που παρουσιάζεται στην ως άνω ομιλία του 1997.

Η θεωρία μου ήταν βέβαια «καμένη από χέρι», γιατί το διανοητικό περιβάλλον μέσα στο οποίο διατυπώθηκε, ήταν και παραμένει απολύτως εχθρικό προς κάθε μετανεωτερική αναζήτηση, στην οποία θα είχε θέση η ελληνική ανθρωπολογική εμπειρία. Δεν εννοώ τις αναμφισβήτητες γνωσιολογικές δυσκολίες, που έχουν σχέση με τις διαφορές Δούλου-Ατόμου-Προσώπου, όπως και μεταξύ ελληνικού και νεωτερικού Ατόμου, ή μεταξύ του προνεωτερικού και του ενδεχόμενου μετανεωτερικού Προσώπου, η αποσαφήνιση των οποίων δεν είναι και τόσο ανυπέρβλητη, όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται. Εννοώ βαθιές ψυχικές εμμονές.

Η Νεωτερικότητα είναι αποτέλεσμα όχι συνέχειας αλλά ρήξης με την ανθρωπολογική παραγματικότητα της ελληνικής οικουμένης. Οι νορδικοί λαοί κατά την μετάβασή τους από τον κολεκτιβισμό στην εξατομίκευση ανέπτυξαν μια μορφή ατομικότητας διαμετρικά αντίθετου εξελικτικού προσανατολισμού από εκείνου της ελληνικής. (Συλλογικώς απρόσωπη – συστημικά διαμεσολαβημένη.)

Το ερώτημα πρέπει να αναδιατυπωθεί, ώστε να λάβει υπόψη την αναλογία του νεωτερικού με το ελληνικό παράδειγμα. Τότε από το ερώτημα \”πώς μπορεί\” προηγείται το ερώτημα \”τι θα σήμαινε\” ανθρωπολογικά η ζητούμενη υπέρβαση της πόλωσης νεωτερικού ατομοκεντρισμού – νεωτερικού κολεκτιβισμού; Στη βάση αυτή το δικό μας \”Πρόσωπο\” χρησιμεύει απλώς ως κριτικό-επιστημολογικό υπόδειγμα.

Η απάντηση είναι ασφαλώς ανοιχτή στην έρευνα – δεν είναι δεδομένη.

Πηγή

Ο ΜΠΑΛΤΑΚΟΣ ΔΙΟΡΙΣΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

Μετά την αποκάλυψη για τις σκανδαλώδεις παρεμβάσεις του κ. Μπαλτάκου για την τοποθέτηση του γιού του στο Λιμενικό Σώμα, νέο ρεπορτάζ αποκαλύπτει πως ο κυβερνητικός αξιωματούχος, διόρισε και την... σύζυγο του

Νέα στοιχεία για την δράση του πολυπράγμονα γενικού γραμματέα της κυβέρνησης, Τάκη Μπαλτάκου, φέρνουν σήμερα στο φως τα «Παραπολιτικά».

Μετά την αποκάλυψη για τις σκανδαλώδεις παρεμβάσεις του κ. Μπαλτάκου για την τοποθέτηση του γιού του στο Λιμενικό Σώμα, νέο ρεπορτάζ αποκαλύπτει πως ο κυβερνητικός αξιωματούχος, διόρισε και την... σύζυγο του.

Ο Μπαλτάκος, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, διόρισε και την γυναίκα του με μισθό 1.700 ευρώ στη Βουλή, όχι στο γραφείο του Δημήτρη Σταμάτη, αλλά στην γενική γραμματεία του πρωθυπουργού.
 
http://www.periodista.gr/

 

Πλειστηριασμοί - εξπρές μέσα σε μόνο 50 ημέρες

Πλειστηριασμούς-εξπρές σε 50 μέρες ετοιμάζει ο «πράσινος» διοικητής του ΙΚΑ Ροβέρτος Σπυρόπουλος, θέτοντας σε λειτουργία το Κέντρο Είσπραξης Ασφαλιστικών Οφειλών (ΚΕΑΟ), για περίπου 550.000 οφειλέτες που χρωστούν στα τέσσερα μεγαλύτερα ασφαλιστικά ταμεία (ΙΚΑ, ΟΑΕΕ, ΟΓΑ, ΕΤΑΑ) έως 6 δισ. ευρώ. Ετσι, τίθενται σε άμεσο κίνδυνο σπίτια, καταστήματα, οικόπεδα και γενικά η περιουσία που ανήκει σε όσους χρωστούν στα ασφαλιστικά ταμεία. Η διαδικασία καλύπτεται κάτω από τον τίτλο της λήψης «αναγκαστικών μέτρων είσπραξης», που αποσκοπεί να τρομάξει τους Ελληνες μικροεπαγγελματίες που δέχονται χτυπήματα από παντού.

Πρόκειται για περιπτώσεις με ατομική οφειλή από 5.000 ευρώ και άνω, με στόχο να εισπραχθούν 2-3 δισ. ευρώ έως το 2017, ενώ σε πρώτη φάση για το επόμενο έτος στόχος είναι να μπουν στα ασφαλιστικά ταμεία περίπου 200.000.000 ευρώ επιπλέον.

Το ΚΕΑΟ επίσημα βρίσκεται σε ισχύ από την 1η Ιουλίου, αλλά ουσιαστικά η διαδικασία ενημέρωσης των οφειλετών και στη συνέχεια η εφαρμογή των μέτρων αναγκαστικής είσπραξης έχει αρχίσει από χθες, 1η Νοεμβρίου.

Από τη «δεξαμενή» των 550.000 οφειλετών μόνο οι 250.000 προέρχονται από το ΙΚΑ. Με βάση τη λειτουργία του Κέντρου, για όλες τις περιπτώσεις εκδίδεται Πράξη Βεβαίωσης Οφειλής ύστερα από διασταυρώσεις όλων των στοιχείων, η οποία συμπεριλαμβάνει το σύνολο του οφειλόμενου ποσού μαζί με τυχόν προσαυξήσεις και πρόστιμα. Εναν μήνα μετά την έκδοση της Πράξης Βεβαίωσης Οφειλής, η οποία καταγράφεται στο Ειδικό Ηλεκτρονικό Μητρώο Εσόδων του ΚΕΑΟ, αποστέλλεται στον οφειλέτη Ατομική Ειδοποίηση. Εχει προηγηθεί ενημέρωση, αμέσως μόλις εκδοθεί η Πράξη Βεβαίωσης Οφειλής, με έναν από τους παρακάτω τρόπους:

-Μέσω τηλεφωνικού κέντρου (call center)
-Μέσω μηνύματος κινητής τηλεφωνίας (sms).
-Μέσω μηνύματος ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (e-mail).
-Μέσω του διαδικτυακού ηλεκτρονικού λογαριασμού του ΚΕΑΟ.
-Μέσω γραπτής ειδοποίησης στην επαγγελματική διεύθυνση του οφειλέτη ή στη διεύθυνση κατοικίας του.

Στην Ατομική Ειδοποίηση αναγράφονται αναλυτικά τα ποσά που οφείλονται μαζί με πρόστιμα και λοιπές επιβαρύνσεις. Η συγκεκριμένη ειδοποίηση μπορεί να αποσταλεί είτε εγγράφως είτε ηλεκτρονικά. Σε περίπτωση έγγραφης ειδοποίησης, η αποστολή της μπορεί να γίνει με συστημένη επιστολή, με υπάλληλο του ΚΕΑΟ ή με δικαστικό επιμελητή. Αν παρέλθουν 20 μέρες από την αποστολή της Ατομικής Ειδοποίησης και ο οφειλέτης δεν εξοφλήσει τα χρέη του στο σύνολό τους ή δεν υπαχθεί σε καθεστώς ρύθμισης που βρίσκεται σε εξέλιξη, τότε αρχίζει η λήψη μέτρων αναγκαστικής είσπραξης από τις περιφερειακές υπηρεσίες του ΚΕΑΟ.

Να σημειωθεί ότι, εάν υπάρξει μερική εξόφληση της οφειλής, αλλά χωρίς υπαγωγή σε καθεστώς ρύθμισης, τότε τα μέτρα αναγκαστικής είσπραξης δεν αναστέλλονται.

Βασίλης Αγγελόπουλος

πηγη

Φόρος-χάδι για τα κότερα από τον Γιάννη Στουρνάρα

Γκρινιάζει για την αυστηρή κριτική που του ασκείται ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας αλλά την ώρα που επιβάλλει πρόσθετους φόρους σε ακίνητα, οικόπεδα και αγροτεμάχια μειώνει κατά 50% το τέλος παραμονής και πλοίων στα σκάφη αναψυχής σε σχέση με την αρχική ρύθμιση.

Ακατανόητη γίνεται η πολιτική του Γιάννη Στουρνάρα για τους περισσότερους Ελληνες που βλέπουν να ασκείται επώδυνη φορολογική πολιτική στους ανίσχυρους και μικροιδιοκτήτες την ώρα που ο μεγάλος πλούτος δεν διώκεται και δεν φορολογείται.
Παρά τις δεσμεύσεις του οικονομικού επιτελείου ότι θα επιβάλλει φόρο πολυτελείας στους έχοντες τα εισοδήματα για να αποκτήσουν και να συντηρήσουν ένα σκάφος αναψυχής η διάταξη που προωθείται επιβάλλει φόρους ιδιαίτερα χαμηλούς.
Ετσι η φορολογία στα σκάφη όχι μόνο δεν αυξάνεται αλλά μειώνεται κατά 50% σε σχέση με την αρχική διάταξη που είχε κατατεθεί στις αρχές του έτους.
Σύμφωνα με το Βήμα της Κυριακής το τέλος που θα ισχύσει από την 1η Ιανουαρίου 2014 είναι :

Για σκάφη 7-8 μέτρων 200 ευρώ
Για σκάφη 8-10 μέτρων 300 ευρώ
Για σκάφη 10-12 μέτρων 400 ευρώ
Για σκάφη άνω των 12 μέτρων το τέλος θα είναι 100 ευρώ ανά μέτρο ενώ η χρέωση για τα επαγγελματικά τουριστικά ημερόπλοια θα μειώνεται κατά το ήμισυ.

Αυτό σημαίνει ότι ένας σκάφος άνω των 8 μέτρων του οποίου η αγορά και η συντήρηση απαιτούν υψηλό εισόδημα φορολογείται με ποσό χαμηλότερο από ένα αυτοκίνητο 1.400 κυβικών.
Η σκανδαλώδης αυτή διάταξη θα έρθει στη Βουλή εντός των ημερών και είναι ενδιαφέρον να δούμε τις αντιδράσεις των βουλευτών όλων των κομμάτων.
 
http://www.iefimerida.gr

 

Αφού ο λογαριασμός δεν βγαίνει, γιατί μας εξαθλιώνουν άσκοπα;

Ένα πράγμα είναι απόλυτα βέβαιο.

Ο λογαριασμός δεν βγαίνει με τίποτα. Με αυτό το τεράστιο χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ και μάλιστα χρέος σε ένα σκληρό νόμισμα που ελέγχεται από άλλους, με ανύπαρκτη παραγωγική μηχανή, με συνεχώς μειούμενη ρευστότητα, με συνεχές ξεπούλημα δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, με συνεχή διεύρυνση της ανεργίας και φτωχοποίησης των Ελλήνων, τα πράγματα οδηγούν αναπόδραστα σε πλήρη κατάρρευση.

Η λύση είναι απλή και την γνωρίζουν οι πάντες. Δραστική περικοπή του χρέους και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Δεν υπάρχει άλλη λύση, ας μην κοροϊδευόμαστε. Εκεί άλλωστε φρονούμε ότι θα καταλήξουμε οπωσδήποτε είτε έτσι είτε αλλιώς.

Αυτό φυσικά το γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους η εγχώρια πολιτικοοικονομική ολιγαρχία. Γιατί όμως δεν το κάνει τώρα; Γιατί απλούστατα θα θεωρηθεί υπεύθυνη (τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό) και θα καταρρεύσει. Κερδίζει λοιπόν χρόνο και ευελπιστεί ότι θα συμβεί κάποιο γενικότερο ευρωπαϊκό «ατύχημα». Αν συμβεί αυτό, τότε η εγχώρια πολιτικοοικονομική ελίτ θα επιβιώσει μέσα στο γενικότερο χαμό, αφού θα ισχυριστεί πειστικά ότι δεν ευθύνεται η ίδια για την επιστροφή της Ελλάδας στο Εθνικό νόμισμα.

Αυτό λοιπόν κάνει τώρα η εγχώρια ελίτ. Θυσιάζει ολόκληρο λαό και τον εξαθλιώνει με μοναδικό στόχο να κερδίσει χρόνο για να επιβιώσει η ίδια.

Εμείς όμως ο απλός λαός, θέλουμε να ζήσουμε εδώ και τώρα. Και αφού βλέπουμε από τώρα ότι θα μας εξαθλιώνουν για πάρα πολλά χρόνια, τι θα κάνουμε; Θα τους αφήσουμε να κερδίσουν χρόνο ώστε να διασωθούν μαζί με τα κλοπιμαία τους σε βάρος μας ή θα εγερθούμε από τον καναπέ και θα πάρουμε πίσω στα δικά μας χέρια τη λαϊκή εντολή που έχουμε ανεξέλεγκτα παραδώσει σ’ αυτούς;

Πέτρος Χασάπης

Στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης παραμένουν πονηρούληδες *

*Των Θάνου Αθανασιάδη & Κωνσταντίνου Νάκκα

Για επεξεργασία από την Διαρκή Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και

Δικαιοσύνης βρίσκεται από τις 17 Οκτωβρίου 2013 το σχέδιο νόμου του Υπουργείου

Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης με τίτλο «Ρυθμίσεις Υπουργείου
Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και άλλες διατάξεις».

Στην πρόταση νόμου, μεταξύ των άλλων, υπάρχει και το άρθρο 23 με τον μακροσκελή τίτλο «Τροποποίηση του ν. 3861/2010 “Ενίσχυση της διαφάνειας με την υποχρεωτική ανάρτηση νόμων και πράξεων των κυβερνητικών, διοικητικών και αυτοδιοικητικών οργάνων στο
διαδίκτυο “Πρόγραμμα Διαύγεια” και άλλες διατάξεις (ΦΕΚ 112/Α΄/13.07.2010), όπως τροποποιήθηκε από το Ν. 4057/2012 (ΦΕΚ Α΄ 54)”».

Στο συγκεκριμένο θέμα είχε αναφερθεί με το άρθρο του «Στο υπ. Διοικητικής Μεταρρύθμισης είναι πονηρούληδες» ο πρώην Υπουργός κος Στέφανος Μάνος το χρονικό διάστημα που η πρόταση νόμου του κου Μητσοτάκη βρισκόταν σε ανοιχτή διαβούλευση στον Δικτυακό Τόπο Διαβουλεύσεων (opengov.gr).

Παράλληλα, σε άρθρο μας της 3ης Οκτωβρίου 2013 με τίτλο «Ο Μάνος “καίει” Μητσοτάκη» είχαμε επισημάνει ότι με το άρθρο 20 που είχε αναρτηθεί για διαβούλευση και που όριζε ότι

«Εάν υπάρχει διαφορά μεταξύ του κειμένου που αναρτήθηκε και του κειμένου της πράξης, ισχύει το τελευταίο» ο κος Μητσοτάκης καταργεί «την διαφάνεια στη δημόσια ζωή μετατρέποντας τη Διαύγεια σε σκοτεινό θεσμό συγκάλυψης και απόκρυψης κυβερνητικών συμφωνιών. Η Δημοκρατία πλέον θα είναι και αυτή τυφλή αφού άλλα θα ξέρουμε ότι συμβαίνουν και άλλα θα συμβαίνουν στην πραγματικότητα».

Επανερχόμαστε σήμερα στο ίδιο θέμα – αφού δεν το έπραξε ο κύριος Μάνος – για να εξετάσουμε τις αλλαγές στις οποίες προχώρησε ο κος Μητσοτάκης μετά και τις έντονες αντιδράσεις που προκληθήκαν από το άρθρο του κου Μάνου.

Για λόγους ευκολίας παραθέτουμε στον παρακάτω πίνακα τις επίμαχες παραγράφους:

Κατά τη διαβούλευση

«Άρθρο 20

6. Η παράγραφος 4 του άρθρου 4 του ν.3861/2010 (ΦΕΚ Α/112), αντικαθίσταται ως εξής:
«4. Εάν υπάρχει διαφορά μεταξύ του κειμένου που αναρτήθηκε και του κειμένου της πράξης, ισχύει το τελευταίο. Με ευθύνη του προσώπου ή οργάνου που έχει εκδώσει την πράξη γίνονται αμελλητί οι αναγκαίες διορθώσεις στο κείμενο που έχει αναρτηθεί στο δικτυακό τόπο.»

Στο σχέδιο νόμου
«Άρθρο 23

6. Η παράγραφος 4 του άρθρου 4 του ν.3861/2010 (ΦΕΚ Α/112), αντικαθίσταται ως εξής:
«4. Εάν υπάρχει διαφορά μεταξύ του κειμένου που αναρτήθηκε και του κειμένου της πράξης, ισχύει το αναρτημένο, με εξαίρεση τις πράξεις της παραγράφου 1 του παρόντος. Με ευθύνη του προσώπου ή οργάνου που έχει εκδώσει την πράξη γίνονται αμελλητί οι αναγκαίες διορθώσεις στο κείμενο που έχει αναρτηθεί στο δικτυακό τόπο.»

Με πρώτη ματιά φαίνεται πεντακάθαρα ότι ο κος Υπουργός διόρθωσε την πρότερη, κατά Μάνο, «ΦΑΥΛΗ ΡΥΘΜΙΣΗ» αφού νομοθετεί το αυτονόητο, να ισχύει, δηλαδή, η αναρτημένη πράξη σε βάρος της μη αναρτημένης. Έτσι, όλοι θα γνωρίζουμε τι πραγματικά συμβαίνει στο δημόσιο βίο από τη στιγμή που όλα θα είναι φανερά και προσβάσιμα από τον κάθε πολίτη.

Είναι όμως πράγματι έτσι ή μήπως τελικά ο κος Μάνος είχε δίκιο όταν έλεγε ότι στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης είναι πονηρούληδες;

Στην τροποποιημένη παράγραφο 6 του άρθρου 23 του υπό συζήτηση σχεδίου νόμου, πέρα από την επισήμανση ότι ισχύει το κείμενο της αναρτημένης πράξης έναντι του πρωτότυπου αναφέρεται και κάτι ακόμη, πολύ σημαντικό, που καταργεί την αξία και την νομική δεσμευτικότητα της αναρτημένης πράξης. Αναφέρεται ότι ο εκδότης της πράξης είναι αυτός που «αμελλητί», θα προχωρήσει στην διόρθωση του αναρτημένου κειμένου στη Διαύγεια σε περίπτωση που διαπιστωθεί (διαπιστώσει) διαφορά με το πρωτότυπο κείμενο της πράξης.

Έτσι, το όργανο ή το άτομο που εξέδωσε την πράξη, εξουσιοδοτείται να ελέγξει τον εαυτό του και να προχωρήσει σε τυχόν διορθώσεις που ενδέχεται να είναι εις βάρος του φυσικού ή νομικού του «εαυτού». Με τον τρόπο αυτό ο ελεγχόμενος για την εκδοθείσα πράξη μετατρέπεται σε ελεγκτής του εαυτού του, γεγονός που μπορεί σε λίγες μέρες να είναι νόμιμο αλλά σίγουρα δεν είναι ηθικό.

Ο κος Υπουργός, δηλαδή, νομοθετεί ότι η «διόρθωση» στο αναρτημένο κείμενο με βάση την πρωτότυπη πράξη δεν εξασφαλίζει την νομική υπεροχή της αναρτημένης σε βάρος της πρωτότυπης, όπως ισχύει μέχρι σήμερα, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Και με την νέα ρύθμιση, παρά την έξυπνη και πονηρή διατύπωση – αλήθεια κατ΄ εντολή ποιών και για ποιο σκοπό; – νομοθετεί αυτό που από την αρχή επιδίωκε: τη νομική υπεροχή της πρωτότυπης πράξης, όποιο και αν είναι το πραγματικό της περιεχόμενο, σε βάρος της αναρτημένης. Ουσιαστικά, λοιπόν, νομοθετεί την αδιαφάνεια σε βάρος της διαφάνειας γεννώντας τα εξής εύλογα ερωτήματα:

Γιατί να προχωρήσει ο εκδότης της πράξης σε εκ των υστέρων έλεγχο της αναρτημένης πράξης του αφού δεν μπορεί να υποψιάζεται τον εαυτό του για παραποίησή της;

Γιατί να προβεί από μόνος του σε έλεγχο και διόρθωση της αναρτημένης πράξης του χωρίς προηγούμενα να έχει «ενοχληθεί» για το «κατά λάθος, λάθος του»;

Θα υπάρχουν νομικές ή διοικητικές ευθύνες στην περίπτωση που οι «διορθώσεις» στο αναρτημένο κείμενο είναι σε βάρος του δημόσιου λογιστικού;

Ποιοι οι λόγοι της επιμονής (ή μήπως εμμονής) του κου Υπουργού στην ψήφιση ενός άρθρου που με «κομψές» διατυπώσεις πλήττει την διαφάνεια και αποδυναμώνει τον θεσμό της Διαύγειας;

Χρησιμοποιώντας το επιτυχημένο ομολογουμένως παράδειγμα του κου Μάνου, έχουμε την εξής υπόθεση εργασίας με βάση τη νέα ρύθμιση:

Εκδίδεται πράξη που προβλέπει ότι ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ θα λαμβάνει 20.000€ μηνιαίως, αλλά στη Διαύγεια δημοσιεύεται 5.000€. Με τη σημερινή διάταξη θα ισχύει ο μισθός των 20.000€ που αναφέρει η πρωτότυπη πράξη, αλλά όλοι εμείς θα πιστεύουμε ότι λαμβάνει 5.000€, συμμετέχοντας και αυτός στις περικοπές. Αν τώρα κάποιος είναι τόσο ικανός ώστε να αποκτήσει πρόσβαση στο πρωτότυπο κείμενο και να διαπιστώσει την διαφορά στα ποσά και να αναρωτηθεί δημόσια για το «κατά λάθος λάθος» τότε αμελλητί ο εκδότης της πράξης θα διορθώσει την ανάρτηση και …ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ θα συνεχίσει να λαμβάνει 20.000€ μηνιαίως και εμείς θα το γνωρίζουμε.

Κλείνοντας, να τονίσουμε ότι δεν χρειάζεται να αναλυθεί η αναφορά στην παράγραφο 6 σύμφωνα με την οποία «…ισχύει το αναρτημένο, με εξαίρεση τις πράξεις της παραγράφου 1 του παρόντος». Προφανώς είναι στη διακριτική ευχέρεια κάθε Υπουργού η δημοσίευση ή μη της

Πράξης στη Διαύγεια. Δημοκρατικό; Δίκαιο; Σε λίγο θα είναι νόμιμο.

Συμπερασματικά, με βάση το άρθρο 23, ό,τι και αν αναρτηθεί (αν αναρτηθεί) από την ψήφιση του νόμου και έπειτα στη Διαύγεια αλλά κυρίως ό,τι έχει ήδη αναρτηθεί, δεν θα είναι νομικά και διοικητικά δεσμευτικό σε βάρος των πρωτότυπων πράξεων αφού θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να τροποποιηθούν χωρίς περαιτέρω συνέπειες για όσους έχουν ποικιλότροπος ωφεληθεί από τις διαφορές των δύο κειμένων (πρωτότυπου και αναρτημένου).

Ως φορολογούμενοι πολίτες αυτής της Χώρας έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση να ενημερωνόμαστε για ό,τι συμβαίνει στην πολιτική ζωή του τόπου. Στην σημερινή εποχή των μνημονίων, η υποχρέωσή μας αυτή αποτελεί εθνική μας ευθύνη. Μας παρέχεται όμως η δυνατότητα, μέσα από τους νόμους που ψηφίζονται στο Εθνικό Κοινοβούλιο, να επιτελέσουμε την υποχρέωσή μας ή μήπως κατ’ εντολή των διεθνών δανειστών πρέπει να μην πληροφορούμαστε τα του οίκου μας;

Τελικά, ο Μάνος δεν είναι μόνος.

Στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης παραμένουν πονηρούληδες.

Ο Σόιμπλε μας φτύνει στα μούτρα: Κορόιδα, σώσατε τους τραπεζιτες χρεώνοντας και τα δισέγγονα σας!

Αντίθετος ο Σόιμπλε σε ενίσχυση των ευρωπαϊκών τραπεζών από τα χρήματα των Γερμανών φορολογουμένων! Οπως άλλωστε και καθε σοβαρός ηγέτης χωρας. 

Μονο στο Ελλαδιστάν του Σημίτη και του Παπανδρεου, τα λαμόγια οι τραπεζιτες ανακεφαλαιοποιήθηκαν με το χρημα του λαού (!!) για εναν πολυ απλο λόγο: Εάν γινόταν οτι στον πολιτισμένο κόσμο, οι εδω προβοπουλοι, Παπαδήμοι, Πανταλάκηδες και Καραμουζηδες θα ηταν φυλακή. Δίνοντας ομως δημόσιο χρημα, οι τραπεζιτες ελέγχονται απο τα πολιτικά λαμόγια που συμμετείχαν στα σκάνδαλα παρέα. 

Ετσι, απλώς πληρώνει ο λαος τα κλεμμένα, αλλά συνεχιζει να ενημερώνεται απο τους Ψυχάρηδες, που ζουν με το δημόσιο χρημα των ανακεφαλαιοποιημένων τραπεζών. “Μην ανησυχείτε, όλα πανε καλά”.

ΠΗΓΗ