Τι ειρωνία να μιλάμε για την Υγεία σε μια χώρα που πλέον, νοσεί από τα θεμέλια μέχρι το ταβάνι, σε κατάσταση μη αναστρέψιμη. Η κυβέρνηση μέσω των εκπροσώπων της στα κανάλια της, πλασσάρει ελπίδες στον ελληνικό λαό, ένα λαό που επίσης βρίσκεται σε τερματικό στάδιο απελπισίας Λες και δεν ζει ο καθένας μας στο πετσί του το φόβο, τον υπέρτατο φόβο, μη τυχόν και μας συμβεί κάτι γιατί χαθήκαμε. Κι αυτό το “κάτι” εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι δεν το περιορίζουν πλέον στις βαρειές καταστάσεις στις μη αναστρέψιμες, αλλά ακόμα και στα πιο απλά πράγματα... Ενας κόσμος ήδη τρομοκρατημένος που δεν μπορεί να καλύψει ούτε τις πιο βασικές του ανάγκες, τρελαίνεται, στη κυριολεξία , αν του προκύψει ένα θέμα υγείας. Πόσοι μπορούν να φροντίσουν όπως πρέπει τους ανθρώπους τους? Πόσοι μπορούν να πληρώσουν για οποιοδήποτε έκτακτο περιστατικό τους συμβεί? Μια πολιτισμένη χώρα που τα στόματα γεμίζουν σάπια δόντια, οι πληγές αφορμίζουν, οι ασθένειες που θεωρούνται ξεπερασμένες στο πολιτισμένο κόσμο εδώ επιστρέφουν σε επιπεδα μεσαίωνα. Για να μην συζητήσουμε για όσες ασθένειες ξεχασμένες επανέρχονται, όπως συμβαίνει πάντα όταν υποβαθμίζεται το βιωτικό επίπεδο, όταν τα σπίτια αρχίσουν και γεμίζουν υγρασία, όταν η θέρμανση δεν υπάρχει, όταν η διατροφή είναι ελλειπής, όταν μικρά προβλήματα λόγω αδυναμίας ρευστού, ή αδιαφορία λόγω κατάθλιψης, απελπισίας, εγκατάλειψης διογκώνονται και μετατρέπονται σε εφιάλτες. Με ανθρώπους να προσπαθούν όπως όπως να φροντίσουν τον εαυτό τους. Χωρίς φάρμακα, χωρίς θέρμανση , χωρίς υγιεινολογική φροντίδα, σε σπιτια που καταρρέουν από τα χρέη, την ανεργία, τη πείνα, κι ο άρρωστος μέσα στη μέση... να νοιώθει πως δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από ένα επί πλέον αβάσταχτο φορτίο, ένας ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΟΣ, στις στρατιές των παρείσακτων, που δεν αποφέρουν κανένα κέρδος στα ταμεία των διεθνών τζογαδόρων
Και δεν πεθαίνει κιόλας....
Ο τομέας του κρατικού μηχανισμού που ονομάζεται δημόσιο σύστημα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, είναι ο καθρέφτης μιας χώρας σε αποσύνθεση. Κι όσο κι αν ο κάθε Υπουργός κάθε πρωί τον ρωτάει «καθρέφτη, καθρεφτάκη μου ποιος είναι ο πιο όμορφος Υπουργός?» η απάντηση θα είναι η ίδια...
«δεν υπάρχει ομορφιά στις πολιτικές λιτότητας, όπως και να κοιτάξεις ...»
Ο τομέας της δημόσιας περίθαλψης και φροντίδας των ανθρώπων που υποφέρουν από οτιδήποτε σ΄ενα κράτος , δείχνει το μέτρο της συνέπειας και σοβαρότητας που έχει μια Πολιτεία απέναντι στους πολίτες της ή αντίθετα το μέτρο της περιφρόνησης, της στυγνότητας που μπορεί να έχει για αυτούς και για την ανθρώπινη ζωή γενικότερα.
Είναι σοβαρό και υπεύθυνο ένα κράτος όταν μπορεί να δώσει τη κατάλληλη κούρα σε κάθε άνθρωπο που υποφέρει από τα πιο μικρά έως τα πιο σοβαρά προβλήματα, με κόστος που να ανταποκρίνεται στην οικονομική του δυνατότητα , (κανένα κόστος για τους πλέον αδύναμους οικονομικά), κι όχι να κόβει τυφλά χαράτσια και τιμοκαταλόγους, να υπάρχει εξασφάλιση πως σε οποιοδήποτε κοινωνικό στρώμα κι αν ανήκει κάποιος θα είχει ΙΣΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΤΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΤΟΥ, πληρότητα σε νοσηλεία και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κατάλληλη και επαρκή.
Ενας άνεργος που δεν έχει να φάει μπορεί να μαζέψει ακόμα και χόρτα από ένα βουνό, και καρπούς που έχουν πέσει στη γη και να επιβιώσει, ένας ασθενής όμως που δεν έχει πρόσβαση στην περίθαλψη και την ιατροφαρμακευτική φροντίδα πως θα επιβιώσει? Εκτός κι αν όλοι γίνουμε γκουρού σ΄αυτό το τόπο και ζήσουμε με διαλογισμό, αυτοίαση και τη φώτιση εξ ουρανού, χωρίς γήινες έγνοιες πλέον για ευτελή ζητήματα όπως φαγητό, νερό, φως, φάρμακα, σπίτι, και άλλα ταπεινά. Ωραίο ακούγεται αλλά κομματάκι δύσκολο για τους περισσότερους νομίζω...
Μιλάμε συνέχεια για τις αυτοκτονίες κι αυτό είναι κάτι που εύκολα μπορούν να παραποιήσουν λέγοντας πως αυτοκτονίες υπήρχαν πάντα και πως δεν μπορεί να αποδειχτεί πως η μοναδική αιτία που οδηγεί σ΄αυτό το τραγικό βήμα κάποιον είναι η ανέχεια, γιατί μπορεί να είχε άλλα προβλήματα, ψυχικά κλπ.. Ο ασθενής όμως που δεν περιθάλπτεται κατάλληλα και πεθαίνει ενώ θα μπορούσε να ζήσει? Το παιδί που δεν τρώει σωστά και ζει με άσχημες συνθήκες υγιεινής και θα μεγαλώσει άρρωστο? Η εγχείρηση που δεν μπόρεσε να γίνει στην ώρα της? Η ελλειπής φροντίδα υγιεινής που οδηγεί σε μια σειρά από προβλήματα που θα διογκωθούν στο μέλλον?
Ολοι αυτοί που θα αρρωστήσουν και πολλοί εξ αυτών θα χάσουν τη ζωή τους ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ, πως θα αποδειχτεί πόσοι ήταν? Θα υπάρχει μια στατιστική που θα λέει αυξήθηκε ο αριθμός όσων αποβίωσαν από τη τάδε ή τάδε αρρώστια. Στατιστικές όπως τόσα άλλα νούμερα. Αλλά ΓΙΑΤΙ έφθασαν σ΄αυτό το σημείο ποιος θα το αναλύσει? Θα υπάρξουν στατιστικές για τη μεγάλη αύξηση ψυχιατρικών ασθενών αλλά ποιος θα αναλύσει γιατί οδηγήθηκαν στα κάγκελα των ασύλων? Θα υπάρξουν στατιστικές για την αύξηση των καρκίνων σε παιδάκια (ήδη συμβαίνει) αλλά ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για το περιβάλλον το νοσηρό και δηλητηριασμένο που γεννήθηκαν κι έφυγαν πριν χαρούν στο ελάχιστο τη ζωή?
Ολα αυτά είναι εγκλήματα που θα καταχωρηθούν στις ανεξιχνίαστες υποθέσεις της συνείδησής μας. Εγκλήματα που μπορεί να φτάσουν να είναι περισσότερα κι από μια πολεμική σύραξη αλλά ντυμένα με το μανδύα της ειρήνης και της δημοκρατίας δεν θα μπορέσουν να αξιώσουν ανδριάντες και παρελάσεις σε καμμιά επέτειο. Δεν θα υπάρξει επαίετιος μνήμης για τα θύματα του μνημονίου, γιατί πολύ απλά κανείς δεν θα μπορεί να αποδείξει πως εκτελέστηκε από κάποιο απόσπασμα λιτότητας...
Εγκλήματα της κρατικής αδιαφορίας για τα παιδιά ενός κατώτερου θεού. Οι εκλεκτοί από τους παριάδες. Οι θαμώνες των νοσοκομείων τύπου ξενοδοχεία πέντε αστέρων, με τις ομάδες επώνυμων καθηγητών κι εξειδικευμένου προσωπικού στις υπηρεσίες τους, τα γεμάτα πορτοφόλια που μπορούν να πεταχτούν μέχρι τα καλύτερα ιατρικά κέντρα εσωτερικού κι εξωτερικού ακόμα και για ένα σπυράκι στο πισινό τους, να ενημερώνονται άμεσα για ότι πιο σύγχρονο πιο αποτελεσματικό σε κάθε πρόβλημα για τους ίδιους και τα παιδιά τους κι οι «φουκαριάρηδες» όπως τους αποκαλούν που παρακαλάνε για μια θέση σ΄ενα ράτζο, για βερεσέ στο φαρμακείο, που κόβουν το φαί τους για να μαζέψουν λίγα χρήματα για την αμοιβή ενός γιατρού, που παρακαλάνε την ελεημοσύνη των συνανθρώπων τους με εράνους αν συμβεί κάτι σοβαρό στο παιδί τους. Ανθρωποι που αγοράζουν ληγμένα τρόφημα, που γίνονται πειραματόζωα στα γενόσημα , που πίνουν μολυσμένο νερό, που ανασαίνουν δηλητήριο σε πόλεις – νεκροταφεία. Και όχι όλα αυτά δεν προήλθαν μόνο από τις πολιτικές λιτότητας. Είναι μια ολόκληρη νοοτροπία συνοδευόμενη από πλήρη ασυνειδησία ενός κανιβαλιστικού συστήματος, που γεννάει ΚΑΙ τα μνημόνια.
Σ΄αυτό το σύστημα που υποφέρει από σοβαρή ακράτεια απληστίας και μωροδοξίας, κανείς δεν θα μπορεί να αποδεικνύει πόσο και από ποιον βλάφτηκε, ποιο ήταν το εκτελεστικό απόσπασμά του, γιατί όλο το αίσχος θεωρείται αναγκαία επιλογή διάσώσης, κι οι αρώστιες, οι θάνατοι, η πείνα, η δυστυχία, η εξαθλίωση, παράπλευρες απώλειες, επιπτώσεις, αναγκαιότητες...
Οπότε ναι ,σίγουρα, θα υπάρξει ανάσταση κάποια μέρα, μετά από διάφορες ραφές που θα γίνουν πάνω στο πτώμα, αλλά πολύ φοβάμαι πως το τελικό αποτέλεσμα θα είναι ακριβώς αυτό. Το τέρας του Φρανκενστάιν , με τις χοντροκομμένες ραφές και το σαλεμένο μυαλό που οι δημιουργοί του θα φωνάζουν ενθουσιασμένοι...
IT’S ALIVE…
