Το δικαίωμα στη δυστυχία…(ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ)

«Οι ευτυχισμένες οικογένειες όλες μοιάζουν μεταξύ τους. Κάθε δυστυχισμένη οικογένεια, ωστόσο, είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο». Κακοποιημένη, σπαταλημένη και παρεξηγημένη, η φράση με την οποία ο Τολστόι ξεκινά την «Άννα Καρένινα» παραμένει ένας γρίφος. Ακόμη κι όταν κανείς ολοκληρώσει την ανάγνωση των χιλίων και πλέον σελίδων του ερωτικού (;) έπους. Αναρωτιέμαι αν το απόφθεγμα του μεγάλου αφηγητή μπορεί να ισχύσει όχι μόνο για…οικογένειες, αλλά και για κοινωνίες ολόκληρες. Εντάξει, οι κοινωνίες δεν είναι οικογένειες, οι αντιθέσεις που τις διαπερνούν είναι συντριπτικά περισσότερες από τους δεσμούς που τις συνθέτουν, αλλά μπορούν να είναι ευτυχισμένες ή δυστυχισμένες με τον τρόπο των οικογενειών;

 ΚΙΜΠΙ

Δεν ξέρω αν πράγματι οι ευτυχισμένες κοινωνίες όλες μοιάζουν μεταξύ τους. Δεν ξέρω αν υπήρξαν ποτέ πραγματικά ευτυχισμένες κοινωνίες. Ίσως υπήρξαν απλώς κοινωνίες στις οποίες, κατά περιόδους, πλειοψηφούσαν τα μέλη τους τα οποία «δήλωναν» ευτυχισμένα. Μην ανησυχείτε, δεν θα τολμήσω να ορίσω την «ευτυχία», που παραμένει ένα μέγεθος σχετικό, ενδιάθετο και κατά κανόνα εφήμερο.  Υποψιάζομαι, ωστόσο, ότι το απόφθεγμα του Τολστόι ισχύει σε μεγάλο βαθμό για τις κοινωνίες ως προς το δεύτερο σκέλος του. «Κάθε δυστυχισμένη κοινωνία είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο». Ισχύει στον γεωπολιτικό χώρο, ισχύει και στον ιστορικό χρόνο. Κι επειδή η δυστυχία συνδέεται κυρίως με την «απώλεια» (προσώπων, αγαθών, πλεονεκτημάτων, δικαιωμάτων, κοινωνικού ήθους, μνήμης), σημασία έχει από ποιο σύνολο κεκτημένων μετράς απώλειες, από ποιο επίπεδο πέφτεις. Έτσι, δεν έχει νόημα να πεις «είμαι δυστυχής ως μνημονιακός Έλληνας, αλλά τουλάχιστον είμαι ευτυχέστερος από τον εμπόλεμο Σύριο». Ούτε, επίσης, έχει νόημα να συγκρίνεις το επίπεδο δυστυχίας της γενιάς των σημερινών 1,5 εκατομμυρίων ανέργων με τη δυστυχία των παππούδων τους, που έζησαν δυο μεγάλους παγκόσμιους πολέμους, μια Κατοχή, έναν Εμφύλιο και άφθονη καταπίεση. Το κρίσιμο μέγεθος είναι η βιωμένη ευτυχία ή δυστυχία κάθε γενιάς. Κάθε γενιά έχει τη δική της κλίμακα δυστυχίας, διαρκώς μεταβαλλόμενη στο πέρασμα του χρόνου. Και μιαν αντίστοιχη κλίμακα έχει και κάθε κοινωνία, ανάλογα με το αν βρίσκεται στην καθημαγμένη Αφρική, στην αναπτυσσόμενη Ασία ή στην κατά συνθήκη ευημερούσα Ευρώπη. Η Ευρώπη σήμερα βρίθει κοινωνιών που καλπάζουν προς τη δυστυχία, κι ας τις χωρίζουν ιλιγγιώδεις αποστάσεις από τις πάμφτωχες αφρικανικές κοινωνίες.

«Αν είχα γεννηθεί στην κλασική Αθήνα πιθανότατα θα ήμουν δούλος, αν είχα γεννηθεί στην αρχαία Ρώμη μάλλον θα ήμουν πληβείος, αν είχα γεννηθεί στη Γαλλία των Λουδοβίκων θα ήμουν αγρότης στο έλεος των βασιλικών φοροεισπρακτόρων, αν είχα γεννηθεί στη βικτωριανή Αγγλία θα είχα πεθάνει μέχρι τα 30 μου, μέσα σ’ ένα άθλιο ανθρακωρυχείο. Επομένως, οφείλω να είμαι ευτυχής που ζω εδώ και τώρα». Ένας τέτοιου είδους συλλογισμός ακούγεται παρηγορητικός. Αλλά είναι άτοπος και μεταφυσικός. Κάθε εποχή έχει τις μορφές της -ακόμη και τις μορφές δυστυχίας της-, κάθε γενιά και το μέτρο της. Στη Δύση, οι γενιές μετά τον Β΄ Πόλεμο έζησαν σε ένα περιβάλλον που καλλιεργούσε την προσδοκία συνεχούς βελτίωσης του επιπέδου ζωής, έστω και με σκαμπανεβάσματα. Και για δεκαετίες εκπλήρωνε σε μεγάλο βαθμό την προσδοκία αυτή. Αυτή η γραμμική, σχεδόν εγγυημένη εξέλιξη, λειτούργησε ως θερμοκήπιο «ευτυχίας» για τις περισσότερες δυτικές κοινωνίες, γιατί εκπλήρωνε μια βασική λειτουργία: έδινε τη δυνατότητα σε ευρέα στρώματα του πληθυσμού να ικανοποιήσουν συσσωρευμένες ανάγκες σε πυκνό χρόνο. Ένα αίσθημα ευφορίας που θα μπορούσε να θυμίζει «ευτυχία» ήταν το αποτέλεσμα. Σήμερα, η εξίσου εγγυημένη διακοπή και αντιστροφή αυτής της γραμμικής εξέλιξης ανοίγει τον δρόμο για την αντίστροφη πορεία: για μια μαζική διολίσθηση προς τη δυστυχία. Γιατί μας φαίνεται, λοιπόν, παράξενο που οι μνημονιακές χώρες του ηλιόλουστου και κατά τεκμήριο αισιόδοξου ευρωπαϊκού Νότου έχουν τα πρωτεία σε ακραία δυστυχισμένους, που καταλήγουν αυτόχειρες;

Κατ’ αναλογία, μπορεί να υποψιαστεί κανείς ότι οι αναρίθμητοι Κινέζοι, που ζουν με πολύ λιγότερα χρήματα, υλικά και άυλα αγαθά από τους δυστυχέστερους των Ευρωπαίων, έχουν αρκετούς λόγους να ρέπουν προς την ευτυχία όχι μόνο λόγω αυτάρκειας και ιδιοσυγκρασίας, αλλά γιατί είναι αγκιστρωμένοι στην προσδοκία για βελτίωση της ζωής τους και γιατί εδώ και είκοσι χρόνια αυξάνεται γεωμετρικά η ταχύτητα ικανοποίησης συσσωρευμένων αναγκών τους. Αυτό, τουλάχιστον, υπόσχεται το γεγονός ότι η χώρα τους είναι το εργοστάσιο του κόσμου, ο παγκόσμιος πρωταθλητής της ανάπτυξης. Αλλά, αυτή η προσδοκία μπορεί ανά πάσα στιγμή να διαψευστεί, αν επιβεβαιωθούν να σενάρια μιας δραματικής επιβράδυνσης ή  ύφεσης της κινεζικής οικονομίας.

Αντιθέτως, στη λεηλατημένη Αφρική, το γεγονός και μόνο ότι αρκετές χώρες βγαίνουν δειλά δειλά από μια κατάσταση μακρόχρονων εμφυλίων και ξένων επεμβάσεων, γενοκτονιών, μαζικών λιμοκτονιών και επιδημιών, σε καθημερινή εγγύτητα με τον θάνατο, μπορεί να καταστήσει τις κοινωνίες τους αίφνης «ευτυχισμένες». Τουλάχιστον με την έννοια που όριζε ο Φρόιντ την ευτυχία, ως απλή κατάσταση αποτροπής της δυστυχίας. Όταν η βασική ανάγκη μιας κοινωνίας και των δυστυχισμένων μελών της είναι απλώς να γλιτώνουν τον πρόωρο και βίαιο θάνατο που ελλοχεύει καθημερινά, η ικανοποίησή της μπορεί να τους κάνει τους ευτυχέστερους ανθρώπους του κόσμου.

Παρέθεσα τις παραπάνω πομφόλυγες όχι γιατί χθες ξύπνησα με κακή διάθεση, αλλά για ν’ απαντήσω σε ένα υπόρρητο ερώτημα που πλανάται, καθηλώνοντας τους ανθρώπους σε κατάσταση λογοκριμένης μελαγχολίας: δικαιούμαστε να αισθανόμαστε δυστυχείς; Δικαιούμαστε να αισθανόμαστε δυστυχείς απλώς και μόνο γιατί είμαστε άνεργοι, γιατί είναι αβάσταχτοι οι φόροι που πληρώνουμε, γιατί γίναμε φτωχότεροι κατά 30% μέσα σε τρία χρόνια; Δικαιούμαστε να νιώθουμε δυστυχείς και, πολύ περισσότερο, να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως δυστυχισμένη κοινωνία, όταν οι δρόμοι μας δεν είναι γεμάτοι θύματα βομβαρδισμών, στα πεζοδρόμια δεν σκοντάφτουμε σε σκελετωμένα πτώματα, οι άστεγοι δεν έχουν δημιουργήσει αχανείς παραγκουπόλεις, τα παιδιά μας δεν ζητιανεύουν μαζικά στους δρόμους και ο μέσος όρος ζωής δεν έχει πέσει από τα 80 στα 40 χρόνια; Έχουμε δικαίωμα στην αίσθηση της  δυστυχίας ή πρέπει να αποδεχθούμε τη νέα μας πραγματικότητα ως την αναγκαία «διόρθωση» μιας υπερβολής, το τίμημα μας υπερβολικής, άδικης  και σπάταλης ευτυχίας; Το επιχείρημα εμπεριέχει μια ηθική απάτη, καλλιεργεί εδώ και τρία χρόνια μια καθηλωτική συλλογική ενοχή, και από τη χυδαιότητα του παγκάλειου «μαζί τα φάγαμε» περνά στο στάδιο του «μαζί τα χάσαμε». Πράγμα που υπονοεί ότι ως κοινωνία οφείλουμε να αισθανόμαστε «ήπια ευτυχής», απλά και μόνο επειδή η δυστυχία, ως συσσώρευση απωλειών και ανικανοποίητων αναγκών, κατανέμεται αναλογικά σε όλα τα στρώματα του πληθυσμού, από τον αφρό μέχρι το θολό ίζημά του. Επομένως, ο άνεργος που οσονούπω θα μείνει και άστεγος χάνει το δικαίωμα στη δυστυχία όχι μόνο επειδή δεν κινδυνεύει να πεθάνει από ασιτία, αλλά κι επειδή επίλεκτοι εκπρόσωποι της οικονομικής ελίτ βρίσκονται στη φυλακή, έχασαν την έπαυλή τους στη Μύκονο και αδυνατούν να χρησιμοποιούν το κατασχεμένο Learjet τους. Να κάνουμε ένα έρανο, να τους αποκαταστήσουμε τους δυστυχείς…

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

 Στο πρόγραμμα της δημιουργίας δεν περιέχεται η πρόθεση να είναι ο άνθρωπος ευτυχισμένος. Αυτό που ονομάζουμε σε αυστηρή έννοια ευτυχία προέρχεται μάλλον από την ξαφνική ικανοποίηση συσσωρευμένων αναγκών και είναι σύμφωνα με τη φύση του δυνατό μόνο σαν συγκυριακό φαινόμενο. Κάθε διάρκεια μιας ποθητής με βάση την αρχή της ηδονής κατάστασης προσφέρει μόνο ένα αίσθημα χλιαρής ευχαρίστησης. Είμαστε έτσι φτιαγμένοι, ώστε μπορούμε να απολαμβάνουμε έντονα μόνο την αντίθεση, την κατάσταση μόνο λίγο. Έτσι, οι δυνατότητες της ευτυχίας μας είναι περιορισμένες ήδη από την ιδιοσυστασία μας. Πολύ πιο εύκολο είναι να μας βρει η δυστυχία. Από τρεις πλευρές απειλεί ο πόνος. Από το ίδιο μας το σώμα, που προορισμένο να μαραθεί και να διαλυθεί δεν μπορεί να αποφύγει τον πόνο και το άγχος σαν προειδοποιητικά σημάδια. Από το περιβάλλον, που μπορεί να στραφεί εναντίον μας με πανίσχυρες αδυσώπητες και καταστρεπτικές δυνάμεις. Και τελικά από τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Τον πόνο που προέρχεται από αυτήν την πηγή τον αισθανόμαστε ίσως οδυνηρότερα από κάθε άλλον. (…) Δεν είναι παράξενο που οι άνθρωποι κάτω από την πίεση αυτών των δυνατοτήτων του πόνου συνηθίζουν να μειώνουν την απαίτησή τους για ευτυχία, όπως επίσης και η ίδια η αρχή της ηδονής μεταμορφώθηκε κάτω από την επίδραση του περιβάλλοντος στην λιτότερη αρχή της πραγματικότητας, αφού θεωρούμαστε ήδη ευτυχείς όταν έχουμε αποφύγει τη δυστυχία, όταν έχουμε ξεπεράσει τον πόνο, όταν γενικά το καθήκον της αποφυγής του πόνου απωθεί στο παρασκήνιο το καθήκον της αποκόμισης της ηδονής …

Ζίγκμουντ Φρόιντ, «Η δυσφορία στον πολιτισμό»
(Επενδυτής, 31/8/2013)

Άνεργη ανάπτυξη (ή παραμύθια της Χαλιμάς)

Η είδηση σε πολλούς φάνηκε εντυπωσιακή: Με βάση τις εκτιμήσεις του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ (ΙΝΕ – ΓΣΕΕ),  θα απαιτηθούν τουλάχιστον 20 χρόνια προκειμένου να δημιουργηθούν ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας και να μειωθεί το ποσοστό της ανεργίας κάτω από το 10%.

 Δεν είναι ούτε είδηση, ούτε κάποιο σοφό συμπέρασμα, αλλά αποτέλεσμα απλής αριθμητικής.

 Να προσθέσουμε μόνο ότι για να συμβεί ακόμη και αυτό το αποτέλεσμα, που δεν το λες και αισιόδοξο, ούτε και ‘’όραμα’’, χρειάζεται μια μέση σταθερή ετήσια ανάπτυξη επί 20 χρόνια κοντά στο 4%.  Έχετε ακούσει να το ισχυρίζεται καμιά τρόικα ή η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, όταν μιλούν για την νέα εποχή ‘’ανάπτυξης’’; Ούτε στην πιο δημαγωγική τους απογείωση δεν τολμούν να ξεστομίσουν τέτοια ψευδολογία.

 Όλοι γνωρίζουν ότι ανάπτυξη στηριγμένη στην καλή προαίρεση των ιδιωτών επενδυτών, τέτοια που να προσφέρει επίπεδα απασχόλησης και εισοδήματος σαν αυτά που είχαν προσεγγιστεί πριν δέκα χρόνια, πριν δηλαδή από την είσοδο στην ευρωζώνη και προτού εκδηλωθεί αυτό το κύμα της καπιταλιστικής κρίσης, μέσα στο πλαίσιο της ευρωκρατίας και της κεφαλαιοκρατίας, απλούστατα δεν πρόκειται να υπάρξει.

 

Δεν πρόκειται για κάποια απαισιόδοξη πρόβλεψη, αλλά για αντικειμενική εκτίμηση που προκύπτει από την τάση του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού, για ‘’άνεργη ανάπτυξη’’. Να αποβάλλει δηλαδή διαρκώς ζωντανή εργασία για να διατηρηθεί ο ίδιος ζωντανός, μετασχηματιζόμενος σε όλο και πιο δολοφονικό ζόμπι. Είναι σαν το φίδι που τρώει την ουρά του για να επιβιώσει, πλησιάζοντας όλο και πιο πολύ επικίνδυνα προς τα σωθικά του.

 

Αυτό δεν εμπόδισε σε τίποτα ωστόσο το υπουργείο εργασίας να μιλήσει για  «απαισιόδοξους προφήτες» που χρησιμοποιούν τα χειρότερα σενάρια μαθηματικών μοντέλων για να προβλέψουν την καταστροφή, «κάνοντας παιχνίδια εντυπωσιασμού». Το υπουργείο ισχυρίζεται ότι τα τελευταία στοιχεία ‘’δείχνουν ανάσχεση των αυξητικών ρυθμών της ανεργίας’’. Λες και δεν είναι λογικό ότι η ανεργία που ήδη έχει φτάσει στο 27,4% για το 2013, θα επιβραδύνει τους ρυθμούς αύξησής της...

 

Η επεξεργασία των στοιχείων που έχει γίνει από το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, αφορούν δεδομένα του 2012 και όχι τωρινά. Άρα, είναι και κάπως ...ευνοϊκά για την κυβέρνηση, παρά αποτελούν υπερβολικές προβολές. Ωστόσο, έχει σημασία η προσεκτική μελέτη τους, σε ότι αφορά τις ποιοτικές τάσεις που αναδεικνύουν και αυτές είναι πράγματι εφιαλτικές.

 

Μια όλο και πιο άνεργη κοινωνία

Όταν σε ένα σύνολο 7,2 εκατομμυρίων που είναι σε εργάσιμη ηλικία, απασχολούνται με οποιοδήποτε τρόπο μόλις 3,8 εκατομμύρια, δεν μπορεί να πει κανείς ότι μιλάμε για μια κοινωνία και οικονομία με προοπτικές. Η μείωση της απασχόλησης στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης φτάνει τις  11 μονάδες σε σχέση με το 2008 (52,5% έναντι 62,8% αντίστοιχα).

 

Εξ όσων εργάζονται ένα ποσοστό 70,4% απασχολείται στον τριτογενή τομέα υπηρεσιών, ενώ το ποσοστό των εργαζομένων στη βιομηχανία εμφανίζει νέα μείωση.

 

Το μέσο ποσοστό ανεργίας στο σύνολο της χώρας εκτινάχτηκε στο 23,6% του ερ­γατικού δυναμικού το 2012 αυξανόμενο κατά 16,3 μονάδες σε σχέση με το αντί­στοιχο του 2008 (7,2%).

 

Το 59,0% των ανέργων του 2012 στο σύ­νολο της χώρας είναι μακροχρόνια άνερ­γοι, αναλογία αυξημένη κατά 7,5 μονάδες σε σχέση με αυτήν του 2008.

 

Εκρηκτική είναι και η αύξηση του ποσο­στού ανεργίας των νέων μέχρι 29 ετών στην διάρκεια της οικονομικής κρίσης καθώς το ποσοστό τους σκαρφάλωσε στο 42,7% του εργατικού δυναμικού αυ­τών, αυξανόμενο πάνω από 27 μονάδες σε σχέση με το αντίστοιχο ποσοστό τους το 2008 (15,5%).

 

Όλες σχεδόν οι μεταβολές στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης συντελέστηκαν σε μεγαλύτερο βαθμό την περίοδο 2010-2012.

 

Ο επόμενος πίνακας μας λέει πολλά χρήσιμα πράγματα για τις μεταβολές που έχουν γίνει.

 

 

Το 80% της συ­νολικής μείωσης των απασχολουμένων, αλλά και των μισθωτών, το 90% της μείω­σης των απασχολούμενων σε επιχειρήσεις με απασχόληση μέχρι 10 εργαζόμενους και  το 60% της μείωσης σε επιχειρήσεις με περισσότερους από 10 εργαζόμενους, έγιναν ακριβώς μέσα στη μνημονιακή τριετία 2010-2012, όταν δηλαδή η ΕΕ με στοργική βοήθεια και τα αστικά κόμματα με τη βοήθεια και της ακροδεξιάς, ‘’έσωζαν’’ την Ελλάδα από την καταστροφή.

 

Αξιοσημείωτο είναι πως από τους 630 χιλιάδες λιγότερους απασχολούμενους, οι 490 χιλιάδες έχουν χάσει τις δουλειές τους σε επιχειρήσεις που έχουν έως 10 εργαζόμενους (78%).

 

Αυτό καταδεικνύει ότι καμία ‘’μεγάλη επένδυση’’, με οποιουσδήποτε όρους, ούτε και οι ενδεχόμενες απο-ιδιωτικοποιήσεις που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρόκειται να θεραπεύσουν στοιχειωδώς τα ποσοστά της ανεργίας.  

 

Απαιτείται ένα ριζικά διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης, στηριγμένο στη δημόσια ιδιοκτησία, με κριτήριο το κοινωνικό όφελος, την αξιοποίηση όλων των πηγών και πόρων, με ανατροπή των ‘’ιερών’’ δογμάτων της μεγάλης καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, του κέρδους και της εξαγωγικής ανταγωνιστικότητας και έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ.

 

Και αυτοί που δουλεύουν;

 

Τα πράγματα δεν είναι καθόλου ευοίωνα όμως για αυτούς που δουλεύουν.

Πρώτα πρώτα, έχει μειωθεί εντυπωσιακά ο εργατικός μισθός.  Η  αγοραστική δύναμη των αποδοχών του συνόλου των μισθωτών μειώθηκε την περίοδο 2010-2013 κατά 37,2% σύμφωνα με το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ. Εξαιτίας και της υψηλής ανεργίας, οι μισθωτοί ως κοινωνική ομάδα έχουν απολέσει κατά τι περισσότερο από το ένα τρίτο της αγοραστικής τους δύναμης. Σύμφωνα με την έκθεση, το 2014 θα έχουν απολέσει περίπου το 50% της αγοραστικής δύναμης που είχαν το 2009. Και αυτό τη στιγμή που πρέπει να στηρίξουν και τους εγκαταλελειμμένους από το κράτος ανέργους.

 

Δεύτερον, οι δουλειές είναι όλο και πιο ασταθείς, επισφαλείς και με άθλιες συνθήκες. Το μέσο ποσοστό όσων εργάζονται με μερική απασχόληση στο σύνολο της χώ­ρας το 2012 ανέρχεται στο 7,3% του συνόλου των απασχολούμενων παρου­σιάζοντας αύξηση κατά 1,9 μονάδες σε σχέση με το αντίστοιχο ποσοστό μερικής απασχόλησης του 2008.

 

Το μέσο ποσοστό όσων εργάζονται με προσωρινή απασχόληση στο σύνολο των μισθωτών της χώρας το 2012 ανέρχεται στο 9,9% του συνόλου των μισθωτών και παρουσιάζει μείωση κατά 1,6 μονάδες σε σχέση με το αντίστοιχο ποσοστό προσω­ρινής απασχόλησης του 2008.

 

Αναπτυγμένος ο καπιταλισμός; Επισφαλής εργασία!

 

Αν η μία όψη του σύγχρονου καπιταλισμού είναι η ‘’άνεργη ανάπτυξη’’, η άλλη πλευρά είναι ακόμη χειρότερη: Η εργασία γίνεται όλο και πιο επισφαλής  σε ότι αφορά τα χαρακτηριστικά της προσωρινότητας και της μερικότητάς της.

 

Εξετάζοντας τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, διαπιστώνει κανείς ότι οι χώρες του υπερώριμου καπιταλισμού και ειδικότερα του ευρωπαϊκού, είναι εκείνες που έχουν υπερ-ανεπτυγμένα τα χαρακτηριστικά της βαρβαρότητας της μισής και προσωρινής δουλειάς, που εξοντώνει όχι μόνο οικονομικά αλλά και ψυχολογικά τον κόσμο.

 

 

Ακόμη πιο σημαντικό να δούμε τις τάσεις που υπάρχουν και όχι την στατική εικόνα. Για αυτό πρέπει κανείς να δει τα ποσοστά της προσωρινής εργασίας και της μερικής απασχόλησης (part time), ανά ηλικιακές κατηγορίες και όχι μόνο τους γενικούς μέσους όρους για όλες τις ηλικίες που συχνά κρύβουν αυτές τις τάσεις.

 

Βλέπουμε λοιπόν ότι  το γενικό ποσοστό προσωρινής απασχόλησης για όλες τις ηλικίες,  πηγαίνοντας από τον ΟΟΣΑ στην Ευρώπη (χώρες ΕΕ που είναι και μέλη ΟΟΣΑ) και από εκεί στη Γερμανία, που είναι η ατμομηχανή του ανεπτυγμένου καπιταλισμού σε αυτήν, αυξάνεται.

 

Ακόμη πιο σημαντικό είναι να δούμε ότι ειδικά για τις ηλικίες 15-24 το ποσοστό αυτό απογειώνεται: Από 11,78% που είναι στο σύνολο των ηλικιών στις χώρες για τον ΟΟΣΑ, στη νεολαία αγγίζει το υπερδιπλάσιο ποσοστό (24,46%). Στη δε χιλιο-παινεμένη Γερμανία το γενικό ποσοστό προσωρινής απασχόλησης  13,85%, στη νεολαία υπερ-τριπλασιάζεται (46,39%).

 

Με λίγα λόγια ο ανεπτυγμένος καπιταλισμός μισεί τη σταθερή και μόνιμη δουλειά και ακόμη περισσότερο τη νεολαία.

 

Αυτή όμως είναι μια εικόνα για το 2012. Το πώς αυτή εξελίχτηκε μέσα στο χρόνο, μας το δείχνει ο επόμενος πίνακας.

 

 

Και εδώ βλέπουμε το ίδιο φαινόμενο καθαρά. Η ταχύτητα με την οποία χειροτερεύουν τα πράγματα είναι μεγαλύτερη στις πιο ανεπτυγμένες χώρες.

 

Ας δούμε τώρα τι γίνεται και με την μερική απασχόληση, δηλαδή την μη-πλήρη εργασία.

 

O παρακάτω πίνακας επιμένει να μας δίνει την ίδια εικόνα, αναδεικνύοντας την ΕΕ και ακόμη περισσότερο τη Γερμανία σε πρωταθλήτριες των part time jobs (Στον ΟΟΣΑ γενικό ποσοστό 13,6% στην ΕΕ 16,9%, στην Γερμανία 17,9%).

 

 

Και σε αυτό τον τομέα, τη νύφη την πληρώνουν οι νέοι εργαζόμενοι. Το ποσοστό των νέων που δουλεύουν part time είναι σχεδόν διπλάσιο από το γενικό.

 

 

 

Η χρονική εξέλιξη του φαινομένου θα μας πει περισσότερα για τις τάσεις που υπάρχουν και εδώ τα πράγματα είναι εντυπωσιακά άσχημα. Μέσα στα τελευταία 12 χρόνια η αύξηση της μερικής απασχόλησης για τους νέους στον ΟΟΣΑ ήταν 27%, στην ΕΕ 46% και στη Γερμανία 79%.

 

 

 

''Επιτυχία'' του μνημονίου: Οι άνεργοι φοβούνται!

 

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της μελέτης του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ βρίσκεται στο  μέρος όπου διαπραγματεύεται το θέμα της επιβίωσης των ανέργων.

 

Εξι στους δέκα ανέργους δηλώνουν πως είναι διατεθειμένοι να εργαστούν σε οποιαδήποτε δουλειά τους προταθεί, σύμφωνα με την έρευνα του ΙΝΕ - ΓΣΕΕ.

 

Το 55% των ανέργων είναι διατεθειμένο να εργαστεί με οποιαδήποτε αμοιβή και αν προταθεί.

 

Το 53,7% των ανδρών και το 38% των γυναικών θα δεχόταν να μετακινηθεί μακριά από τον τόπο διαμονής για την αναζήτηση εργασίας.

 

Η οικονομική πίεση που δέχεται η οικογένεια αφαιρεί από ένα μεγάλο τμήμα των ανέργων οποιαδήποτε διαπραγματευτική ισχύ.

 

Πόση ταπείνωση και τσάκισμα της αξιοπρέπειας!

 

Αυτές και μόνο οι διαπιστώσεις ίσως φτάνουν για να κατανοήσουμε ότι αγώνας κατά της ληστρικής εκμετάλλευσης, δεν μπορεί παρά να πηγαίνει μαζί με μια σύγχρονη απαίτηση δημοκρατίας, αλλιώς είναι μισός και άγουρος. Τα δημοκρατικά απελευθερωτικά αιτήματα αποκτούν σήμερα εκρηκτικό απελευθερωτικό χαρακτήρα, καθώς συνδέονται όλο και πιο πολύ με την ανάγκη ανατροπής του δεσποτισμού του κεφαλαίου στην εργασία, στην κοινωνική και πολιτική ζωή. Για άλλη μια φορά: Ψωμί, παιδεία, ελευθερία...Και τα τρία έχουν κηρυχτεί παράνομα στην εποχή των τεράτων του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

 

Σύμφωνα με την έρευνα, το 37% των ανέργων στηρίζεται στο συγγενικό του περιβάλλον για να επιβιώσει, ενώ μόλις το 12%  λαμβάνει κάποιο επίδομα από τον ΟΑΕΔ. Οι υπόλοιποι στηρίζονται κυρίως σε οικονομίες προηγούμενων ετών (24,6%), στην αποζημίωσή τους ή στρέφονται σε φίλους και γνωστούς (9,3%).

 

Και οι συγγενείς αντέχουν πλέον να συντηρούν τόσους ανέργους; Η αύξηση του αριθμού των ανέργων, η μείωση των μισθών ίσων εργάζονται, μαζί και των συντάξεων των παππούδων, οδηγούν τα εργατικά νοικοκυριά αργά ή γρήγορα στα όρια τους.

 

Έτσι, μπορεί το ποσοστό των ανέργων που μένει με συγγενείς  να φτάνει το 84,5%, ωστόσο, το  45,4% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι έχει μικρή ή και καθόλου στήριξη, όταν σε περιόδους χαμηλής ανεργίας το αντίστοιχο ποσοστό ήταν μόλις 10%.

 

Παράλληλα, το 50% των γονέων ζητούν επιτακτικά από τα άνεργα παιδιά τους να αναζητήσουν εργασία πο­σοστό το οποίο αυξάνεται στο 56.0% όταν αυτά είναι άνδρες. Η εικόνα θα μπο­ρούσε να φαίνεται ειδυλλιακή, συγκρινό­μενη όμως με τα δεδομένα της έρευνας του 2003 δείχνει μια δραματική αλλαγή καθώς στην εποχή της χαμηλής ανεργίας η οικογένεια παρείχε περίπου καθολικά (91.5%) πλήρη άνεση χρόνου αναζήτησης της επιθυμητής εργασίας. Πολύ γκρίνια με άλλα λόγια...

 

Τα τελευταία μας βοηθούν να δούμε και τους πραγματικούς και φυσικά ανομολόγητους στόχους των μνημονίων, ειδικά σε ότι αφορά την ντόπια αστική τάξη: Συντριβή του κόσμου της εργασίας, ανατροπή των όποιων  εργατικών κατακτήσεων, ποδηγέτηση των αντιστάσεων. Σε αυτό της το ρόλο καθόλου δεν σέρνεται από την τρόικα και τους εταίρους της ευρωζώνης και της  ΕΕ. Αντίθετα αυτή ‘’δείχνει’’ και ‘’δίνει’’ τους εργαζόμενους. Ανατροπή των μνημονίων, αποτίναξη του μνημονιακής απολυταρχικής  ευρωκρατικής χούντας, χωρίς κλονισμό και ανατροπή των ντόπιων εταίρων τους, δηλαδή του ελληνικού κεφαλαίου και των πολιτικών υπηρετών του, δεν μπορεί να υπάρξει.

Πηγές:

ΟΟΣΑ

resaltomag

 

Μη πεθάνεις τώρα…

Τι σου ζητάνε ρε;
Να μείνεις ζωντανός!

Τώρα ξεδιπλώνεται το success σήριαλ με τους κινέζους, τους εταίρους, τους επενδυτές, τα πλεονάσματα!
Τώρα νοικοκυρευόμαστε με κλείσιμο σχολείων, νοσοκομείων, δημόσιων επιχειρήσεων!
Τώρα ξεσκαρτάρουμε το δημόσιο!
Τώρα αφήνουμε απλήρωτους 1.000.000 "τυχερούς", που δουλεύουν -ακόμα- στον ιδιωτικό!

Τι σου ζητάνε ρε;
Να μείνεις ζωντανός!
Να τρέφεσαι με φτηνότερα ληγμένα στα super ή και τζάμπα από τους σκουπιδοτενεκέδες!
Να φαρμακώνεσαι με γεννόσημα!
Να πληρώνεις 25άρικα να μπεις σε νοσοκομείο!

Τι σου ζητάνε ρε;
Να πάψεις να ‘σαι μίζερος και Γκρινιάρης!
Να στηρίξεις την εθνική κυβέρνηση στον τιτάνιο αγώνα που δίνει!
Να πληρώνεις τους φόρους και τα χαράτσια σου!
Κι αν δεν έχεις, να πουλήσεις το σπίτι σου.
Κι αν δεν μπορείς, να στο κατασχέσει η τράπεζα. Η εφορία!

Μη πεθάνεις τώρα!
Κρατήσου μέχρι την άνοιξη.
Τότε θα πλακώσει η ανάπτυξη!
Και οι εκλογές!
Μείνε ζωντανός...
Να βολεύονται οι τραπεζίτες, οι τοκογλύφοι, η κυβερνητική Συμμορία!
Τότε... άνοιξη κι αφού τους ξαναψηφίσεις δικαιούσαι μερίδιο του πλεονάσματος!
Τρία γραμμάρια γιαούρτι παραπάνω κι εφτά σπόρους σουσάμι...

Είσαι ζωντανός ρε! Ακόμα!
Δώσε τη δική σου απάντηση στους ξενόδουλους "κυβερνήτες". Στα άπληστα Αφεντικά.

Βγες στο Δρόμο. Πάλεψε. Αγωνίσου.
Γκρέμισε τους.
ΤΩΡΑ.
Αύριο θα ‘ναι αργά. Θα ‘χεις πεθάνει...

Πηγή «Πολιτικό Κοράκι»

 

Οι παραπονιάρηδες βιομήχανοι

“Μοχθούμε, επενδύουμε, παράγουμε και προσφέρουμε στην οικονομία και την κοινωνία μας, ακόμη και μέσα στα πέτρινα χρόνια της κρίσης, κάτω από συνθήκες αντίξοες – για να μην πούμε εχθρικές”.

Προφανώς, αναρωτιέστε ποιοι είναι αυτοί που δηλώνουν τα παραπάνω. Θα μπορούσε να ήσαν εκπαιδευτικοί, ας πούμε. Ή γιατροί και νοσηλευτές τού ΕΣΥ. Ή μικρομεσαίοι μαγαζάτορες της γειτονιάς. Θα μπορούσε να ήσαν οποιοιδήποτε από τους κατατρεγμένους “στα πέτρινα χρόνια τής κρίσης”. Και όμως, πίσω από την παραπάνω δήλωση βρίσκονται οι…βιομήχανοι!
Αχ, αυτοί οι δόλιοι οι βιομήχανοι… Κάνουν το σκατό τους παξιμάδι για να τους περισσέψουν δυο δεκάρες ώστε να τις επενδύσουν για το καλό τής χώρας. Μοχθούν γι’ αυτό το καλό. Δηλαδή, τί μοχθούν; Τους φεύγει ο κώλος στην δουλειά. Πάντοτε εμφορούμενοι από το υψηλό ιδεώδες τής προσφοράς στην οικονομία “μας” και στην κοινωνία “μας”. Μιας ανιδιοτελούς προσφοράς, η οποία προφανώς δεν αναγνωρίζεται, αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι συντελείται μέσα σε συνθήκες από αντίξοες (το λίγο λιγώτερο) έως και εχθρικές.

“Η βιομηχανία είναι ο πραγματικός πρωταθλητής της εθνικής μας οικονομίας –μολονότι αντιμετωπίζει σε μόνιμη βάση μία μεροληπτική διαιτησία”.
Λογικό, λογικώτατο το παράπονο των καημένων των βιομηχάνων, στην ίδια δήλωση. Διότι, σου λένε οι άνθρωποι, καλά να μη μας χωνεύει το κομμουνιστικό προλεταριάτο και καλά να μας έχουν στο φτύσιμο οι αραχτοί και οι βολεμένοι, αλλά η μεροληπτική αντιμετώπιση από πλευράς κράτους είναι ακατανόητη.
Εμ, πώς; Όλο κόντρα τους πάει αυτό το κωλοκράτος κι όλο παίρνει το μέρος των εργαζομένων. Πάνε να κάνουν δυο απολύσεις, τους σταματάει η επιθεώρηση εργασίας. Πάνε να κόψουνε λιγάκι τα υπέρμετρα μεροκάματα, τους το απαγορεύει ο Βρούτσης. Ζητάνε από τα ΜΑΤ να διαλύσουνε μια παράνομη και καταχρηστική απεργία, μπαίνει στην μέση ο Δένδιας. Παρακαλάνε για μια επιχορήγηση ή για μια οποιαδήποτε ψιλοδιευκόλυνση, κάνει τον κινέζο ο Χατζηδάκης. Εκλιπαρούν για μια μικρή μείωση της σκληρής φορολογίας τους, κάνει τον κουφό ο Στουρνάρας. Πάνε να πιάσουν σειρά να αγοράσουν κατιτίς από τα ρετάλια που πουλάει το ΤΑΙΠΕΔ, προτιμάει γερμανούς κι αμερικανούς ο Σαμαράς. Όλοι, λυτοί και δεμένοι μεροληπτούν εις βάρος τους. Ε, πώς διάβολο να προκόψει τούτος ο τόπος;
“Η αποβιομηχάνιση δεν είναι ούτε πραγματικότητα ούτε νομοτέλεια, όπως συστηματικά παρουσιάζεται.  Είναι θέμα επιλογής, είναι θέμα πολιτικής.  Έχουμε αλήθεια συμβιβαστεί με την ιδέα μιας Ελλάδας χωρίς σύγχρονη βιομηχανική βάση;  Ή μήπως είναι η ώρα να αναθεωρήσει η κυβέρνηση την άποψή της για τη δυναμική, τις προτεραιότητες και το μέλλον της εθνικής μας οικονομίας, χαράσσοντας μια επιθετική πολιτική στήριξης της βιομηχανίας μας;”
Αυτό είναι! Ο δάκτυλος επί των τύπων των ήλων! Σταράτες κουβέντες από εκείνους που ξέρουν. Αν θέλει η κυβέρνηση να βγάλει τον τόπο από το αδιέξοδο, επιβάλλεται να χαράξει “μια επιθετική πολιτική στήριξης της βιομηχανίας μας” (προσοχή στο “μας”). Ακριβώς όπως έκαναν οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις με τον πακτωλό των χρημάτων τής αμερικανικής βοήθειας ή όπως έκαναν οι γνήσια ελληνικές κυβερνήσεις τής εθνοσωτηρίου επαναστάσεως. Εκείνες οι κυβερνήσεις βόηθησαν και στήριξαν πραγματικά την ελληνική βιομηχανία (άσχετα αν ο τελικός λογαριασμός στάλθηκε στον ελληνικό λαό), γι’ αυτό και η χώρα μεγαλούργησε.
Τελειώνω με μια απορία: Οι αδικίες που υφίστανται οι εργαζόμενοι προκαλούν αμέτρητες απεργίες κάθε τρεις και λίγο. Πότε, άραγε, θα γίνει και μια απεργία για τις αδικίες που υφίσταται η ανιδιοτελώς μοχθούσα τάξη των βιομηχάνων;

ΥΓ: Ολόκληρη η “αδαμαντοστόλιστη” ανακοίνωση των βιομηχάνων είναι αναρτημένη στον ιστοτόπο τού Σ.Ε.Β. (http://www.sev.org.gr/online/viewNews.aspx?id=2334). Διαβάστε την και λυπηθείτε τους.

 

 

Cogito ergo sum

 

Τά 66 ἀκίνητα τοῦ υἱοῦ Βαρβιτσιώτη

Σταθερά μαζί. Ἐμεῖς πληρώνουμε, ἐσύ τά τρῶς. Διότι ἄν δέν πληρώσουμε ἐμεῖς θά ἀναγκασθῇς νά πληρώσῃς ἐσύ καί οἱ διορισμένοι, οἱ δικοί σου καί τοῦ «ρουσφετογιάννη», ἄν ἔχῃς ἀκουστά.

Μινώταυρος

Όλο το “πλούσιο” βιογραφικό της οικογένειας Βαρβιτσιώτη, ο οποίος τόλμησε να πει: “Όποιος δεν έχει για το χαράτσι να πουλήσει το σπίτι του”.

Ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, γόνος της γνωστής οικογένειας που λυμαίνεται τον τόπο σχεδόν από τότε που ιδρύθηκε.
Ο παππούς του ήταν στην δίκη των δωσίλογων, δικηγόρος του Ιωάννη Ράλλη, ιδρυτή των ταγμάτων ασφαλείας, ο οποίος και καταδικάστηκε τελικά σε ισόβια ως προδότης το 1945.

Ο πατέρας του είναι ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης, γνωστός και ως “ρουσφετογιάννης” λόγω της τεράστιας …εμπειρίας του από τα καμιά δεκαριά υπουργεία από όπου έχει περάσει, υπηρετώντας πάντα με το αζημίωτο βέβαια, το ..δημόσιο συμφέρον..
Ως καλός πατέρας πάντα βοηθούσε τα παιδιά του είτε ως υπουργός, είτε πχ ως μέλος του ΔΣ του ιδρύματος Βουδούρη, όπου φρόντιζε ο γιός του Θωμάς και η εταιρία του ‘V+O’ να παίρνουν κάνα συμβόλαιο…

Η ‘V+O’ τα πήγε καλά επί Σημίτη -βοήθησε και ο μπαμπάς – αλλά ‘άνθησε’ με την ΝΔ στην εξουσία.
Όποιος επιχειρηματίας ήθελε μερίδιο από τις κρατικές προμήθειες, η ‘V+O’ ήταν η καλύτερη επιλογή…
Αργότερα η οικονομική κρίση έφερε και νέους πελάτες, όπως το Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), τράπεζες, και άλλους πολλούς.

Αλλά σήμερα θα επικεντρωθούμε στον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, γιατί μπορεί ως υπουργός ναυτιλίας να φροντίζει τα συμφέροντα των φίλων του, όπως πχ με το ΦΕΚ Β 1772/23-7-2013 με το οποίο αύξησε τα ναύλα των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων, όμως έχει αποδείξει ότι διαθέτει και επιχειρηματικό μυαλό:

Το 1999 μέσω offshore εταιρίας, αγοράζει στην Μύκονο συνολικά μια έκταση 375 στρεμμάτων έναντι του ποσού των 295.800.000 εκατομμυρίων δραχμών.
Επτά μήνες μετά, πουλάει την ίδια έκταση για δύο δισεκατομμύρια!
Δηλαδή, αγόρασε 295 εκ, και πούλησε 2 δις!
Μιλάμε για επιχειρηματικό δαιμόνιο, όχι παίξε γέλασε!

Η έκταση βέβαια είναι ουσιαστικά άχρηστη, γεμάτη στοές αφού εκεί ήταν παλιά μεταλλεία, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον Ευγένιο Παπαδόπουλο, πρόεδρο και διευθύνων σύμβουλο της εταιρείας “Κοροντζής ΑΕ” που αγόρασε το οικόπεδο, δλδ αέρα κοπανιστό, για 2 δις.
Στην αγοροπωλησία βοήθησε και ο τοπικός έφορος αλλάζοντας την αντικειμενική αξία του οικοπέδου, με το αζημίωτο βέβαια…

Όμως ο Ευγένιος Παπαδόπουλος έχει μεγάλη καρδιά και δεν κράτησε κακία στον Βαρβιτσιώτη που του πούλησε το άχρηστο οικόπεδο.
Ίσως να έπαιξε ρόλο ότι από το 1996 μέχρι το 2000 ήταν αποσπασμένος στο γραφείο του Γιάννη Βαρβιτσιώτη, ενώ το 2000 έως το 2004 αποσπάστηκε στο γραφείο του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη…

Το χωραφάκι στην Μύκονο τελικά το πούλησε ο Παπαδόπουλος στην ΑΛΤΕ του Απόστολου Αλλαμανή, ο οποίος υποθηκεύοντάς τα, κατάφερε να πάρει δανεικά και αγύριστα 146.000.000 ευρώ από την Αγροτική.
Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς πληρώσαμε τον λογαριασμό.

Στις εκλογές του 2012, ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης πήρε 19.630 σταυρούς…

Γιῶργος Θωμαΐδης

Δεῖτε καί πόσα ἀκίνητα μπορεῖ νά πουλήσῃ ὁ υἱός τοῦ μπαμπᾶ Βαρβιτσιώτη:

Τά 66 ἀκίνητα τοῦ ἐθνοκηφήνα Βαρβιτσιώτη

Ἄν δέν εἶναι πολύ εὐκρινές τό κείμενο τῆς φωτογραφίας δεῖτε τό pdf:

Βουλευτική ἀποζημίωσις καί ἀκίνητα τοῦ κηφήνα Μίλτου

 

filonoi

 

Το νέο σκέρτσο του ταλαντούχου Χάρη Θεοχάρη - Θα μας ξεφωνίζει στο πλυσταριό!

O ανεκδιήγητος Χάρης αποφάσισε ξεμπροστιάζει-λέει-δημοσιοποιώντας το όνομα στο διαδίκτυο, όσους δεν κάνουν δηλώσεις ΦΠΑ!
Λέμε λοιπόν στο Χάρη Θεοχάρη, ότι αυτό αποτελεί διαφήμιση. Δυσφήμιση είναι να είσαι
καλοπληρωτής σε αυτό τον άθλιο και άδικο πέρα για πέρα κρατικό μηχανισμό, οπότε ρε μπαγάσα βάλε το μυαλό σου να δουλέψει, ώστε να σκεφτείς κάτι πιο αποτελεσματικό.
Λίστες με επιχειρήσεις και επαγγελματίες που δεν υποβάλουν καν δηλώσεις ΦΠΑ, σχεδιάζει να αναρτά στο διαδίκτυο το υπουργείο Οικονομικών. Απειλεί έτσι να θέσει «εκτός αγοράς» δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις και επαγγελματίες που εισπράττουν αλλά δεν αποδίδουν τον ΦΠΑ στο δημόσιο.

Σε ειδική σύσκεψη στο υπουργείο Οικονομικών εξετάστηκαν μέτρα και κυρώσεις που θα βάλουν φραγμό στην συνήθη πρακτική πολλών επιχειρηματιών να μην υποβάλουν περιοδικές δηλώσεις ΦΠΑ κάθε μήνα ή τρίμηνο. Λόγω της έλλειψης ρευστότητος 1 στους 4 επιτηδευματίες δεν υποβάλουν δήλωση ΦΠΑ, ακόμα και αν δεχτούν όχληση από την εφορία. Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 70.000-100.000 επιχειρήσεις και επαγγελματίες παρακρατούν συστηματικά τον φόρο και προτιμούν να έρθουν αντιμέτωποι με πρόστιμα, παρά να πληρώσουν έστω και μία δόση –από τις τρεις που προβλέπει ο νόμος- για το ΦΠΑ που οφείλουν.

Το υπουργείο Οικονομικών έχει ήδη το μηχανισμό και θα δημοσιεύει στο διαδίκτυο τον Αριθμό Φορολογικού Μητρώου των επιτηδευματιών αυτών, δυσφημίζοντάς τους στην αγορά. Απειλεί όμως με πρόστιμα ακόμα και όσους συναλλάσσονται μαζί τους.

Από το 2011 υπάρχει η νομοθεσία δημοσιοποίησης στοιχείων φοροπαραβατών, προκειμένου να ενημερώνονται οι συναλλασσόμενοι με αυτούς. Μεταφέρει μάλιστα σε αυτούς την ευθύνη να ελέγχουν με ποιον συναλλάσσονται, με κίνδυνο να βρεθούν μπλεγμένοι και αυτοί σαν παραβάτες! Για το σκοπό αυτό η ΓΓΠΣ έχει ετοιμάσει ήδη και ηλεκτρονική εφαρμογή αναγνώρισης των ΑΦΜ νομικών προσώπων μέσω διαδικτύου.

Έτσι, τιμολόγια για πωλήσεις που θα εκδίδουν ή λαμβάνουν νόμιμες επιχειρήσεις από παραβάτες, δεν θα αναγνωρίζονται προς έκπτωση φόρου κατά τον έλεγχο από την εφορία.

 

ΠΗΓΗ

 

Ένοπλη ληστεία στο Νοσοκομείο Παίδων

Στιγμές αγωνίας έζησαν γονείς και παιδιά στο Παίδων «Αγία Σοφία», όταν λίγο μετά τις 8 το πρωί δύο ένοπλοι ληστές εισέβαλαν στο νοσοκομείο, ανέβηκαν στον πρώτο όροφο όπου βρίσκεται υποκατάστημα τράπεζας, ακινητοποιήσαν υπαλλήλους και άρπαξαν άγνωστο χρηματικό ποσό.

Το περιστατικό έγινε στις 8:10 το πρωί της Παρασκευής. Δύο άγνωστοι εισέβαλαν με όπλα στο νοσοκομείο, σκορπώντας τον πανικό σε γονείς, παιδιά και προσωπικό.

Οι ένοπλοι ληστές ανέβηκαν στον πρώτο όροφο του κτιρίου όπου βρίσκεται υποκατάστημα της Alpha Bank, ακινητοποίησαν υπαλλήλους και αφαίρεσαν άγνωστο χρηματικό ποσό.

Στη συνέχεια τράπηκαν σε φυγή.

Η Αστυνομία ερευνά υλικό από τις κάμερες ασφαλείας προκειμένου να εντοπίσει τους δράστες.

Ναι να πάμε στη ΔΡΑΧΜΗ αρκεί ταυτόχρονα να επιστρέψουμε στο φιλότιμο

Όσο θα βυθιζόμαστε στην άβυσσο, ο κόσμος θα βγαίνει στην ανεργία και δε θα έχει κανέναν απολύτως λόγο να αναζητήσει εργασία για ένα χαρτζιλίκι που θα λέγεται μισθός, τόσο θα αυξάνεται το τμήμα εκείνο του πληθυσμού που θα αποζητά την επιστροφή στη δραχμή.

του Στρατή Μαζίδη

Έτσι είναι η ζωή και αν δε χάσεις κάτι, ποτέ δε θα το εκτιμήσεις. Βέβαια ουδέποτε μπήκα στην ευρω-νοοτροπία. Ακόμη μεταφράζω τα πάντα σε δραχμές και οφείλω να παραδεχθώ πως δε ζημιώθηκα από αυτό πιανόμενος κορόιδο από τους κερδοσκόπους της 1/1/2002.

Έχω ξαναγράψει όμως πως η επιστροφή στη δραχμή από μόνη της δεν είναι πανάκεια. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή και αυτό σημαίνει πως για να στεφθεί με επιτυχία θα πρέπει να επιστρέψουμε και στο φιλότιμο.

Και το λέω αυτό διότι πολύ φοβάμαι πως αρκετοί πιστεύουν ότι θα γυρίσουμε στη δραχμη και όλα θα γίνουν όπως το 2009.

Το πάρτυ δεν μπορεί να συνεχιστεί. Πρέπει να τελειώσει και επειδή ακριβώς ΔΕΝ τελειώνει αλλά συνεχίζεται με:

> τις άχρηστες ΔΕΚΟ που ακόμη λειτουργούν ενώ ξεπουλάμε τις κερδοφόρες

> τους επίορκους και κοπαντζήδες που ακόμη παραμένουν στο δημόσιο και πληρώνονται

> τις σκανδαλώδεις απευθείας αναθέσεις των ΟΤΑ

> τις υπηρεσίες όπως η εφορία που τις χρυσοπληρώνουμε και δεν ανταπεξέρχονται ούτε στα στοιχειώδη

> τους διορισμούς συμβούλων και κολλητών

> τους γιους και τις κόρες των μπαμπάδων που έχουν μπαστακωθεί στο σβέρκο μας να μας κυβερνούν

> το κλείσιμο τηλεοπτικών σταθμών και το άνοιγμα με τα ίδια πρόσωπα

> τους πακιστανούς να μαζεύουν τις φράουλες και τις βουλγάρες να καθαρίζουν τα σπίτια

Κάποιοι θα πουν, και πως θα βρούμε καύσιμα, φάρμακα κτλ. Ποιος θα μας δανείσει;

Γιατί τώρα μας δανείζει κανείς; Μήπως τώρα που έχουμε καύσιμα τα πληρώνουμε; Α΅είναι καλά το Ιράν που το έχουμε φεσώσει. Κι αυτά που έχουμε, ποιος έχει χρήματα να τα αγοράσει;

Άλλος πάλι λέει ότι θα μας αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί. Μα ήδη έχουμε υποτιμηθεί. € 8.000,00 πωλείται δυαράκι σε όροφο στην πλατεία Βικτορίας και δεν το αγοράζει κανείς. €30-35.000,00 βλέπεις σπίτια στη νότια Εύβοια και κανείς δεν πάει ούτε να τα δει. Αν θέλουν λοιπόν μας αγοράζουν και τώρα.

Η δική μου γενιά καταστράφηκε ολοκληρωτικά ενώ φέρει τη λιγότερη ευθύνη για αυτό το κατάντημα. Έχω πλήρη επίγνωση πως όλα όσα ήθελα λίγο λίγο να κάνω θα πρέπει να τα ξεχάσω. Πάρα ταύτα δε θα είχα κανένα πρόβλημα με μια σοβαρή ηγεσία που θα αποδώσει δικαιοσύνη, θα δημεύσει περιουσίες, θα στείλει κόσμο στη φυλακή και θα πιάσει το τιμόνι της χώρας γερά, να πω ΝΑΙ να γυρίσουμε στη δραχμή που μας ζούσε αξιοπρεπέστατα, και το φιλότιμο που μας διέκρινε ως λαό ώστε τουλάχιστον να παραδώσουμε στα παιδιά μας σε 10-15 χρόνια που θα βγουν στην κοινωνία, μια χώρα που θα μπορεί έντιμα και με υπερηφάνεια να τα κρατήσει κοντά της και να μεγαλουργήσει μαζί τους.

 

freepen

 

ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΙΣΤΩΝ ;

Χαρές και πανηγύρια στην κυβέρνησης και ιδιαίτερα στο υπουργείο Τουρισμού (γεια σας κ. Κεφαλογιάννη με τα ωραία σας) για το ρεκόρ τουριστών φέτος στην Ελλάδα, για τα δισεκατομμύρια ευρώ που «έπεσαν» στη χώρα μας, για τη μείωση της ύφεσης κατά 2,5 μονάδες το τελευταίο τρίμηνο και για το θεαματικό limit up της τουριστικής μας βιομηχανίας.

Πού πήγαν τα λεφτά των τουριστών;

Ευχάριστα και χαρωπά όλα αυτά και τα επιβεβαιώνουν και οι αριθμοί.
Υπάρχει όμως ένα κρίσιμο ερώτημα, το οποίο κανείς από τους κρατικούς παράγοντες δεν αναφέρει: πού πήγαν όλα αυτά τα λεφτά από το τουριστικό τσουνάμι στην Ελλάδα το φετινό καλοκαίρι; Και «είναι πολλά τα λεφτά Άρη μου» και υπολογίζονται γύρω στα 2,5 δισ. ευρώ.

Ποιος τα καρπώθηκε; Πόσα πήγαν στην ελληνική ταβέρνα, στο μαγαζί με τουριστικά είδη και ρούχα, στην καφετέρια, στην πραγματική ελληνική οικονομία που τη στοιχειώνουν τα 40 χιλιάδες λουκέτα μαγαζιών το τελευταίο δίμηνο;

Η απάντηση δυστυχώς είναι θλιβερή: ελάχιστο ποσό από αυτά τα τουριστικά έσοδα πήγαν στον Έλληνα μικρομεσαίο έμπορο και επιχειρηματία.

Κέρδισαν τα ξένα τουριστικά πρακτορεία. Και οι αεροπορικές εταιρείες κυρίως τσάρτερ. Κέρδισαν τα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα που είναι 20-25 όλα κι όλα, κυρίως σε Κρήτη, Ρόδο, Κέρκυρα, Χαλκιδική. Κέρδισαν όσοι έχουν μαγαζιά (από σουβενίρ μέχρι ενοικιάσεις αυτοκινήτων που λειτουργούν όμως μέσα στα μεγάλα τουριστικά συγκροτήματα), αλλά όλοι οι άλλοι οι εκτός τουριστικού κυκλώματος έμειναν πάλι με άδειες τσέπες. Γιατί πλέον το 70% των τουριστών στην Ελλάδα έρχεται με οργανωμένες πτήσεις τσάρτερ στη χώρα μας από μεγάλους ξένους τουριστικούς οπερέιτορς, τους πάνε σαν τα πρόβατα σε κάποιο μεγάλο ξενοδοχειακό συγκρότημα όπου μένουν εκεί πέρα μέσα για 7 ως 10 μέρες ξοδεύοντας τα χρήματά τους κυρίως μες στο συγκρότημα και μετά τους παίρνουν και τους πηγαίνουν πάλι στις χώρες τους στα αεροπλάνα τσάρτερ.

Βέβαια οι αριθμοί και πάλι ευημερούν και μιλάνε για αναπάντεχα υψηλά έσοδα της χώρας μας, για μείωση της ύφεσης, για σημαντικές κρατικές εισπράξεις. Αλλά οι άνθρωποι δυστυχούν. Γιατί η αλήθεια, χωρίς κιτρινισμούς και στείρα αντιπολιτευτική διάθεση, είναι ότι πάλι λίγοι μοιράστηκαν στην Ελλάδα το μάννα από τον τουριστικό ουρανό μας.

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΧΑΡΔΑΒΕΛΛΑ

 

ΠΗΓΗ

 

Η επανάσταση του καναπέ;

Ένας εφιάλτης για την «δικτατορία των τραπεζών» και τις κυβερνήσεις όλου του κόσμου, έχει κάνει ήδη την εμφάνισή του. Ακούει στο όνομα bitcoin (ψηφιακό χρήμα).

Ένας εφιάλτης για την σύγχρονη δομή του αεριτζίδικου διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος. Το
bitcoin (ένα bitcoin ίσον με 10 ευρώ περίπου) είναι το χρήμα των απλών πολιτών και κινείται ανώνυμα έξω από τις τράπεζες και τις κυβερνήσεις. Στην ουσία είναι η υλοποίηση του ονείρου της πλήρους ελευθερίας του πολίτη από το κράτος και την «δικτατορία των τραπεζών». Είναι η δόμηση ενός νέου χρηματοπιστωτικού συστήματος έξω από αυτό του παγκοσμιοποιημένου «Μεγάλου Αδελφού». Περισσότερα μπορεί ο καθένας να διαβάσει στο διαδίκτυο και να προσπαθήσει να γίνει κάτοχος αυτού του νομίσματος.

Η εμφάνιση αυτού του εναλλακτικού χρήματος, χωρίς κεντρική εκδότρια αρχή να το ελέγχει και χωρίς μεσάζοντες τραπεζίτες ή τοκογλύφους να κερδοσκοπούν σε βάρος του πολίτη, γεννά νέες ιδέες, σχετικά με την δημιουργία πλέον και εναλλακτικής δημοκρατίας. Μιας πραγματικής δημοκρατίας ελευθέρων και αυτεξούσιων πολιτών. Ενός πραγματικά δημοκρατικού πολιτικού συστήματος, έξω από την γνωστή σήμερα υπερσυγκεντρωτική αντιπροσωπευτική μορφή, όπου το πολιτικό σύστημα συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες στα χέρια του και ηγείται ενός κράτους που θεωρεί την κοινωνία ιδιοκτησία του. Θα πρόκειται για ένα πέρασμα στην επόμενη ιστορική φάση, όπου η κοινωνία θα είναι πλέον η ιδιοκτήτρια του κράτους και φυσικά οι πολιτικές αποφάσεις θα λαμβάνονται από την ίδια την κοινωνία.

Δεδομένου ότι η οικονομία και πρωταρχικά το χρήμα (ως μέσο ανταλλαγής αγαθών και υπηρεσιών), είναι στη βάση κάθε εξουσιαστικού συστήματος, είναι μαθηματικά βέβαιο πως αν υπάρξει μια ενδυνάμωση και επικράτηση των εναλλακτικών μορφών χρήματος, τότε αυτόματα θα οικοδομηθεί ένα νέο εναλλακτικό και παράλληλο (τουλάχιστον στην αρχή) πολιτικό σύστημα ελεύθερων πολιτών. Εφόσον δηλαδή θα μπορούν οι πολίτες να συναλλάσσονται μεταξύ τους και να δημιουργούν περιουσία, έξω από το κεντρικά ελεγχόμενο εξουσιαστικό σύστημα, είναι αυτονόητο πως πολύ γρήγορα θα αμφισβητήσουν αυτό τούτο το σύστημα και θα απαιτήσουν να λαμβάνουν οι ίδιοι τις πολιτικές αποφάσεις. Αυτό μάλλον ως πραγματική δημοκρατία μας ακούγεται...

Η περίπτωση της χώρας μας αποτελεί χρυσή ευκαιρία για την εμφάνιση και την δοκιμή τέτοιων φαινομένων. Είναι μια πτωχευμένη χώρα υπό καταπίεση. Μία χώρα από την οποία αφαιρέθηκε η εθνική της κυριαρχία και καταδυναστεύεται η κοινωνία της από τους δανειστές, με βασικά εργαλεία τους το κεντρικά κατευθυνόμενο χρήμα (ευρώ) και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία που θεσμοθετεί το κράτος ως ιδιοκτήτη της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας, εντός της οποίας (μέχρι στιγμής), βασιλεύει ο καναπές.

Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα της αναίμακτης επανάστασης του καναπέ; Μήπως ήρθε η ώρα να πάρει ο καναπές την εκδίκησή του; Τι θα συνέβαινε άραγε, αν αντί να μουρμουρίζουμε για επιστροφή στο Εθνικό Νόμισμα, φτιάχναμε εμείς οι ίδιοι ένα παράλληλο ελληνικό ψηφιακό νόμισμα;;; Δεν χρειάζονται πολλά άτομα, χρειάζεται μόνο μια ισχυρή ομάδα νέων ανθρώπων με καλές γνώσεις του νέου ψηφιακού κόσμου μας.

 

hassapis-peter

 

Ο Ντράγκι λέει την αλήθεια που κρύβουν οι Έλληνες πολιτικοί. Έρχονται νέα μέτρα.

«Η ΕΚΤ δεν θα έχει καμία συμμετοχή σε ενδεχόμενη απομείωση του ελληνικού χρέους» δήλωσε σήμερα ο διοικητής της ΕΚΤ κ. Μάριο Ντράγκι, αποκλείοντας «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, τουλάχιστον σε ότι αφορά την ΕΚΤ.

Ο κ. Ντράγκι είπε όμως και κάτι πολύ σημαντικό που μας κρύβουν οι δικοί μας πολιτικοί ταγοί. Είπε πως   το πρόγραμμα της Ελλάδας λήγει το 2014 και ότι το Eurogroup θα αποφασίσει τον τρόπο με τον οποίο θα βοηθηθεί η Ελλάδα, για να επανέλθει στις αγορές. Όμως τόνισε με έμφαση πως αν αποφασιστεί επέκταση του ελληνικού προγράμματος, αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς όρους. Δηλαδή χωρίς νέα μέτρα…

ΠΗΓΗ

 

ΥΠΟΙΚ: Δεν έχουμε υπαλλήλους για να ελέγξουμε τις φορολογικές δηλώσεις

Οι συνταξιοδοτήσεις που έγιναν τον τελευταίο χρόνο δυσχεραίνουν τη διεκπεραίωση των υποθέσεων ελέγχου και εκκαθάρισης των φορολογικών δηλώσεων, αναφέρει το υπουργείο Οικονομικών

Ο μεγάλος αριθμός υπαλλήλων που έχει συνταξιοδοτηθεί τον τελευταίο χρόνο, δυσχεραίνει τη διεκπεραίωση των υποθέσεων ελέγχου και εκκαθάρισης των φορολογικών δηλώσεων που υποβλήθηκαν εφέτος, αν και οι έφοροι έχουν τη δυνατότητα προσωρινής ενίσχυσης των τμημάτων εισοδήματος, με στόχο την καλύτερη εξυπηρέτηση των πολιτών.

Επιπροσθέτως, έχει ήδη συσταθεί ομάδα εργασίας στη γενική γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, ώστε να συντονιστεί το έργο των ΔΟΥ σε αυτόν τον τομέα.

Αυτό αναφέρεται σε ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών, με την επισήμανση ότι, οι φορολογούμενοι που καλούνται στις Εφορίες για προσκόμιση δικαιολογητικών είναι 300.000 άτομα, ενώ εάν ακολουθείτο το ίδιο σύστημα με πέρυσι, θα έπρεπε να προσέλθουν 550.000 φορολογούμενοι (εφέτος υποβλήθηκαν χειρόγραφα στις ΔΟΥ 25.000 δηλώσεις, αντί 1,1 εκατ. δηλώσεων πέρυσι).

Σύμφωνα με το υπουργείο, η επιβάρυνση του φόρου εισοδήματος εφέτος είναι σημαντικά μειωμένη σε σχέση με πέρυσι (περίπου 3,5 δισ. ευρώ έναντι 7,5 δισ. ευρώ), ενώ η επιβάρυνση του Φόρου Ακίνητης Περιουσίας έχει επιμεριστεί στο μεγαλύτερο δυνατό αριθμό δόσεων (επτά δόσεις).

Επιπλέον, οι φορολογούμενοι που έχουν ανάγκη περαιτέρω διευκόλυνσης στην αποπληρωμή των οφειλών τους στην εφορία, έχουν την δυνατότητα αίτησης για υπαγωγή στην πάγια ρύθμιση που πρόσφατα έχει θεσμοθετηθεί.

Η ηλεκτρονική αίτηση για την υπαγωγή βρίσκεται στην ιστοσελίδα www.gsis.gr - επιλογή «Υπηρεσίες προς Πολίτες» ή «Υπηρεσίες προς Επιχειρήσεις» και επόμενη επιλογή «Αιτήσεις Ρυθμίσεων».

http://www.protothema.gr/

 

Τα ζόμπι της μεταπολίτευσης - Δημόσιο ξεκατίνιασμα για 2 παρακμιακούς εκπροσώπους του συνδικαλισμού

Η χθεσινή συνέντευξη Τύπου της Συνομοσπονδίας μετατράπηκε σε πεδίο ανοιχτής σύγκρουσης μπροστά στις κάμερες, μεταξύ του προέδρου της Συνομοσπονδίας Γ. Παναγόπουλου και του τέως προέδρου της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ Ν. Φωτόπουλου.

Τον δημόσιο καβγά προκάλεσε ο Νίκος Φωτόπουλος, ο οποίος στην τοποθέτηση με την ιδιότητα του μέλους της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΓΣΕΕ επιτέθηκε στον πρόεδρο της Συνομοσπονδίας, καταλογίζοντάς του ιδεολογική και συνδικαλιστική ανεπάρκεια.
«Η ηγεσία της ΓΣEΕ δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, αλλά περιορίζεται σε ρόλο παρατηρητή και σχολιαστή των εξελίξεων», είπε. Ο άλλοτε «πράσινος» συνδικαλιστής, που κινείται σε τροχιά προσέγγισης με τον ΣΥΡΙΖΑ, υποστήριξε πως το συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να βάλει «δυναμίτη στα θεμέλια του συστήματος», με «εκρηκτική ύλη» την έκθεση του Ινστιτούτου.

Η τοποθέτηση του έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ σήκωσε το γάντι και επανήλθε στο βήμα. «Θα μπορούσα να απαντήσω όπως ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο οποίος όταν τον κατηγόρησαν για κάτι ρώτησε: ποιος το είπε; Όταν του είπαν το όνομα του κατηγόρου, απάντησε: δεν έχει σημασία». Όμως ο κύριος Παναγόπουλος δέν έμεινε εκεί, προχώρησε ακόμα παραπέρα λέγοντας πώς όσο είναι πρόεδρος δεν θα επιτρέψει να γίνει η ΓΣΕΕ «ρεντίκολο και διαλυμένο παραμάγαζο κανενός κόμματος».
Υπεραμύνθηκε των αγώνων των συνδικάτων και ανέφερε πως όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο «δεν είναι αναρχοσυνδικαλιστές, αλλά είναι βαθιά νυχτωμένοι και άσχετοι», ενώ έριξε πίσω το γάντι στον επικριτή του: «Ο Νίκος Φωτόπουλος να μας πει αν υπάρχει σήμερα ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, ΕΤΕ-ΔΕΗ και γενικά συνδικαλισμός στη ΔΕΗ», είπε χαρακτηριστικά.

Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι οι σχέσεις των δύο ανδρών έχουν φτάσει πλέον σε οριακό σημείο. Άλλωστε, πλήν της αρχικής συνδικαλιστικής συμπόρευσης της προηγούμενης δεκαετίας όταν ο Φωτόπουλος ήταν ενεργό μέλος της ΠΑΣΚΕ, δεν υπήρχε ιδιαίτερη συμπάθεια μεταξύ των δυο συνδικαλιστών. Οι σχέσεις τους ήταν μάλλον τυπικές, ενώ άρχισαν να απομακρύνονται όταν ο Φωτόπουλος αποχώρησε από την ΠΑΣΚΕ και επέλεξε τον δρόμο των σκληρών συνδικαλιστικών αντιδράσεων με καθολικές ρήξεις και βαριά «τσιτάτα» που άγγιζαν τα όρια του βερμπαλισμού. Σε αυτή την περίοδο αν και δεν υπήρχε καμία ιδεολογική και συνδικαλιστική συμπόρευση και οι δύο επέλεξαν να κινηθούν στη λογική της λαϊκής ρήσης: «Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη».
Το χθεσινό επεισόδιο επισφράγισε όχι μόνο το απόλυτο χάσμα, αλλά εγκαινίασε -κατά πολλούς- μια νέα περίοδο απευθείας δημόσιων αντιπαραθέσεων των δύο ανδρών.

 

ΠΗΓΗ

 

Εργασία με συνθήκες γαλέρας

Ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε εργασιακό μεσαίωνα έχει γραφτεί επανειλημμένα. Το καινούργιο του πράγματος όμως είναι ότι αποτελεί συνειδητή επιλογή του Κράτους το οποίο κατευθύνεται από
πολλών και κάθε λογής μικροπαραγοντίσκων !!!

Είναι γεγονός ότι αυτός ο εργασιακός μεσαίωνας ήρθε μέσα από τις συνειδήσεις και τις νοοτροπίες των επιχειρηματιών αυτής της χώρας, όπου θέλουν ένα εργασιακό περιβάλλον όλο και πιο αδηφάγο σε μια ζούγκλα όπου μπορούν οι ίδιοι να κυβερνούν ως θηρία!!!

Και όλα αυτά για το κέρδος αφού το μόνο που θέλουν είναι να γεμίσουν τις παχυλές τους τσέπες από το κατακρήμνισμα του εισοδήματος των μισθωτών κατά 45% μέσα σε τρία χρόνια … Οι μισθωτοί σύμφωνα και με την έκθεση της ΓΣΕΕ, για την οικονομία και την απασχόληση, την τελευταία τριετία από μειώσεις των αποδοχών τους και από τις φορολογικές επιβαρύνσεις έχασαν 37 δις ευρώ συμβάλλοντας στη μείωση της εγχώριας ζήτησης κατά 31,3% επιστρέφοντας στο επίπεδο του έτους 1994 (19 χρόνια πριν) ενώ η αγοραστική δύναμη των αποδοχών τους την ίδια περίοδο 2010-2013 μειώθηκε κατά 37,2%, επιστρέφοντας στα επίπεδα του έτους 2000.

Εντωμεταξύ κανείς δεν μιλά αφού η ανεργία συνεχίζει να παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις που θυμίζουν τις πιο δύσκολες εποχές της ελληνικής ιστορίας

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ η ανεργία επέστρεψε στα επίπεδα του 1961. Συγκεκριμένα εκτιμάται ότι η ανεργία θα αυξηθεί και έως το τέλος του 2013 θα αγγίξει το 29% με 30% ενώ τον επόμενο χρόνο θα φτάσει στο ποσοστό του 31,5%.

Και το πιο τραγικό είναι ότι η ανεργία χρειάζεται (αν όλα τα υπόλοιπα πάνε άριστα) 20-25 χρόνια για να επιστρέψει στο όριο του 10% … Ειδικότερα δεκατρία χρόνια θα χρειαστούν για να εξαφανιστεί η κυκλική ανεργία στην Ελλάδα, σε περίπτωση που ο ετήσιος αριθμός ανάπτυξης στη χώρα μας το διάστημα αυτό ανέρχεται στο 2%, σμφωνα με μελέτη με τίτλο: «Μπορεί η παραγωγή να προβλέψει την ανεργία: Μια ματιά στο Νόμο του Okun για την Ελλάδα», την οποία εκπόνησαν οι καθηγητές του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου και ΑΠΘ.

πηγη