Η Ιρλανδία, η «χώρα θαύμα» των μνημονίων, μπήκε ξανά στην ύφεση. Στην Πορτογαλία, η κυβερνητική κρίση προς στιγμή ξεπεράστηκε, αλλά η κοινωνική και η πολιτική σοβεί, με τη χώρα να προετοιμάζεται για το δεύτερό της μνημόνιο. Στην Κύπρο η εικόνα είναι αποκαρδιωτική και η κυβέρνηση αθόρυβα αναζητά ουσιώδη αντισταθμίσματα προς το μνημόνιο (και πολύ καλά κάνει) στις ενεργειακές και γεωπολιτικές συμφωνίες της χώρας, ενώ, στην Ιταλία και την Ισπανία, χώρες εκτός μνημονίων για καθαρά πολιτικούς λόγους συνδυασμένους με τα μεγέθη των οικονομιών τους, η κατάσταση επίσης χειροτερεύει διαρκώς– η Ρώμη είδε προχθές τη νέα της υποβάθμιση, ενώ οι δύο κοινωνίες βρίσκονται σε συνεχή αναταραχή.
Οσο για την Ελλάδα, τα περί success story μοιάζουν πλέον με «κλασικά εικονογραφημένα» μιας άλλης εποχής, καθώς τα πράγματα πάνε διαρκώς από το κακό στο χειρότερο: για το 2014 η ύφεση αναμένεται πλέον στο 5% και η ανεργία, επισήμως, κοντά στο 28%. Οι αποκρατικοποιήσεις έχουν εξελιχθεί σε γόρδιο δεσμό, με εντονότατη ήδη την οσμή εκκολαπτόμενων σκανδάλων σε ορισμένες εξ αυτών. Το περίπου διαβόητο, πλέον, ΤΧΣ, με τις θηριώδεις αμοιβές των μελών του, διορισμένες απευθείας από τον υπουργό Οικονομικών, κάθε άλλο παρά πείθει ότι κάνει σωστά τη δουλειά για την οποία υποτίθεται ότι υπάρχει… Ταυτόχρονα, η ίδια η Τρόικα επιτίθεται στην Ελλάδα για «ανικανότητα και αδιαφορία» στην είσπραξη φόρων, την ώρα που το Α και το Ω της εφαρμοζόμενης πολιτικής έχει λάβει ξεκάθαρα τα χαρακτηριστικά μιας φορολογικής δικτατορίας, τόσο ως προς τις μεθόδους όσο και ως προς την ουσία – όμως, είναι μια δικτατορία που κάποιους δεν τους αγγίζει, όταν σκοτώνει όλους τους άλλους…
Σε αυτό το περιβάλλον, η χώρα συνεχίζει να χάνει τους δημοσιονομικούς της στόχους, ενώ τα ίδια τα μέλη του προγράμματος «σωτηρίας» λένε ανοιχτά (ΔΝΤ) ή καλυμμένα (ευρωπαϊκό σκέλος) ότι το πρόγραμμα έχει αποτύχει σε πολλά επίπεδα– απλώς τα δεύτερα «πασπαλίζουν» τις αληθινές τους απόψεις με τόνους αισιοδοξίας που θα κρατήσουν τα πράγματα ήρεμα μέχρι τις γερμανικές εκλογές.
Όμως, στο Βερολίνο, γνωρίζουν πολύ καλά τι συμβαίνει: γι αυτό και η Γερμανία πρωτοστάτησε επιθετικά στην απόφαση περικοπής της τελευταίας δόσης προς την Ελλάδα και στην τμηματική παροχή της υπόλοιπης, ώστε ο στόχος της εξωτερικής ευστάθειας του «κοινού» νομίσματος να διατηρηθεί μέχρι τις αρχές Οκτωβρίου. Οι Γερμανοί βάζουν μπροστά τη λέξη «Ευρώπη» και κάνουν αταλάντευτα τη δική τους πολιτική, η οποία έχει οδηγήσει τη χώρα στην καταστροφή: στην αγωνία που εκφράζεται πλέον διεθνώς από παντού για το τι θα γίνει με την ελληνική υπόθεση, απλώς δεν απαντούν.
Στην ουσία, από τον ερχόμενο Οκτώβριο μετά τις εκλογές στη Γερμανία, η Ελλάδα είναι πλέον στο κενό: η περικοπή που επέβαλλε το Βερολίνο ήταν η «γέφυρα» με το 2014, ενώ το ΔΝΤ έχει προετοιμάσει το έδαφος ακόμα και για αποχώρησή του, με πιθανότερο σημείο σύγκρουσης τη «βιωσιμότητα» του ελληνικού χρέους και την απαίτηση για νέο «κούρεμα», κάτι που το Βερολίνο αρνείται πεισματικά και αποφασιστικά.
Όμως, η πορεία από το δήθεν «success story» στην πλήρη αποτυχία κάθε άλλο ξαφνιάζει: ήταν απολύτως προδιαγεγραμμένη και μάλιστα για πολλούς λόγους.
Τόσο το ελληνικό πρόγραμμα, όσο και εκείνα των άλλων «μνημονιακών χωρών», αλλά και οι άτυπα επιβληθείσες πολιτικές στις χώρες που βρίσκονται «εκτός και επί τα αυτά», έχουν ένα και μοναδικό άξονα: αυτόν που έχει επιβάλλει η Γερμανία γιατί έτσι εξυπηρετεί τα δικά της εθνικιστικά ηγεμονικά συμφέροντα: δραματική συρρίκνωση των οικονομιών προκειμένου να έρθουν τα λεγόμενα «πρωτογενή πλεονάσματα», με όποιο κόστος.
Τα νομισματικά εργαλεία έχουν αποκλειστεί οριστικά με τη δήθεν επίκληση του φόβου ενός πληθωρισμού που εμφανίζεται ως μπαμπούλας, τον οποίο όμως ουδείς είδε πραγματικά να έρχεται ακόμα και στις μεγάλες οικονομίες που κόβουν διαρκώς νόμισμα όλο αυτό τον καιρό, όπως η Ιαπωνία ή οι ΗΠΑ: είναι ένα παραμύθι των Γερμανών που οι ηγεσίες των εξαρτημένων χωρών έχουν πρόθυμα καταπιεί για να τα έχουν καλά μαζί τους.
Ένα άλλο παραμύθι, που επινόησαν τα παρασκήνια της ελληνικής κυβέρνησης, ότι δήθεν δηλαδή η Γερμανία θα αλλάξει πολιτική μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, οι Γερμανοί όχι απλώς δεν το υποστηρίζουν αλλά το διαψεύδουν διαρκώς σε όλους τους τόνους . Τώρα πλέον, μετά τις περιπέτειες της τελευταίας δόσης, το βλέπουν πια ξεκάθαρα και εκείνοι που δεν το έβλεπαν πριν ότι αυτός ο δρόμος είναι εντελώς κλειστός.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι ουσιαστικά καθόμαστε πάνω σε μία ωρολογιακή βόμβα που όλοι γνωρίζουμε ότι θα σκάσει, όλοι περιμένουμε περίπου το πότε θα σκάσει, αλλά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ούτε την αφορμή – οι αιτίες είναι ξεκάθαρες – ούτε, πολύ περισσότερο, τις συνέπειες αυτής της προαναγγελθείσας και αναπόδραστης έκρηξης.
Απλά, η κυβέρνηση, που έχασε πλέον και την τελευταία ευκαιρία να διεκδικήσει πριν από τις γερμανικές εκλογές έστω και κάποια βελτίωση του ομολογημένα λανθασμένου και αποτυχημένου ελληνικού προγράμματος, εξακολουθεί να πιστεύει αφελώς ότι κερδίζει χρόνο και στην ουσία αφήνει τα πράγματα παραδομένα στην τύχη τους, περιμένοντας παθητικά ένα θαύμα που, φυσικά, δεν πρόκειται να έρθει.
Κι αυτό, το αποκαλεί «υπευθυνότητα»…
ΠΗΓΗ
