Αυτόν τον Απρίλιο του 2013 εμείς οι πολίτες, έχουμε λαϊκή στάση
πληρωμών. Το Ε.ΠΑ.Μ., συμμετέχει στην δράση της στάσης πληρωμής όχι ως
μοναδική κίνηση ή λύση στο καθεστώς που μας έχει δέσει χειροπόδαρα, αλλά
ως ένα πρώτο μαζικό τρόπο αντίδρασης, που θα έχει ως
αποκορύφωμά την
Γενική Πολιτική Απεργία.
Τι σημαίνει όμως το σύνθημα και η πράξη της μη πληρωμής φόρων προς το
Κράτος, ΔΕΚΟ κλπ; Με τι τρόπο το κάνουμε; Στο κείμενο αυτό θα καταβληθεί
μια προσπάθεια να απαντηθούν αυτά και άλλα ερωτήματα που έχουν να
κάνουν με την στάση πληρωμών, όπως έχουν εντοπιστεί, από συζητήσεις με
διάφορους πολίτες.
Πολλοί θα έλεγαν, ότι δεν έχει και μεγάλη σημασία να έχουμε τις ίδιες
βασικές αρχές πίσω από μία δράση, αρκεί η δράση αυτή να γίνεται μαζικά.
Παρά το γεγονός ότι αυτή η θέση μπορεί να έχει κάποια πρακτική βάση ως
προς τους πρωτογενείς στόχους, η αλήθεια είναι ότι η σημασία των κοινών
αξιών και αρχών πάνω στις οποίες βασίζεται κανείς έχει μεγάλη αξία.
Συνήθως, αν όχι πολύ γρήγορα, τότε σίγουρα αξία αυτή αναδεικνύεται στα
επόμενα βήματα. Είναι αποδεκτό από πολλούς, ότι αυτές οι κοινές αξίες,
είναι και αυτές που θα ενώσουν τον Λαό σε αυτό ακριβώς το επίπεδο και
βάθος, που θα χρειαστεί για να αναγεννήσει την Πατρίδα του στο προσεχές
μέλλον και όχι απλά να αντισταθεί άτακτα ενάντια στην λαίλαπα.
Αυτός είναι λοιπόν και ο λόγος για τον οποίον απαντάμε στα ερωτήματα,
που μπορεί στην επιφάνεια να φαντάζουν άσχετα, αλλά στην ουσία είναι
αυτά που προσθέτουν αξία και την θεμελιώδη νομιμοποίηση που χρειάζεται ο
αγώνας μας για την Δημοκρατία, την Δικαιοσύνη και την Ελευθερία. Είναι
σημαντικό να καταλάβουμε ότι ο αγώνας δεν μπορεί να είναι κλαδικός ή
κατά κάποιον τρόπο να νομιμοποιεί το καθεστώς που έχει καταλύσει όχι
μόνο το Σύνταγμα, αλλά ακόμα και τα βασικά δικαιώματα των πολιτών αυτής
της χώρας.
Ακολουθούν οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις:
Ποιος είναι ο κυρίαρχος λόγος για τον οποίο δεν πληρώνουμε;
Πρέπει να καταλάβουμε, ότι το χρήμα που σήμερα πάει σε φόρους, ΔΕΝ ΠΑΕΙ για το καλό της Πατρίδας μας.
Πρέπει να καταλάβουμε, ότι η πράξη μη πληρωμής, δεν αποτελεί στοιχείο
παρανομίας, σε καμία περίπτωση, ακόμη και αν έχουμε να πληρώσουμε.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι η κίνηση αυτή δεν έχει οικονομικό χαρακτήρα,
αλλά καθαρά Πολιτικό. Ο στόχος δεν είναι να σώσουμε τους εαυτούληδες μας
από την λαίλαπα της κρεατομηχανής στην οποία βρισκόμαστε, αλλά ο πλήρης
και έμπρακτος διαχωρισμός των πολιτών από το πολιτικό σύστημα, το οποίο
θέλουμε να ακυρωθεί εξ ορισμού και ως εκ τούτου να χάσει την νομιμότητά
του και να καταρρεύσει ανεπιστρεπτί.
Τέλος, πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι κανένα ιδιωτικό ή ακόμα και
κλαδικό συμφέρον δεν μπορεί να λυθεί πλέον και ότι γι' αυτόν τον λόγο
πρέπει να ενωθούμε κάτω από το κοινό, Πατριωτικό συμφέρον.
Ο κυρίαρχος λόγος που δεν πληρώνουμε είναι ακριβώς αυτό το κοινό
συμφέρον. Όλοι οι άλλοι λόγοι, είναι δευτερεύοντες, ακόμα και όταν δεν
μπορούμε πλέον να πληρώσουμε.
Δεν πληρώνουμε, γιατί δεν δεχόμαστε, ούτε και νομιμοποιούμε πλέον το χουντικό καθεστώς.
Δεν πληρώνουμε, γιατί απαιτούμε Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, την Εθνική μας Κυριαρχία και την Ελευθερία μας.
Δεν πληρώνουμε, γιατί θέλουμε η σημερινή κατοχική εξουσία να φύγει αμέσως να να παραδώσει τα κλειδιά στον Λαό.
Ποιος μας καλεί να πληρώσουμε;
Αλήθεια, το έχουμε αναρωτηθεί αυτό ποτέ; Ποιος μας καλεί να πληρώσουμε;
Μήπως είναι οι κυβερνήσεις που μας καταστρέφουν; Φαινομενικά είναι. Αλλά
όλοι μας ξέρουμε, ότι οι κυβερνήσεις μας δεν εκφράζουν την θέληση του
Λαού και δεν εκφράζουν ούτε καν την δικιά τους θέληση. Οι κυβερνήσεις,
εκφράζουν και εκτελούν τυφλά τις επιθυμίες των διεθνών συμφερόντων.
Βεβαίως, το ότι έχουμε κάποιους υπάλληλους του ΔΝΤ, της ΕΚΤ κλπ δεν
σημαίνει ότι ξέρουμε και ποιος μας το ζητά. Το ερώτημα λοιπόν
παραμένει: Ποιος ουσιαστικά μας καλεί να πληρώσουμε; Η απάντηση δεν
είναι απλή, σίγουρα δεν είναι οι υπάλληλοι της Τρόικας που βλέπουμε στην
τηλεόραση, ούτε και τα αφεντικά τους που βλέπουμε επίσης. Προφανώς, το
τι θα ζητήσουν από το εγχώριο δωσιλογικό καθεστώς να κάνει, έρχεται ήδη
αποφασισμένο, πίσω από κλειστές πόρτες και χωρίς να έχει λόγο κανένας
θεσμός, έστω και αν ήταν ένας θεσμός χωρίς πραγματική αξία, όπως είναι η
Ε.Ε.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν πολύ απλά, ότι δεν ξέρουμε ποιος μας
ζητά να πληρώσουμε, εμείς απλά βλέπουμε το προσωπείο ενός συστήματος που
εργάζεται από εξ ορισμού σκοτεινές γωνιές του διεθνούς Τραπεζικού,
χρηματοπιστωτικού και άλλων "οργανισμών" του συστήματος.
Το ερώτημα λοιπόν, δεν είναι ποιος μας τα ζητά, γιατί η απάντηση σε αυτό
το ερώτημα είναι προφανής: Ξέρουμε σε γενικές γραμμές, ότι μας τα ζητά
το τέρας που σήμερα μερικοί αποκαλούν καπιταλισμό, άλλοι πλουτοκρατία,
άλλοι νέα τάξη και άλλοι ως εταιρικό φασισμό (corporate fascism) ή όλα
μαζί και άλλα. Ένα πράγμα είναι σίγουρο: Αυτός που μας τα ζητά, είναι
ένα σκοτεινό και αδιαφανές σύστημα που θέλει να μας εκμεταλλευτεί στο
έπακρον. Και για να μην κοροϊδευόμαστε, αυτό το "έπακρον" είναι
πραγματικά το άκρον, δηλαδή ΘΑΝΑΤΟΣ, προσωπικά, πνευματικά, Εθνικά και
με όλες τις άλλες μορφές που μπορεί να έχει αυτός ο Θάνατος. Τόσο μακρυά
θέλει να πάει αυτό το σύστημα, και τόσο θα πάει, αν δεν το
σταματήσουμε.
Το ερώτημα δηλαδή που θα έπρεπε να μας διακατέχει, είναι: Γιατί να
πληρώσω επειδή μου το ζητά το σύστημα αυτό που περιγράφεται παραπάνω;
Είναι, ηθικό αυτό; Είναι νόμιμο; Είναι Δημοκρατικό; Είναι Δίκαιο;
Πού θα πάνε τα λεφτά, αν πληρώσουμε;
Το δεύτερο προφανές ερώτημα είναι το εξής απλό: Που θα πάνε τα λεφτά που καλούμαστε να πληρώσουμε;
Μήπως θα χρησιμοποιηθούν για να οικοδομηθεί το κράτος ή να επιδιορθωθούν
οι κατεστραμμένες κοινωνικές παροχές ή για να αναπτυχθεί η οικονομία;
Τα γεγονότα και η σημερινή κατάσταση μας δείχνουν ξεκάθαρα ότι κανένας
από τους φόρους που καλούμαστε να πληρώσουμε χρησιμοποιούνται για το
γενικότερο καλό του Λαού.
Μήπως οι φόροι που πληρώνουμε έστω απομειώνουν τα παράνομα, καταστροφικά
και καταχρηστικά δάνεια που έχει πάρει το πολιτικό προσωπικό χωρίς την
έγκριση του Λαού; Όχι βέβαια. Το χρέος, όχι μόνο μειώνεται, αλλά
αυξάνεται ραγδαία. Δηλαδή, το σύνολο των πολιτικών - εάν μπορεί κανείς
να τις αποκαλέσει έτσι - μας βυθίζει όλο και πιο βαθειά στο χρέος, την
εξαθλίωση και σε μια κατάσταση που μόνο ως κατοχική χούντα μπορεί να
χαρακτηρίσει κάποιος ο οποίος την βλέπει χωρίς παρωπίδες.
Που πάνε λοιπόν τα λεφτά; Η απάντηση είναι απλή: Εφ' όσον οι φόροι δεν
μετατρέπονται σε κοινό καλό, τότε είναι προφανές ότι καταλήγουν στα
χέρια αυτών που μας καταδυναστεύουν. Συγκεκριμένα, οι φόροι που έχουμε
πληρώσει και καλούμαστε να πληρώσουμε, χρησιμοποιούνται για πληρωμές
τοκογλυφικών υποσχέσεων, είτε αυτές είναι τα δάνεια, τα CDS, τα ομόλογα
και οτιδήποτε άλλο έχουν υποσχεθεί και μας κρύβουν. Επίσης, ένα μεγάλο
μέρος από τα χρήματα που εμείς δίνουμε, πάνε στις ιδιωτικές τράπεζες,
που έχουν κατασπαταλήσει και εξαφανίσει ανεπιστρεπτί τις καταθέσεις μας,
λες και έχει υποχρέωση ο Λαός να διασώσει ιδιωτικές εταιρίες, στην
πλάτη του Λαού.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνει πολύ απλά ότι ακόμα και να πληρώσουμε,
δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη ότι βοηθούμε την Πατρίδα να λύσει το
πρόβλημά της, γιατί όλοι αυτοί οι φόροι δεν χρησιμοποιούνται
ανταποδοτικά. Αλλά όταν πληρώνουμε, στην ουσία κάνουμε κάτι πολύ
χειρότερο: Ακριβώς όταν πληρώνουμε, τότε είναι που ενδυναμώνουμε και
νομιμοποιούμε το καθεστώς που μας καταστρέφει και μας οδηγεί προς τον
θάνατο.
Τι να μην πληρώσω;
Κάντε τις ακόλουθες ερωτήσεις στον εαυτό σας:
Είναι αυτός που μου ζητά να πληρώσω διαπλεκόμενος με το κατοχικό κράτος;
Εάν πληρώσω, βοηθώ και στηρίζω το χουντικό καθεστώς κατοχής;
Εάν πληρώσω, στηρίζω και νομιμοποιώ το χουντικό καθεστώς κατοχής;
Εάν πληρώσω, βοηθώ στο να χαθεί ακόμα περισσότερο η κυριαρχία της Ελλάδας ως Κράτους;
Εάν πληρώσω, βοηθώ στο να χαθεί ακόμα περισσότερη Δημοκρατία και Δικαιοσύνη;
Εάν πληρώσω το χουντικό/κατοχικό κράτος, θα λύσω το δικό μου πρόβλημα, ή θα λύσω το πρόβλημα της Πατρίδας;
Εάν πληρώσω το κατοχικό κράτος, θα θυσιάσω την υγεία των παιδιών μου;
Εάν οι απαντήσεις σε αυτές τις
ερωτήσεις είναι ναι, τότε θα πρέπει μαζικότατα, και συλλογικά
οργανωμένα, να προχωρήσετε σε στάση πληρωμών γιά αυτές τις περιπτώσεις.
Τι γίνεται με τις ΔΕΚΟ; Δεν είναι ειδική περίπτωση;
Πριν απαντήσουμε ας κάνουμε ένα βήμα πίσω και ας δούμε τα βασικά. Τι
σημαίνει ΔΕΚΟ; Σημαίνει Δημόσια Επιχείρηση Κοινής Ωφελείας. Γιατί το
Κράτος, έστω αυτό το ανάπηρο κράτος, θεσμοθέτησε αυτές τις εταιρείες ως
ΔΕΚΟ; Γιατί πολύ απλά, είναι κοινά αποδεκτό και κατανοητό, ότι οι
υπηρεσίες που δίνουν αυτές οι εταιρείες, έχουν ένα πρωταρχικό στόχο: Την
ΚΟΙΝΗ ΩΦΕΛΕΙΑ. Ο ορισμός του και η θεσμοθέτησή τους ως τέτοιους λοιπόν,
δεν είναι απλά ένας τίτλος ή μία ταμπέλα που απλά τις χαρακτηρίζουν
λεκτικά.
Οι ΔΕΚΟ οφείλουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες αυτές σε ολόκληρο τον Λαό,
με τους καλύτερους δυνατούς όρους, είτε ο αποδέκτης είναι ιδιώτης, είτε
είναι νομικό πρόσωπο. Ο λόγος είναι προφανής: Τα αγαθά αυτά πρέπει να
προσφέρονται με αυτόν τον τρόπο γιατί αυτά είναι που διαμορφώνουν το
περιβάλλον μέσα στο οποίο θα αναπτυχθεί ο Λαός, κοινωνικά,
επαγγελματικά, και σε πολλούς άλλους τομείς.
Τι βλέπουμε όμως σήμερα; Αυτό που βλέπουμε είναι η πλήρης κατάληψη αυτών
των οργανισμών από το κατοχικό και διεφθαρμένο κράτος κατοχής. Αντί να
ενεργοποιούν τον θεσμό που στην θεωρία έχουν θεσμοθετήσει, τους έχουν
μεταλλάξει σε μηχανισμούς καταστροφικής υπερφορολόγησης και εκβιασμού.
Συμπληρωματικά, έχουν επίσης αλλάξει τον χαρακτήρα των οργανισμών αυτών
επί της ουσίας, με το να παραδίδουν μέρος τους (ή και ολόκληρους) σε
ιδιωτικά συμφέροντα εντός αλλά κυρίως εκτός της χώρας.
Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα, είναι ότι επί της ουσίας, οι ΔΕΚΟ
αποτελούν απλά άλλον έναν μηχανισμό, με τον οποίον εκβιάζουν,
τρομοκρατούν, φορολογούν παράνομα και καταχρηστικά τον Λαό και μέσω
αυτών, όπως και των περισσότερων άλλων θεσμών, επιβάλουν την καταστροφή
και τον ολοκληρωτικό όλεθρο που έρχεται. Η αντιμετώπισή μας λοιπόν,
πρέπει να είναι η ίδια όπως όταν συνδιαλλασσόμαστε κατ ευθείαν με το
κράτος.
Τι γίνεται με τις Τράπεζες; Αυτές δεν είναι ειδικές περιπτώσεις;
Αντίθετα με το τι μας υπαγορεύει το κατοχικό κράτος χουντάρας, αλλά και
το δεκανίκι του, που είναι τα ΜΜΕ (Μέσα μαζικής καταστολής συνειδήσεων),
οι τράπεζες, ιδιωτικές αλλά και οι κεντρικές, ΔΕΝ είναι φίλοι ή/και
υπηρέτες των Λαών. Οι ιδιωτικές τράπεζες είναι οι κατ εξοχήν θεσμοί που
διαπλέκονται και συναναστρέφονται με τους δυνατούς του κόσμου, είτε
αυτοί είναι κυβερνήσεις είτε άλλοι οργανισμοί. Ο πρωταρχικός σκοπός
των ιδιωτικών τραπεζών είναι το κέρδος. Αλλά λόγου του ότι οι
περισσότερες, αν όχι όλες οι τράπεζες είναι βυθισμένες στην διαπλοκή και
την πολλές φορές θεσμικά εγκατεστημένη παρανομία, και σε τρόπους
εργασίας που είναι υπόγειοι και αδιαφανείς, ο τρόπος που αποζητούν να
καταφέρουν αυτό το κέρδος, είναι τέτοιος, που την πληρώνουν οι εκτός των
συστημάτων αυτών. Και ποιός είναι αυτός; Είναι ο Λαός.
Οι ιδιωτικές Τράπεζες έχουν τόσο τεράστια συμπλοκή με το γενικότερο
σύστημα, που δεν μπορεί κανείς να τις θεωρήσει απλά ως ένα "απλό και
άκακο" υποσύνολο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Τα χρήματα που μαζεύουν από
τις καταθέσεις, αλλά και οι λογιστικές εγγραφές που δημιουργούν από το
πουθενά, μετατρέπονται σε χρηματοπιστωτικά "προιόντα" και πωλούνται και
ξανά-πωλούνται στις διεθνείς αγορές. Και εφ όσον αποζητούν τεράστια
κέρδη, ο τρόπος που διαχειρίζονται το χρήμα, είτε αυτό είναι πραγματικό,
είτε είναι απλά λογιστικές εγγραφές, γίνεται με αποδοχή τεράστιων και
απίτευτα επικίνδυνων ρίσκων. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι περισσότερες
τράπεζες έχουν κατασπαταλήσει και εξαφανήσει τις καταθέσεις των απλών
πολιτών, αλλά και των ταμείων και άλλων οργανισμών.
Τώρα, το κράτος κατοχής ακολουθώντας τυφλά τις επιταγές των εκ των έξω
επικυρίαρχων, ζητά από τον Λαό να "ανακεφαλαιοποιήσει" τις τράπεζες
αυτές, μέσω στυγνής φορολογίας και αποδεκατισμού των απλών πολιτών. Και
εάν αυτό αποδειχτεί αδύνατον, τότε οι επικυρίαρχοι με την βοήθεια των
εδώ δοσιλόγων, πολύ απλά θα προχωρήσουν σε "κούρεμα" καταθέσεων, όπως
έκαναν και στην Κύπρο.
Δεν τους απασχολεί καθόλου το γεγονός ότι δεν ήταν ο Λαός που εξαφάνισε
τα αποθέματα σε χρήματα που εξυπηρετούν τις καταθέσεις, γιατί οι
κυβερνήσεις είναι στην ουσία και γιά όλους τους πρακτικούς σκοπούς ένα
και το αυτό με τις τράπεζες. Οπότε οι τράπεζες τυγχάνουν της προστασίας
των, έστω και εάν η προστασία αυτή καταστρέφει ολόκληρους Λαούς. Ενώ
λοιπόν οι τράπεζες πρέπει να κάνουν το πρωταρχικό λειτούργημα τους, που
είναι διασφάλιση των καταθέσεων, και με την ορθολογική χρήση τους να
προσφέρουν ρευστότητα στην οικονομία, αυτές ασχολήθηκαν με πράγματα που
έθεσαν σε εξαιρετικά μεγάλο ρίσκο αυτά τα αποθέματα και στην συνέχεια τα
εξαφάνισαν.
Καλούμαστε λοιπόν, εμείς οι απλοί πολίτες, να είμαστε συνεπείς με τις
πληρωμές των δανείων μας προς τις τράπεζες, όταν αυτές οι ίδιες, δεν
είναι συνεπείς με τις δικές τους υποχρεώσεις και μάλιστα με καταστροφικά
αποτελέσματα. Το πρόβλημα είναι, ότι εφ όσον οι τράπεζες έχουν πάντα
φιλικές σχέσεις με τα καθεστώτα, η μεμονωμένη αντίσταση είναι δύσκολη,
γιατί ο νόμος είναι ουσιαστικά με το μέρος τους. Η απάντηση, όπως και σε
όλες τις άλλες περιπτώσεις είναι μία: Η μαζική και οργανωμένη
αντίσταση. Περισσότερα γι' αυτό παρακάτω.
Να πληρώσω έστω και κάποια λίγα, για να αποφύγω προβλήματα;
Πράγματι, μπορεί κάποιος να αποφύγει τα άμεσα προβλήματα με το να
πληρώσει όσα μπορεί και έχει. Όμως είναι επιτακτικό να κατανοήσουμε ότι
στην σημερινή κατάσταση που μας έφερε το καθεστώς το κύριο και μεγάλο
πρόβλημα ΔΕΝ έχει επιλυθεί και ούτε πρόκειται να επιλυθεί χωρίς
σημαντικότατες και ουσιαστικές αλλαγές σε ολόκληρο το σύστημα.
Αντί για να ασχολούμαστε με την πρόσκαιρη επίλυση των προσωπικών μας
δυσκολιών, η καλύτερη πορεία θα ήταν να οργανωθούμε και να
αντιμετωπίσουμε την πηγή του προβλήματος. Εάν δεν κάνουμε κάτι σε αυτό
το επίπεδο, η κρίση θα συνεχιστεί με ακάθεκτους ρυθμούς και θα μας
αγγίξει πολύ πιο ουσιαστικά και τρομακτικά, με τέτοιον τρόπο που δεν θα
υπάρχει πλέον τρόπος να επιλυθεί ούτε το προσωπικό, ούτε το συλλογικό
πρόβλημα.
Το να λύσει κανείς το άμεσο πρόβλημά του με το για παράδειγμα να
αποφύγει κάποια προβλήματα που θα δημιουργηθούν από την άρνηση πληρωμής,
οδηγεί στην περαιτέρω διαιώνιση του προβλήματος, που είναι το
διεφθαρμένο και σάπιο καθεστώς της μεταπολίτευσης μαζί με όλα τα
παρελκόμενα του. Η λύση δεν πρέπει πλέον να είναι σε προσωπικό επίπεδο ή
με πρόσκαιρο αποτέλεσμα. Η λύση βρίσκεται στην συλλογική και μαζικότατη
αντίσταση του Λαού.
Μπορεί κανείς εάν θέλει ή για λόγους ζωής και θανάτου, να πληρώσει
κάποιο ποσό για να μην έχει άμεσα προβλήματα, όμως σε καμία περίπτωση
δεν πρέπει να αμελήσει πλέον την συμμετοχή του σε ομαδική και μαζική
αντίσταση.
Θυμηθείτε, ότι ότι κάνουμε το κάνουμε συλλογικά. Όχι απλά γιατί έτσι
έχουμε μιά σχετική ασφάλεια και προστασία, αλλά γιατί μόνο έτσι θα λυθεί
το θεμελιώδες πρόβλημα που αντιμετωπίσουμε. Και το πρόβλημα αυτό είναι η
ολοκληρωτική εξαθλίωση σε όλους τους τομείς από το σάπιο και
διαφθαρμένο σύστημα, πολίτευμα και επικυρίαρχους που αυτό κάλεσε να
έρθει και να μας αποτελειώσει.
Να κάνω διακανονισμό, για να αποφύγω προβλήματα;
Ο διακανονισμός, μπορεί να αποτελέσει μια παροδική λύση του προβλήματος
του χρέους προς το δημόσιο. Όμως ούτε μπορεί να εγγυηθεί κάνεις ότι
αποτελεί λύση για όλους, ούτε μπορεί να προβλέψει κανείς ότι ακόμα και
με διακανονισμό θα είναι εύκολη η διαχείριση αυτού του χρέους.
Ποιο σημαντικά όμως, η πράξη του διακανονισμού αποτελεί έναν έμμεσο
τρόπο αποδοχής και νομιμοποίησης του χρέους, αυτού του φόρου που μας
καταστρέφει έναν έναν και είναι καταχρηστικό και δεν βοηθά σε καμία
περίπτωση την Πατρίδα. Και φυσικά ο οποισδήποτε συμβιβασμός νομιμοποιεί
επίσης και το κράτος κατοχής.
Βλέπε και παραπάνω, στην προηγούμενη ερώτηση.
Ποιος να μην πληρώσει;
Η απάντηση είναι αυτονόητη: Μέχρι να ανακτήσουμε την Δημοκρατία, την
Δικαιοσύνη, την Εθνική μας Κυριαρχία και την Ελευθερία μας, κανένας.
Η πληρωμή των φόρων σε ένα ευνομούμενο κράτος, είναι ιερό χρέος και
αποτελεί την βάση του κοινωνικού κράτους και στηρίζει το περιβάλλον μέσω
στο οποίο θα αναπτυχθεί η κάθε δραστηριότητα των πολιτών. Στην παρούσα
κατάσταση όμως, δεν έχουμε ευνομούμενο κράτος, εφ όσον το κράτος αυτό
κάνει ότι κάνει με αυταρχικό, αντιδημοκρατικό τρόπο και έχει καταλύσει
ακόμα και τις πιο θεμελιώδεις αξίες όπως είναι το δίκαιο και το συμφέρον
του Λαού, που κανονικά θα έπρεπε να υπηρετεί.
Μα δεν πρέπει να πληρώσει αυτός που έχει;
Πριν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, ρωτήστε τον εαυτό σας κάτι πιο
βασικό: Εάν πληρώσει αυτός που έχει σήμερα, σε ποιόν θα πληρώσει;
Το ερώτημα έχει απαντηθεί παραπάνω, και η ουσιαστική απάντηση είναι ότι
τα χρήματα αυτού που μπορει ακομα να πληρώσει, δεν θα μεταδοθούν στους
πολίτες για το κοινό καλό.
Ρωτήστε στον εαυτό σας και το εξής:
Δεν θα έπρεπε αυτός που μπορεί να πληρώσει, να πληρώσει για την εποικοδόμηση της Υγείας, της Παιδείας, της Ανάπτυξης κλπ.;
Εσείς τι λέτε, στο σημερινό κατοχικό καθεστώς χούντας, τα χρήματα αυτά θα πάνε εκεί;
Όχι βέβαια, αυτά θα πάνε για αποπληρωμή είτε των ιδιωτικών τραπεζών, είτε για την πληρωμή τοκογλυφικών χρεολυσίων κάθε μορφής.
Αλλά τα χρήματα αυτά ανήκουν στον Λαό, και όχι στους τοκογλύφους. Γιατί
λοιπόν, θα θέλαμε να πληρώσουν αυτοί που ακόμα μπορούν, αυτά που μας
ανήκουν, σε άλλους που δεν τα δικαιούνται;
Δεν είναι δικά μας τα χρήματα αυτά; Γιατί να αναγκάσουμε τους συμπολίτες
μας που ακόμα αντέχουν, να δώσουν αυτά τα λίγα που απομένουν στους
διεθνείς τοκογλύφους;
Επίσης και πιο σημαντικά ακόμα, να θυμίσουμε τον πραγματικό λόγο που ΔΕΝ
πληρώνουμε: ΔΕΝ πληρώνουμε γιατί δεν δεχόμαστε το καθεστώς. ΔΕΝ
πληρώνουμε, γιατί απαιτουμε Δημοκρατία, Δικαιοσύνη και Ελευθερία.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΠΙΣΩ. ΔΕΝ πληρώνουμε, όχι απλά γιατί κάποιοι
από εμάς δεν μπορούν, αλλά γιατί ακόμα και αν μπορούσαμε, ο στόχος είναι
η ανατροπή του καθεστώτος και η ανάκτηση της Πατρίδας μας.
Είναι λοιπόν λογικό, ότι μέχρι να ανακτήσουμε και να αναγεννήσουμε το
κράτος και την Δημοκρατία μας, κανένας μας δεν πρέπει να πληρώνει.
Μα δεν γίνεσαι "μπαταχτσής" αν μπορείς να πληρώσεις και δεν πληρώνεις;
Το να μην πληρώνεις, ακόμα και αν έχεις σήμερα, σε κάνει διάφορα πράγματα. Δεν σε κάνει όμως "ματαχτσή".
Σε κάνει αλληλέγγυο με αυτούς που δεν έχουν.
Σε κάνει να αντιστέκεσαι για το κοινό καλό, βάζοντας τον εαυτό σου σε ρίσκο.
Σε κάνει να μην σκέπτεσαι μόνο τον δικό
σου και μόνο τομέα, που μπορεί να αντέχει ακόμα, αλλά να σκέπτεσαι τα
κοινά αιτήματα ολόκληρης της κοινωνίας.
Σε κάνει τέλος, να καταλάβεις, ότι έχεις, δεν έχεις, ΔΕΝ πρέπει να νομιμοποιούμε το χουντικό κράτος κατοχής.
Και με τους "μεγάλους" τι κάνουμε; Θα τους αφήσουμε;
Παρ όλο που όλα τα παραπάνω αναφέρονται κυρίως σε κοινούς πολίτες, τα
λαϊκά στρώματα και αρκετούς μικρομεσαίους, και όχι στα άλλα "λαμόγια",
το παραπάνω ισχύει ακόμα και γι αυτούς που δεν συγκαταλέγονται στα κοινά
λαϊκά στρώματα. Θα τους αφήσουμε έτσι αυτούς; ΟΧΙ βέβαια.
Τα λεφτά που μας χρωστούν αυτοί που μας τα χρωστούν και ειδικότερα οι
μεγάλοι που πάγια και με την στήριξη των κυβερνήσεων φοροδιαφεύγουν,
ΔΕΝ τα χρωστούν στην Τρόικα, και τις Τράπεζες. Τα χρωστούν στον Ελληνικό
Λαό. Τι πιο προφανές από αυτό το βασικό; Εφ όσον λοιπόν τα χρωστούν
στον Λαό, εμείς θα τους αφήσουμε να τα δώσουν στους διεθνείς
τοκογλύφους; ΌΧΙ βέβαια! Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι ΠΡΩΤΑ να
αποκτήσουμε ένα κράτος ευνομούμενο και Δημοκρατία, και μετά να
απαιτήσουμε αυτά που ανήκουν στον Λαό από αυτούς που ας τα χρωστούν.
Πρέπει να καταλάβουμε, ότι ακόμα και εάν δικαίως, το σημερινό χουντικό
κράτος κατοχής, έπιανε όλα τα "λαμόγια", "καπιτάλες", παρανόμους, ληστές
(πείτε τους του όπως θέλετε), και τους εξανάγκαζε να πληρώσουν όλα τα
χρωστούμενα, τότε αυτό που θα καταφέρναμε είναι μιά τρύπα στο νερό.
Ο λόγος ελπίζουμε είναι τώρα πια προφανής: Όλα τα λεφτά που αυτοί οι
μεγάλοι που βεβαίως χρωστούν στο κράτος, έκλεψαν από τον Λαό, με δόλιους
και ανήθικους τρόπους, τότε πλέον, θα τα χάσουμε ολοκληρωτικά, γιατί το
κράτος κατοχής, θα τα χρησιμοποιούσε απλά για να τα δώσει και να
ξεπληρώσει τα καταχρηστικά και δολοφονικά δάνεια που έχει πάρει, όχι στο
όνομα του Λαού, αλλά στο όνομα της επίορκης διαφθοράς και προδοσίας που
τους διακατέχει.
Εναναλαμβάνουμε: Τί πρέπει λοιπόν να γίνει στην περίπτωση αυτή; Αυτό που
πρέπει να γίνει, είναι ΠΡΩΤΑ να επανέλθει η κυριαρχία στους φυσικούς
φορείς του, που είναι οι Πολίτες αυτής της χώρας συλλογικά, και ΜΕΤΑ να
δούμε τι θα κάνουμε με τους μεγαλύτερους και μικρότερους καταχραστές της
δημόσια περιουσίας.
Η λύση για το Ε.ΠΑ.Μ. δεν ήταν ποτέ να πληρωθεί το χρέος από αυτούς που
μπορούν ή έστω χρωστούν στο Κράτος. Η λύση είναι να κηρυχθεί αυτό
ΠΑΡΑΝΟΜΟ, ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΟ, ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟ, και ως εκ τούτου άκυρο. Τότε και
μόνον τότε μπορεί το κράτος να πάρει αυτά που του ανήκουν από αυτούς που
αρνούνται να τα αποδώσουν.
Είναι ταξικός αγώνας η μη πληρωμή φόρων ή κάτι παραπάνω;
Εάν στην προσωπική μας ζωή πληρώναμε όσα χρήματα και όποτε μας τα
ζητούσαν, χωρίς να λάβουμε κάτι ως αντάλλαγμα, τότε θα θεωρούμαστε
τρελοί. Στην προσωπική μας ζωή, ή στην επιχείρησή μας, πάντα ζητάμε
διαπιστευτήρια, και αποδείξεις ότι όσα πληρώνουμε αποδίδουν και κάποια
αξία. Όμως το καθεστώς σήμερα μας ζητά να πληρώσουμε αδρά, γνωρίζοντας
πολύ καλά πλέον, ότι όχι μόνο ανταπόδοση δεν θα υπάρξει, αλλά ότι μάλλον
οι πληρωμές μας, χειροτερεύουν το πρόβλημα.
Από την άλλη, έχουμε και την κοινή λογική, τα αυτονόητα δίκαια και ακόμα
και το Σύνταγμά μας - παρ όλα τα προβλήματα που παρουσιάζει - και τι
μας λένε όλα αυτά; Μας λένε ότι:
1) Εάν δεν έχουμε να πληρώσουμε, τότε εκ των πραγμάτων, δεν γίνεται να πληρώσουμε.
2) Εάν έχουμε κάποια χρήματα ή/και εισόδημα, τότε πληρώνουμε ένα ΑΝΑΛΟΓΟ ποσό, και όχι απλά ένα αυθαίρετο ποσό.
Οπότε με βάση όλα τα δίκαια, θα έπρεπε να πληρώνει ο κάθε πολίτης αυτά που του αναλογούν, και όχι αυτά που του υπαγορεύουν.
Αλλά ας μην ξεχνάμε και την πραγματικότητα, ότι οι φόροι που πλέον μας
ζητούν, δεν έχουν καμιά σχέση με τους φόρους ενός ευνομούμενου κράτους.
Οι φόροι που μας ζητούν σήμερα, είναι οι φόροι που υπαγορεύονται
παρακάμπτοντας κάθε έννοια Δημοκρατίας και Δικαίου, από παράγοντες που
σε καμία περίπτωση δεν έχουν την δικαιοδοσία να το κάνουν. Και το κάνουν
αυτό, παραδίδοντας ολόκληρη την χώρα.
Το χειρότερο πράγμα που βλέπουμε σήμερα πλέον, είναι ότι καλούμαστε να
πληρώσουμε χρήματα που τα έχουν απόλυτη ανάγκη οι κοντινοί μας άνθρωποι,
τα παιδιά μας και γενικότερα η οικογένειά μας. Εδώ τίθεται ένα καθαρά
πρακτικό ερώτημα: Θα πληρώσω τους τοκογλύφους, ή θα ταΐσω τα παιδιά μου;
Η απάντηση νομίζω είναι αυτονόητη. Είναι ταξικό το ερώτημα αυτό; Τώρα
πια που οι τάξεις έχουν καταρρεύσει προς τα κάτω, δεν είναι, γιατί εκεί
που οδεύουμε, δεν είναι απλά η εκμετάλευση κάποιας τάξης, αλλά η
εξαθλίωση όλων μας και το ξεπούλημα των πάτνων, συμπεριλαμβανομένων και
των βασικών μας ανθρώπινων δικαιωμάτων. Είναι λιπόν καθαρά πρακτικό όσο
ποτέ άλλοτε αλλά και κάτι πολύ ουσιαστικό.
Εδώ λοιπόν έχουμε και το ουσιαστικό πρόβλημα που έχει επιφέρει η
σημερινή κατάσταση: Οι δανειακές συμβάσεις, αλλά και οι αδιαφανείς
τρόποι με τους οποίους κυβερνά το δωσιλογικό καθεστώς την χώρα, έχει
καταλύσει την Εθνική μας κυριαρχία. Δηλαδή το θεμελιώδες δικαίωμά μας,
να παραμένουμε ενωμένοι κάτω από την κοινή μας ταυτότητα, Γλώσσα,
Ιστορία και παραδόσεις και να διαχειριζόμαστε τα δικά μας, μέσω της
δικιάς μας κυριαρχίας. Το πρόβλημα αυτό λύνεται όχι με ταξικό αγώνα,
αλλά με εθνικό-απελευθερωτικό αγώνα.
Όσο και να έχει κάποια κοινά ο εθνικο-απελευθερωτικός αγώνας με τον
κλασσικό ταξικό αγώνα, δεν είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα. Αλλά πιο
σημαντικά ακόμα, δεν μπορεί κανείς να τον ταυτίσει με το ταξικό, γιατί
τότε χάνει την ουσία του θέματος. Ο σκοπός είναι να σώσουμε την Πατρίδα
μαζί με την Δημοκρατία αλλά και τα υπόλοιπα βασικά μας δικαιώματα όλα
μαζί ολοκληρωτικά και όχι κάποια τάξη και μόνο.
Ο λόγος που αγωνιζόμαστε γι αυτό, είναι ώστε όταν το καταφέρουμε αυτό,
να μπορεί και πάλι ο καθένας μας να έχει την δυνατότητα να κάνει
πραγματικότητα τις όποιες πολιτικές θέσεις έχει. Σε αντίθετη περίπτωση,
θα χάσουμε τα πάντα, και μέσα σε αυτά συγκαταλέγονται και οι επιμέρους
θεωρήσεις μας ή/και οι ιδεολογίες μας.
Ο αγώνας λοιπόν, δεν είναι απλά ταξικός. Είναι βαθύτατα Δημοκρατικός,
Εθνικός και έχει καθαρά Πατριωτικό χαρακτήρα. Ο ταξικός αγώνας, και
ειδικότερα η επιτυχία του, προυποθέτει να υπάρχει ο χώρος μέσα στον
οποίο θα γίνει, και αυτός ΔΕΝ είναι η ομοσπονδίες όπου πολίτες και
δικαιώματα δεν υπάρχουν, αλλά το κυρίαρχο κράτος, όπου ήδη έχει
εδραιωθεί η Δημοκρατία. Γι αυτό αγωνιζόμαστε, γιά την βάση δηλαδή του
υγιούς πολιτεύματος, απ' όπου πηγάζουν όλα τα άλλα θεμιτά πολιτικά
πράγματα.
Πως να μην πληρώσω;
Κατ αρχήν, η ερώτηση θα έπρεπε να ήταν:
"Πως να μην πληρώσουμε;" - πληθυντικός.
Γιατί θα ρωτήσετε; Η απάντηση είναι ότι το χουντικό/κατοχικό κράτος
μπορεί να αντιμετωπίσει και να καταστείλει - όπως και βλέπουμε να
γίνεται σήμερα - τις μικρότερες ομάδες, και πόσο μάλλον τους ιδιώτες. Η
ασφάλεια, αλλά και η επιτυχία της αντίστασης μέσω στάσης πληρωμών, θα
γίνει στον βαθμό που ο Λαός θα δράσει μαζικά και οργανωμένα.
Ο στόχος δεν είναι η απερίσκεπτη και πρόχειρη αντίσταση, αλλά η
συλλογική αλλά και οργανωμένη αντίσταση. Γι' αυτόν τον λόγο, είναι
απολύτως σημαντικό οι δράσεις μη πληρωμής να συνδυάζονται με οργάνωση σε
όσους πιο πολλούς τομείς μπορούμε να οργανωθούμε συλλογικά, αρχίζοντας
από τα κοντινά μας πρόσωπα στις γειτονιές, τοπικές συλλογικότητες αλλά
και χώρους εργασίας.
Ο τρόπος λοιπόν μη πληρωμής, πρέπει να διασφαλίζει πρώτον την επιτυχία,
αλλά συνάμα και την ασφάλεια των συμμετεχόντων. Και όπως είπαμε, ο μόνος
τρόπος για να γίνει αυτό, είναι έσω της συλλογικής και οργανωμένης
δράσης.
Τι να κάνω αν το κράτος με κυνηγά γιατί δεν πληρώνω;
Κατ αρχήν, εφ όσον δεν πληρώνετε, θα έπρεπε να είστε ήδη οργανωμένοι σε
κάποια συλλογικότητα, και να μην πληρώνετε μαζί με πολλούς άλλους
συμπολίτες σας. Τέτοιες συλλογικότητες, είναι οι διάφορες επιτροπές
κατοίκων, αλλά και το μέτωπό μας το Ε.ΠΑ.Μ. και άλλοι.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο μόνος τρόπος να λύσουμε τα προβλήματά μας είναι δια μέσου της
οργανωμένης αντίστασης και της συνειδητοποίησης ότι ο αγώνας μας είναι πλέον για την ανάκτηση της Πατρίδας.
Εάν όμως ήδη δεν πληρώνετε, είτε γιατί δεν μπορείτε, είτε γιατί δεν
θέλετε πλέον να νομιμοποίητε το χουντικό κράτος κατοχής και έχετε
σχετικά προβλήματα, τότε το πρώτο σας μέλημα, θα πρέπει να είναι η
συμμετοχή σας μαζί με συλλογικότητες που κάνουν το ίδιο πράγμα.
Παράλληλα, θα πρέπει να
οργανωθείτε μαζί με άλλους συμπολίτες, ώστε να αντιμετωπίσετε συλλογικά τις όποιες επιπτώσεις θα έχουν οι πράξεις και οι δράσεις σας.
Τι μπορώ να κάνω τώρα;
Οργανωθείτε, συμμετάσχετε σε συλλογικές δράσεις.
Γίνετε ενεργοί πολίτες, έτσι ώστε όλοι
μαζί να αναγεννήσουμε την Πατρίδα. Ενημερώστε τους διπλανούς σας, για το
πρόβλημα και τον τρόπο αντιμετώπισης.
Προετοιμάστε το έδαφος για Γενική Πολιτική Απεργία.
Τιμήστε την Δημοκρατία, με το να αγωνιστείτε γι αυτήν.
Τιμήστε την Πατρίδα, μαχόμενοι γι αυτήν.
Τιμήστε τον Λαό που υποφέρει, στηρίζοντας τον, ενδυναμώστε τον, και βοηθήστε τον να χειραφετηθεί.
Μην πληρώνετε, αλλά κάντε το συλλογικά,
γίνετε αλλυλέγγυοι και συνεργαστείτε για να κανετε την αντίσταση
αποτελεσματική αλλά και όσο ασφαλή γίνεται.
Εμείς, έχουμε δεν έχουμε, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ, όχι απλά γιατί δεν μπορούμε,
αλλά γιατί πιστεύουμε ότι αυτά που καλούμαστε να πληρωσουμε, μας τα ζητά
κάποιος που δεν έχει το δικαίωμα να μας τα ζητά. Αυτά που πρέπει να
πληρώνονται στο Κράτος, πρέπει να μένουν στον Λαό και να ξοδεύονται σε
κοινωνικά συμφέροντα.
Το ζήτημα δεν είναι να μην πληρώνουμε απλά επειδή δεν έχουμε. Το
ζητούμενο είναι να μην πληρώνουμε ως μέρος της συνολικής αντίστασης και
αγωνα για να κερδίσουμε πίσω την Πατρίδα μας. Η θέση αυτή, είναι
εκατονδάδες χιλιάδες έτη φωτός μακρυά από την θεώρηση ότι όποιος έχει
πρέπει να πληρώνει και ότι μόνο αυτοί που δεν έχουν δεν πληρώνουν.
Ας βάλουμε τις αξίες, τα ήθη και ιδέες που μας κάνουν αγωνιστές μπροστά
και σωστή ιεραρχία και σειρά, και ας κάνουμε αυτό που πρέπει και όχι
αυτό που απλά μας υπαγορεύουν οι καταστάσεις που ζούμε.
Το καθήκον μας είναι να μην νομιμοποιούμε το κράτος που καταστρέφει την
Πατρίδα μας και όχι απλά να μην πληρώνουμε γιατί δεν έχουμε άλλη
επιλογή.
Καλή Λευτεριά!
Σ. Κατσούλης
