To 9o θαύμα έγινε στο “εργατικό κίνημα”!

Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Μιράκολο ! Μιράκολο ! Κριστιανούτσι... Ο μεγαλοδύναμος έκανε πάλι το θαύμα του: Φώτισε το Χριστεπώνυμο πλήθος και στις προχθεσινές εκλογές στο Εργ. Κέντρο Θεσ/κης , εν μέσω της γενικής επίθεσης φτωχοποίησης που έχει δεχθεί η κοινωνία από την κομματοκρατία, που συνεχίζει να κυβερνά τον τόπο ακόμη και μετά από το ειδεχθές έγκλημα τής φτωχοποίησης της κοινωνίας, έλαβαν:
• ΠΑΣΟΚ (ΠΑΣΚΕ): 42,1 %
• ΚΚΕ (ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ): 25,4 %
• ΝΔ (ΔΑΚΕ): 17,0 %
• ΣΥΡΙΖΑ+ ΠΡΩΗΝ ΠΑΣΟΚ (ΕΝΩΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΙΝΙΑΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ): 14,6 %
• ΑΛΛΟΙ: 0,9 %

Δηλαδή, ώ του θαύματος, η εργατική τάξη, επέλεξε να συνεχίσουν να την οδηγούν αυτοί που την κατάστρεψαν, αυτοί που στέλνουν τα παιδιά της μετανάστες, που την κατάντησαν να μη μπορεί να πληρώσει τα τέλη κυκλοφορίας, αλλά ούτε και τις δόσεις για το αυτοκίνητο που απόκτησε με δάνεια, αυτοί που την οδήγησαν να χάνει το (αγορασμένο με άλλα δάνεια) σπίτι της και να πηδάει από τα μπαλκόνια, μπουκωμένη από την άθλια μιζέρια και απελπισμένη από την οικονομική ανέχεια.

Φάνηκε έτσι, ξεκάθαρα, μέσα από αυτό το “θαύμα”, ποιος είναι ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα.
Είναι ένας κισσός που έχει αναρριχηθεί γύρω από το κορμί της εργατικής τάξης και ενώ αυτή έχει ρέψει στα πόδια της, αυτός συνεχίζει να ζεί και να βασιλεύει, σαν να μη συμβαίνει τίποτε....
Τα κόμματα που κατέρρευσαν στη συνείδηση του Ελληνικού λαού, (αλλά και στις τελευταίες, προ 6μήνου, εκλογές) συνεχίζουν να κυριαρχούν αγέρωχα, μέσα στο άντρο του κομματισμού, τον συνδικαλισμό.

Αυτό δείχνει και το πόσο έξω από την πραγματικότητα και τη λογική βρίσκεται ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα. Και επιβεβαιώνει ότι αυτή ακριβώς η αδυναμία τού κομματικά εξαρτώμενου συνδικαλισμού, να λειτουργεί για το καλό και το συμφέρον της εργατικής τάξης, αποδείχνεται περίτρανα, αφού όλο αυτό το διάστημα που η εργατική τάξη σμπαραλιάζεται, ο συνδικαλισμός της συνεχίζει να λειτουργεί για το καλό και το συμφέρον των κομμάτων που τον έχουν καπελωμένο, ενώ ταυτοχρόνως είναι οι δράστες της ολικής καταστροφής της εργατικής τάξης !!!!
Οφείλω να ομολογήσω πως η κοινή λογική (τουλάχιστον η δική μου) μπλοκάρει μπροστά στο μεγαλείο αυτού του “κομματικού ορθολογισμού”.

Έπρεπε, όμως, να καταρρεύσει κάθε εργατική διεκδίκηση (κερδισμένη με ποτάμια ιδρώτα και ρυάκια αίματος) για να γίνει αντιληπτή αυτή η Αλήθεια !!!
Με λίγο περισσότερο μυαλό από τους εργαζόμενους, δεν θα ήταν έτσι τα πράγματα. Θα είχαν “δέσει” αλλιώς τις κατακτήσεις που κέρδισαν τα προηγούμενα χρόνια, αντί να ζητούν και να απαιτούν όλο και περισσότερα από μιά πίττα που ήταν ζυμωμένη με δανεικά (δηλαδή ανύπαρκτα) υλικά. Μιά ματιά στους Νορβηγούς συναδέλφους τους (που “έδεσαν” τα συμφέροντα της εργαζόμενης τάξης με τα πετρέλαια και την Ανάπτυξη της χώρας) θα έπειθε για τον τρόπο που “δένονται” πραγματικά, τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Όμως, όταν το παιχνίδι που παίζεις δεν είναι για το δικό σου καλό, αλλά για το καλό κάποιου άλλου (του κόμματος στην προκειμένη περίπτωση), στο τέλος θα χάσεις όσα νομίζεις πως έχεις κερδίσει, γιατί αυτά ήτανε φούσκες....

Τα χειροπιαστά, πλέον, αποτελέσματα της “τέλειας απώλειας” κάθε “κεκτημένου” του εργατικού κινήματος, σε συνδυασμό με τα χθεσινά αποτελέσματα στο ΕΚΘ, αποκαλύπουν και μία άλλη μεγάλη Αλήθεια: Ότι τα κόμματα που ποδηγετούν τον συνδικαλισμό, κατέστρεψαν την οικονομία της χώρας προκειμένου να κάνουν το κόμμα και το σωματείο του, “αχτύπητο”.
Απόδειξη, το Πα.Σο.Κ που παίρνει 42,1% μέσα στην πιό χτυπημένη από τα Μνημόνια (που αυτό έφερε στη χώρα) κοινωνική τάξη!!! Την εργατική, που παραπαίει στην συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, που αδυνατεί να σπρώξει την καθημερινότητά της με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, απελπισμένη από την οικονομική ανέχεια που δημιουργήθηκε όταν το κόμμα αυτό (και όχι μόνο αυτό, βέβαια) έτρεφε με λουκάνικα (αγορασμένα με δανεικά) τα κομματόσκυλα.

Αυτή η τάξη δεν μπορεί να ψηφίζει Πα.Σο.Κ, παλιό και νέο, δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η κοινωνική τάξη, δεν μπορεί να ψηφίζει ΚΚΕ, που την καθήλωσε στα μονολιθικά και ξεπερασμένα από τα πράγματα, οράματά του, καθηλώνοντάς την στη μοίρα του ανδράποδου.
Ούτε, βέβαια, μπορεί να ψηφίζει ΝΔ, που είναι αναφανδόν υπηρέτρια της οικονομικής Ολιγαρχίας που θέλει δούλα της την εργατική τάξη.
Αυτή η τάξη, η εργατική, αν ήταν ελεύθερη από τον κομματικό κισσό που είναι τυλιγμένος επάνω στο κορμί της με τη μορφή του συνδικαλισμού, θα αποτελούσε το προπύργιο της Δημοκρατίας και της αντίστασης σε κάθε κοινωνιοκτόνο μέτρο που τα κόμματα που ποδηγετούν τον συνδικαλισμό έχουν πάρει εις βάρος της ζωής της.
Αυτή η τάξη, η πιό δυναμική της κοινωνίας, θα ήταν ο σημαιοφόρος τής Δημοκρατίας, καθώς αυτή (η Δημοκρατία) προασπίζεται αυτομάτως το συμφέρον τής εργατικής τάξης (δηλαδή το συμφέρον όλης της κοινωνίας) μέσα από την ανόθευτη έκφραση της βούλησής της, που επιτυγχάνεται μόνο έξω από την παρεμβολή ενδιάμεσων (των κομμάτων). Μιλάμε για τη λειτουργία της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, απαλλαγμένης από τους ενδιάμεσους χονδρεμπόρους της λαϊκής βούλησης, την οποία νοθεύουν, προκειμένου να την πουλήσουν , “κάτω από τον πάγκο”, στην Ολιγαρχία που, στην πραγματικότητα, υπηρετούν....

Όταν, λοιπόν, η Ελληνική κοινωνία καταρρέει κάτω από απανωτά, μελετημένα και εύστοχα οικονομικά χτυπήματα της Ολιγαρχίας, προκειμένου να παραδοθεί άνευ όρων στους αυριανούς εκμεταλλευτές της, και έχει γίνει οφθαλμοφανές ότι το οδοιπορικό αυτής της πορείας της εκτελείται από το συγκεκριμένο καθεστώς πολιτικό σύστημα, είναι λογικά άτοπο, είναι ένα αρνητικής εκδοχής θαύμα, το σύστημα αυτό να θριαμβεύει στον τόπο του εγκλήματος, μέσα στη θρηνούσα οικογένεια της χαμένης ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων.

Επειδή, όμως, στην εποχή μας θαύματα δεν γίνονται, το “θαύμα” αυτό, έχει εξήγηση: Τό έψαξα λίγο και είδα πως τα ποσοστά αυτά προέρχονται από τον αριθμό των ψηφισάντων που είναι 502 “αντιπρόσωποι”.
Δηλαδή, 502 “εργατοπατέρες” Β' κατηγορίας, ανάδειξαν τους 14 εργατοπατέρες Α' κατηγορίας, οι οποίοι θα εκλέξουν (με γνωστά, εκ των προτέρων, αποτελέσματα) τον σούπερ-εργατοπατέρα του ΕΚΘ που θα εκπροσωπήσει το ΕΚΘ στη ΓΕΣΕ.

Το ζητούμενο, λοιπόν, για να καταλάβουμε την ταχυδακτυλουργία της κομματικής ποδηγέτησης του “εργατικού κινήματος”, είναι να βρούμε πόσους εργαζόμενους αντιπροσωπεύουν αυτοί οι 502 “εκλέκτορες” και αν το σύνολο των αντιπροσωπευομένων (και ψηφισάντων) εργαζομένων, αντιστοιχεί στο σύνολο των εργαζομένων στην Περιφέρεια Θεσσαλονίκης (που είναι περί τους 390.000).
Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με συνδικαλιστικά και δεν γνωρίζω πόσοι είναι οι ψηφίσαντες που ανέδειξαν τους 502 εκλέκτορες στο ΕΚ Θεσσαλονίκης, αλλά θα ψάξω να το βρώ.
Πάντως, όσοι και να είναι, ισχύει το αξίωμα πως, όσο η απόσταση μεταξύ ψηφισάντων και εργαζομένων γενικώς (390.000), είναι μεγάλη, η αξία της ύπαρξης του ΕΚΘ, και η εκπροσώπιση των εργαζομένων από αυτό, θα είναι αναλόγως μικρότερη.

Συμπέρασμα: Αυτός ο αρρωστημένος και νοσογόνος συνδικαλισμός πρέπει, το ταχύτερο, ν' αλλάξει. Από ποιόν; θα ρωτήσει κάποιος.
Η απάντηση βρίσκεται εδώ

ΠΗΓΗ 

Οι νέοι μισθοί σε Δημόσιο και ΔΕΚΟ

 

Αντιμέτωποι με αναδρομικές μειώσεις από 6% ως και 30% θα βρεθούν 250.000 υπάλληλοι του Δημοσίου που υπάγονται στα λεγόμενα ειδικά μισθολόγια.
Αν υπολογίσει κανείς και τις περικοπές στα διάφορα επιδόματα, τότε οι μειώσεις αγγίζουν το 1/4 του μισθού τους.
Οι πιο βαριές απώλειες έρχονται για τους γιατρούς του ΕΣΥ που θα έχουν μείωση από 10% ως και 30% που μεταφράζεται σε 88 ως και 1.034 ευρώ το μήνα.
Οι δικαστικοί αναμένεται να χάσουν από 331 έως και 1.408 ευρώ καθώς οι μειώσεις ξεκινούν από 8% και φτάνουν μέχρι και το 29%.
Το 1/4 του μισθού τους θα χάσουν πολλοί από τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ καθώς υπάγονται πλέον στο μισθολόγιο του δημοσίου.
Από 30 ως και 1.156 ευρώ αναμένεται να χάσουν οι στρατιωτικοί, καθώς οι μειώσεις θα ξεκινούν από 6% και θα φτάνουν ακόμη και το 20%.
Από 190 ευρώ ως και 700 ευρώ το μήνα χάνουν πλέον και οι Πανεπιστημιακοί.
Περάν των περικοπών αυτών οι υπάλληλοι θα πρέπει να υπολογίσουν την πλήρη κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα, αλλά και σε ότι έμεινε από το επίδομα αδείας.


Αναλυτικά, όπως αναφέρει η εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» τα νέα μισθολόγια θα έχουν ως εξής:


Γιατροί του ΕΣΥ:
Βασικός μισθός
Συντονιστής διευθυντής από 2.055 σε 1.665 -19%
Διευθυντής από 2.054 σε 1.580 -23,1%
Επιμελητής Α από 1.759 σε 1.513 -14%
Επιμελητής Β από 1.468 σε 1.321 -10%
Ειδικευόμενος από 1.027 σε 1.007 -1,09%
Επίδομα νοσοκομειακής απασχόλησης
Συντονιστής – Διευθυντής από 291 σε 238
Επιμελητής Α από 251 σε 205
Επιμελητής Β από 211 σε 174
Ειδικευόμενος από 229 σε 190
Αποζημίωση ενημέρωσης βιβλιοθήκης
Συντονιστής – Διευθυντής από 274 σε 225
Επιμελητής Α από 237 σε 195
Επιμελητής Β από 199 σε 164
Ειδικευόμενος 149 σε 123
Εφημερίες
Συντονιστής – Διευθυντής από 12 σε 6,64/ώρα
Επιμελητής Α από 10,38 σε 6,35/ώρα
Επιμελητής Β από 8,66 σε 5,55/ώρα
Ειδικευόμενος από 6,06 σε 4,23/ώρα


Πανεπιστημιακοί :
Βασικός μισθός
Καθηγητής από 1.775 σε 1.459 ευρώ
Αν. καθηγητής από 1.538 σε 1.331 ευρώ
Επ. καθηγητής από 1.301 σε 1.150 ευρώ
Λέκτορας από 1.183 σε 1.051 ευρώ
Επίδομα διδακτικής προετοιμασίας
Καθηγητής από 475 σε 390
Αν. καθηγητής από 427 σε 368
Επ. καθηγητής από 380 σε 335
Λέκτορας από 332 σε 300
Αποζημίωση βιβλιοθήκης
Καθηγητής από 332 σε 273
Αν. καθηγητής από 213 σε 184
Επ. καθηγητής από 142 σε 128
Λέκτορας από 142 σε 128
Ειδικό ερευνητικό επίδομα
Καθηγητής από 275 σε 226
Αν. καθηγητής από 250 σε 215
Επ. καθηγητής από 227 σε 200
Λέκτορας από 204 σε 184


Στρατιωτικοί:











Δικαστικοί:





newsbomb.gr

Τί σημαίνει το αποτέλεσμα των εκλογών στην Καταλωνία

Του Κώστα Ράπτη

Προτού καν επιλύσουν τον “ελληνικό γρίφο” οι ιθύνοντες της ευρωζώνης βρίσκονται αντιμέτωποι με τον πολύ μεγαλύτερο “ισπανικό γρίφο”, καθώς τα αποτελέσματα των πρόωρων εκλογών της 25ης Νοεμβρίου στην Καταλωνία, αναμένεται να στρέψουν ακόμη περισσότερο τις ανησυχίες των επενδυτών στη χώρα του Mariano Rajoy.

Ο επικεφαλής της Generalitat (της τοπικής κυβέρνησης της Καταλωνίας) Artur Mas, ο οποίος προκάλεσε τις πρόωρες εκλογές συνδέοντάς τες ανοικτά με το αίτημα της απόσχισης από την Ισπανία, δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος. Το αίτημα της πλήρους ανεξαρτητοποίησης της Καταλωνίας στο οποίο προχώρησε και ο ίδιος, μάλλον όψιμα, μετά το συλλαλητήριο 1,5 εκατομμυρίου Καταλανών στις 11 Σεπτεμβρίου, βρήκε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση μεταξύ των ψηφοφόρων, ωστόσο το δικό του κόμμα, η κεντροδεξιά Convergencia I Unio, είδε τις έδρες του να περιορίζονται από τις62 που είχε κατακτήσει προ διετίας στις50 (επί συνόλου 135) πληρώνοντας το τίμημα των πολιτικών λιτότητας που έχουν ακολουθηθεί. Αντίθετα, ως μεγάλος κερδισμένος των εκλογών προβάλλει, η Esquerra Republicana de Catalunya, το αριστερό κόμμα που κατά παράδοση προέβαλλε το αίτημα της ανεξαρτητοποίησης της Καταλωνίας (και αρνούνταν να αναγνωρίσει το πολίτευμα της βασιλευομένης δημοκρατίας), υπερδιπλασιάζοντας τις έδρες του από τις 10 στις 21.

Ο Artur Mas βρέθηκε να ρίχνει νερό σε ξένο μύλο, και τώρα θα υποχρεωθεί να απευθυνθεί στην αδιάλλακτη αυτονομιστική αριστερά για τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης.

Οι Σοσιαλιστές κατατάσσονται τρίτοι με 20 έδρες και το Λαϊκό Κόμμα (που ως γνωστόν ελέγχει την κεντρική κυβέρνηση στη Μαδρίτη και αντιτάσσεται σφοδρά στην ιδέα της απόσχισης της Καταλωνίας) τέταρτο με 19. Οι υπόλοιπες 25 έδρες μοιράζονται σε τρία κόμματα, εκ των οποίων δύο τάσσονται υπέρ της ιδέας διεξαγωγής δημοψηφίσματος με το ερώτημα της ανεξαρτησίας. Η προσέλευση των ψηφοφόρων στην κάλπη υπήρξε υψηλή (68% έναντι 58% προ διετίας).

Η κυβέρνηση του Mariano Rajoy στη Μαδρίτη διαμηνύει σε όλους τους τόνους, ότι το δημοψήφισμα που υπόσχεται να διοργανώσει ο Mas εντός της τετραετίας, δεν προβλέπεται συνταγματικά και θα παρεμποδισθεί με κάθε τρόπο, γεννώντας στους περισσότερο θερμούς υποστηρικτές της απόσχισης την ιδέα ακόμη και νέας προσφυγής στις κάλπες, ώστε η ανεξαρτητοποίηση να προκύψει από την ψήφο ενός νέου κοινοβουλίου της Καταλωνίας, το οποίο θα έχει επί της ουσίας λάβει πολιτική εντολή ακριβώς για αυτό.

Ωστόσο, τα μεγαλύτερα εμπόδια στα σχέδια των αυτονομιστών, δεν τα προβάλλει η Μαδρίτη, αλλά η Ε.Ε. και η αγορά. Ήδη ο Ισπανός επίτροπος Joaquin Almunia, αλλά και ο ίδιος ο πρόεδρος της Κομισιόν έχουν τονίσει ότι το ανεξάρτητο καταλανικό κράτος που ενδεχομένως θα δημιουργηθεί, θα βρεθεί εκτός Ε.Ε. και θα πρέπει να υποστεί από την αρχή την διαδικασία της υποβολής υποψηφιότητας ένταξης. (Το “βελούδινο διαζύγιο” Τσεχίας και Σλοβακίας, που χρησιμοποιείται ως παράδειγμα, είχε ολοκληρωθεί πριν από την ένταξη των δύο χωρών στην Ε.Ε.).

Στην πραγματικότητα, μια τυχόν ανεξαρτητοποίηση της Καταλωνίας θα αντιμετωπίσει ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα από το αντίστοιχο εγχείρημα της Σκωτίας, λόγω συμμετοχής της Ισπανίας στην ευρωζώνη.

Οι τρεις μεγαλύτερες τράπεζες της Καταλωνίας (CaixaBank, Sabadell και Catalunya Banc), με στοιχεία ενεργητικού ύψους 590 δισ. (ήτοι το τριπλάσιο του παραγόμενου προϊόντος της Καταλωνίας – επίδοση εφάμιλλη με αυτήν την Ιρλανδίας)και διαθέσιμα κεφάλαια ύψους 42 δισ. τον Ιούνιο, διατηρούνται εν ζωή χάρη στα 60δισ. που έχουν λάβει από την ΕΚΤ.

Επιπλέον, το σύνθημα “España nos roba” (“Η Ισπανία μας κλέβει”), αποδεικνύεται ανακριβές, διότι αν και η Καταλωνία αποδίδει όντως το 8,5% του ΑΕΠ της ως καθαρός εισφορέας στον ισπανικό κεντρικό προϋπολογισμό (το ποσοστό είναι ακόμη μεγαλύτερο για άλλες πλούσιες περιφέρειες όπως η Μαδρίτη και οι Βαλεαρίδες), όμως η ανάληψη από τη Βαρκελώνη λειτουργιών που τώρα εναπόκεινται στην κεντρική διοίκηση, θα έχει  κόστος ίσο με 2,7% έως 4,3% του ΑΕΠ. Κυρίως όμως θα συνεπάγεται τέτοια διατάραξη της οικονομικής ζωής, που θα μπορούσε να μειώσει το καταλανικό ΑΕΠ κατά 20%.

Πηγή: Κεφάλαιο

Γιατί δεν πέφτουν οι τιμές;

Του Όθωνα Κουμαρέλλα

Απορούν οι τηλεαστέρες των δελτίων των οκτώ, αλλά και των πρωινών ενημερωτικών εκπομπών, γιατί άραγε με τέτοια μείωση εισοδημάτων και ζήτησης δεν πέφτουν οι τιμές. Αναλύσεις επί αναλύσεων «σοβαροί» οικονομολογούντες πολιτικοί και άλλοι, μιλούν για το «Ελληνικό παράδοξο», περίπου σαν να φταίει το DNA και ο «κακός μας ο καιρός» και αναθεματίζουν τους «κερδοσκόπους» και την «αδυναμία» του Κράτους να τους ελέγξει. Κανείς τους όμως δεν τολμάει να πει την αλήθεια. Ή μήπως αυτή βρίσκεται τόσο μακριά, που ούτε καν να τη φανταστούν μπορούν από τη θρησκόληπτη προσήλωσή τους στους «δήθεν» κανόνες της «δήθεν» ελεύθερης αγοράς;

Βεβαίως η Ελληνική αγορά (και όχι μόνο) χαρακτηρίζεται από μονοπωλιακές, ή ολιγοπωλιακές καταστάσεις και κερδοσκοπία. Φαινόμενα που πάντα υπήρχαν και σε συνθήκες κρίσης επιδεινώνονται. Αλλά το πρόβλημα είναι αλλού.

Το πρόβλημα είναι στην ίδια τη λογική της «εσωτερικής υποτίμησης» και απλά τα φαινόμενα αυτά έρχονται προστιθέμενα, να της προσφέρουν τις «καλές τους υπηρεσίες».

Όχι μόνο δεν μπορούν, λόγω της κερδοσκοπίας και των μονοπωλιακών δομών της αγοράς, αλλά δεν πρέπει να πέσουν οι τιμές των προϊόντων ακολουθώντας τη λογική αυτή, αν και δεν πρόκειται αυτό να ομολογηθεί ποτέ!

Έτσι κι αν λόγω της πτώσης της ζήτησης υπάρξει τάση για μείωση κάποιων από τις τιμές, θα υπάρξουν αντισταθμίσεις, π.χ. η επιβολή μιας έκτακτης φορολογίας, προκειμένου αυτές να διατηρηθούν υψηλές. Ο σκοπός της «εσωτερικής υποτίμησης» είναι η πτώση του διαθέσιμου εισοδήματος και των αξιών των περιουσιακών στοιχείων, δημόσιων και ιδιωτικών. Και γιατί αυτό; Μόνο για την «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας, όπως μας λένε; Μα οικονομίες με πολύ υψηλότερα εισοδήματα και αξίες περιουσιακών στοιχείων είναι κατά πολύ πιο ανταγωνιστικές από την Ελληνική. Γιατί λοιπόν, αφού κι αυτό το επιχείρημα «χλωμιάζει» και δεν πείθει πλέον;

Γιατί η λογική της «εσωτερικής υποτίμησης» έχει να κάνει με την ίδια την αξία του (δανειζόμενου αφού δεν παράγεται εντοπίως) χρήματος.

Και πως καθορίζεται η αξία του χρήματος;

Οπωσδήποτε με το σε τι αντιστοιχεί μια νομισματική μονάδα, δηλαδή τι αντίκρισμα έχει. Και ο μόνος τρόπος να καθορίσουμε το αντίκρισμα (αφού το χρήμα είναι στη βάση και την ουσία του μέσο συναλλαγής, ανεξάρτητα αν τελικά κατέληξε να γίνει το ίδιο εμπόρευμα), είναι η αγοραστική δύναμη, δηλαδή σε ποια προϊόντα της ίδιας ποιότητας και ποσότητας αντιστοιχεί μια νομισματική μονάδα. Και είναι τελικά η διαφορά σε αυτή την αγοραστική δύναμη (πέραν των κερδοσκοπικών παιγνίων), που επηρεάζει επίσης τις ισοτιμίες μεταξύ διαφορετικών νομισμάτων.

Αν λοιπόν έχουμε ένα μέσο μισθό 1000 ευρώ που αντιστοιχούσε το 2009 στην εξυπηρέτηση συγκεκριμένων καταναλωτικών αναγκών και ακολουθούσαμε μια πολιτική ταυτόχρονης μείωσης μισθών και τιμών, σήμερα με μέσο μισθό 500 ευρώ αν μπορούσαμε να καλύπτουμε τις ίδιες ακριβώς, ή περίπου, καταναλωτικές ανάγκες, τότε θα είχαμε πετύχει μηδενικό αποτέλεσμα, έχοντας ουσιαστικά διπλασιάσει, ονομαστικά και μόνο, την αξία του χρήματος στην εσωτερική αγορά. Άρα, οποιαδήποτε τέτοια επιλογή είναι περιττή και αναποτελεσματική ως προς τους στόχους που πρέπει να επιτευχθούν.

Η λογική της «εσωτερικής υποτίμησης» είναι άλλη, απολύτως αναγκαία γι’ αυτούς που την επιλέγουν και εξαιρετικά αποτελεσματική.

Είναι η υπερπληθώριση της εσωτερικής αγοράς μέσω της μείωσης των μισθών και εν γένει των αμοιβών, αλλά ταυτόχρονα η συγκράτηση ή ακόμα και αύξηση των τιμών των προϊόντων, καθώς και της φορολόγησης, δηλαδή μέσω της «εσωτερικής» υποτίμησης επιδιώκεται η διάβρωση έως κατακρήμνιση της αγοραστικής δύναμης και της ρευστοποίησης έτσι κάθε περιουσιακού στοιχείου, αλλά διατηρώντας την αξία του χρήματος σταθερή, ή και ανοδική ως προς τις εξωτερικές συναλλαγές, άρα και του Χρέους, το οποίο πρέπει να αποπληρωθεί μέχρι τελευταίου σέντ και σε αξία που οι κάτοχοί του (Τράπεζες και Κυβερνήσεις που ελέγχονται από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο), καθορίζουν κάθε φορά.

Η «εσωτερική» υποτίμηση λοιπόν, επιλέχθηκε για να μειωθεί η αγοραστική δύναμη, χωρίς όμως να υποστεί αντίστοιχη μεταβολή η αξία του δάνειου χρήματος και υλοποιείται μέσω της μείωσης των εισοδημάτων με ταυτόχρονη αύξηση έστω και μερική των τιμών των προϊόντων, οδηγώντας ταυτόχρονα σε εξευτελισμό κάθε περιουσιακού στοιχείου.

Και βεβαίως, ούτε πρόκειται να υπάρξει ποτέ μείωση των τιμών, αφού επιδιώκεται το αντίθετο, ούτε βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας με αυτή τη πολιτική. Έτσι, ακριβώς εξηγείται γιατί το χρέος αυξάνει αντί για να μειώνεται παρά τα PSI, τα κουρέματα και τα ξυρίσματά του. Γιατί έτσι έχει σχεδιαστεί, όσο το πληρώνεις αυτό το άτιμο να αυξάνει και αυτό θα γίνονταν τουλάχιστον πιο δύσκολο, αν όχι αδύνατο, χωρίς την «εσωτερική υποτίμηση». Πρόκειται κυριολεκτικά για πολιτική εμπέδωσης δουλοπαροικίας χρέους.

Συμβαίνει δηλαδή, ακριβώς αυτό που μας απειλούν ότι θα συνέβαινε αν οψέποτε προχωρούσαμε στη καθιέρωση Εθνικού νομίσματος και ακολουθούσε «εξωτερική» υποτίμηση.

Αντίθετα με Εθνικό νόμισμα και «εξωτερική» υποτίμηση, που η τελευταία δεν είναι ανάγκη να γίνει με τον τρόπο τουλάχιστον που υπονοείται, θα συνέβαινε αυτό που οι δανειστές και οι ντόπιοι λακέδες τους φοβούνται σαν τον διάβολο το λιβάνι.

Σταθεροποίηση κατ’ αρχή της αγοραστικής δύναμης του μισθού και της αξίας των περιουσιακών στοιχείων στο εσωτερικό και διάβρωση της αξίας του χρέους ως προς το εξωτερικό. Και οι σχεδιασμοί δημιουργίας υποσαχάριου τύπου ειδικής οικονομικής ζώνης στο νότο της Ευρώπης, στο κάλαθο των αχρήστων. Παράδειγμα: με τις επανειλημμένες υποτιμήσεις και διολισθήσεις που ακολουθούσε η δραχμή τις δεκαετίες του ’70, ’80, ’90, το βιοτικό επίπεδο των πολιτών δεν εθίγετο, αντίθετα βελτιώνονταν σταθερά και η αξία των περιουσιακών στοιχείων επίσης.

Παράλληλα, πέρα από τη διάβρωση του χρέους, αν η χώρα αποκτούσε ξανά εργαλεία άσκησης πολιτικής με τη καθιέρωση Εθνικού νομίσματος, θα αφαιρούσε ταυτόχρονα εργαλεία πίεσης και εκβιασμών από τους δανειστές, με συνέπεια, αν δεν προχωρούσαμε σε μονομερή διαγραφή του συνόλου του χρέους, όπως εμείς υποστηρίζουμε, θα μπορούσε να γίνει ουσιαστική διαπραγμάτευση με κατοχύρωση των ζωτικών συμφερόντων της χώρας και των πολιτών της.

Σήμερα με την «εσωτερική» υποτίμηση και τη διατήρηση της χώρας υπό καθεστώς επί της ουσίας ξένου νομίσματος, που αναγκαζόμαστε να δανειζόμαστε συνεχώς, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που θα συνέβαινε στη περίπτωση ύπαρξης Εθνικού νομίσματος και μάλιστα με βίαιο τρόπο. Δηλαδή, τα πάντα όλα στους δανειστές, χωρίς κανένα διαπραγματευτικό χαρτί στην ελληνική πλευρά, ρευστοποίηση εσωτερικών αξιών κατάρρευση μισθών και αμοιβών και εξαΰλωση κάθε ίχνους οργανωμένου Κράτους, με υποκατάσταση των αναγκαίων δομών είσπραξης φόρων και εσωτερικής ασφάλειας από ξένες επιτροπείες, με ένα Κοινοβούλιο και μια Κυβέρνηση εντελώς διακοσμητικού χαρακτήρα.

Τέτοια αντιστροφή της αλήθειας και παραβίαση της Λογικής, μόνο ένας διεστραμμένος εγκέφαλος, ή ο εγκέφαλος επαγγελματιών οικονομικών δολοφόνων θα μπορούσε να συλλάβει και να παρουσιάζει την «εσωτερική» υποτίμηση ως το αναγκαίο «φάρμακο» για τη θεραπεία της κρίσης.

Και επειδή θα πρέπει να υπάρξει κάποια στιγμή εικονική σταθεροποίηση και στην εσωτερική αγορά, με απόλυτο όμως εξευτελισμό της αξίας των πάντων, το περίφημο «διπλό νομισματικό» είναι προ των πυλών! Και η ξένη κατοχή θα γίνει τέλεια και μη αναστρέψιμη, τουλάχιστον ειρηνικά.

Έτσι υλοποιείται σταδιακά η ρευστοποίηση ολόκληρης της χώρας και η μετατροπή της σε υποσαχάριου τύπου Ειδική Οικονομική Ζώνη, διαχωρισμένη μάλιστα σε υποζώνες ανά γεωγραφική περιφέρεια και πλέγμα συμφερόντων που θα πρέπει να εξυπηρετηθούν.

Και οι κάτοικοι της κατατεμαχισμένης χώρας, όσοι απ’ αυτούς θα έχουν επιζήσει, ή δεν θα έχουν φύγει μετανάστες, κούληδες και δουλοπάροικοι, μαζί με τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων μεταναστών από την Αφρική και την Ασία, που με τέτοια επιτηδειότητα φρόντισαν να φέρουν από νωρίς στη χώρα. Ντόπιοι κούληδες και ξένοι μετανάστες, ένα πράγμα, μια ενιαία ανθρωπομάζα εφεδρικής εργατικής δύναμης κυριολεκτικά δούλοι στην υπηρεσία των επικυρίαρχων.

Όσον αφορά στους «οικονομολόγους» και τους παντογνώστες «μπουμπούκους» της πολιτικής, που μας «γανώνουν» το κεφάλι με την επιστημοσύνη τους, ας ξανανοίξουν τα βιβλία τους, αν και πολύ φοβούμαστε, ότι θα χρειαστεί να ξεκινήσουν από την αρχή, δηλαδή από το νηπιαγωγείο! Αλλά αυτοί, τουλάχιστον οι περισσότεροι, υπηρετώντας με τέτοια αφοσίωση τα αφεντικά τους, φρόντισαν πλουτίζοντας να μην τους αφορά το θέμα και μόνο αφ’ υψηλού να μας κουνούν το δάκτυλο….

 

ΠΗΓΗ

-->

Το Δημόσιο χρωστά 80,5 εκατ. στον ΟΑΣΘ που απειλεί με χειρόφρενο

 

Αντιμέτωποι με το ενδεχόμενο να μείνουν χωρίς λεωφορεία είναι οι Θεσσαλονικείς από την 1^η Δεκεμβρίου. Οι οδηγοί του ΟΑΣΘ ετοιμάζονται να «τραβήξουν χειρόφρενο», λόγω της έλλειψης ρευστότητας και των οφειλών του Δημοσίου που οδηγούν τον οργανισμό σε οικονομική ασφυξία.

Το σενάριο αυτό είχε παίξει και πριν από μερικούς μήνες, όταν ο ΟΑΣΘ απειλούσε με «χειρόφρενο» στην περίπτωση που το Δημόσιο δεν εκταμίευε μέρος των οφειλών του, οι οποίες τότε ανέρχονταν τότε στα 64 εκατ. ευρώ.

Συνολικές οφειλές 80,5 εκατ. ευρώ

Σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΟΑΣΘ, Χρήστο Στεφανίδη σε τοπικά μέσα ενημέρωσης, το κράτος χρωστά στον Οργανισμό περί τα 35,5 εκατ. ευρώ, με αποφάσεις της διαιτησίας, οι οποίες είναι υποχρεωτικά εκτελεστέες για το 2011 και 2012, ενώ παράλληλα υπάρχουν οφειλές 45 εκατ. από το οριστικό κλείσιμο των ετών 2010 και 2011.

Σύμφωνα με τον κ. Στεφανίδη, έχουν ενημερωθεί με επιστολές, τόσο ο Πρωθυπουργός, όσο και τα αρμόδια υπουργεία (Μεταφορών, Οικονομικών), αλλά και οι φορείς της πόλης.

Ωστόσο, το υπουργείο Μεταφορών, απαντώντας στο αίτημα του Οργανισμού για την καταβολή των οφειλών, μεταθέτει το πρόβλημα στην Τρόικα, αφού όλοι αναμένουν την εκταμίευση της δόσης των 31,5 ευρώ.

Επ’ αυτού ο πρόεδρος του Οργανισμού αναφέρει ότι «όταν άφησαν την τιμή του εισιτηρίου στα 0,80 λεπτά, έπρεπε να το επιδοτούν με 10,5 εκατ. και μας έδιναν μόνο 8 εκατ. ευρώ.

Επόμενο ήταν κάθε μήνα να υπάρχει κενό 2,5 εκατ. ευρώ. Εδώ οι δαπάνες είναι ανταποδοτικές, κάθε μήνα είναι 15 εκατ. ευρώ και με το εισιτήριο αυτό εισπράττουμε περίπου 5,5-6 εκατ. ευρώ».

Στον «αέρα» η μισθοδοσία Νοεμβρίου

Προβλήματα άρχισαν να παρουσιάζονται  και στην καταβολή των δεδουλευμένων των εργαζομένων. Σύμφωνα με τον κ. Στεφανίδη, στον «αέρα» βρίσκεται η καταβολή δεδουλευμένων του α’ 15ημέρου του Νοεμβρίου, ενώ παράλληλα δεν καταβάλλεται και το μέρισμα των μετόχων του Οργανισμού για το Νοέμβριο και Δεκέμβριο.

Παράλληλα, ο Οργανισμός έχει υπερβεί το πιστωτικό όριο και σε ορισμένους από τους πιστωτές του. «Αν δεν μου δίνουν πετρέλαιο, τι θα βάλω στα λεωφορεία για να κινηθούν; Είναι λυπηρό ο μοναδικός συγκοινωνιακός φορέας της πόλης να φτάνει σε αυτή την κατάντια, την ώρα που 15 χρόνια προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας», τόνισε ο κ. Στεφανίδης.

ΠΗΓΗ

Η Πολιτεία να ασχοληθεί με τους ανέργους του ιδιωτικού τομέα

 

Του Νίκου Χιδίρογλου
 
Είναι όντως εξωφρενικό. Ένας τεράστιος επικοινωνιακός μηχανισμός έχει στηθεί, προκειμένου να προστατεύσει τις συντεχνίες των δημοσίων υπαλλήλων. Στο μόνο θέμα που η τρόικα έφαγε τα μούτρα της στην Ελλάδα, ήταν στο θέμα της μείωσης του δημόσιου τομέα.


Η αντίσταση εδώ, ήταν σθεναρή. Και οι λόγοι, προφανείς: τα κόμματα στην Ελλάδα, χωρίς τους μηχανισμούς τους στο Δημόσιο (θυμηθείτε τη γνωστή ρήση του Ευάγγελου Γιαννόπουλου), δεν υφίστανται.


Παιδιά ενός κατώτερου Θεού


Στη χώρα μας, οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα ή για την ακρίβεια, όσοι έχουν απομείνει εκεί, καθώς χάθηκαν τα τελευταία χρόνια κοντά, περίπου, στις 800.000 θέσεις εργασίας, είναι φαίνεται παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Στον ιδιωτικό τομέα, όπου η λέξη «μονιμότητα» μόνο μειδιάματα προκαλεί, όλοι απολύονται για ψύλλου πήδημα και δεν υπάρχει, κακώς, δίκτυ προστασίας για κανέναν.


Στο Δημόσιο, παραπάνω από 300 άτομα των οποίων οι ποινικές υποθέσεις για αδικήματα που σχετίζονται με την υπηρεσία, τελεσιδίκησαν, παραμένουν εκεί, σαν να μην τρέχει τίποτα. Και ο ελληνικός λαός, χρεώνεται μέσω μνημονίων προκειμένου να εξακολουθήσουν να μισθοδοτούνται επίορκοι. Έτσι απλά.


Να σημειώσουμε κάτι: μια μεγάλη μάζα εκ των δημοσίων υπαλλήλων, διορίστηκε αναξιοκρατικά, ειδικά μετά το 1981, με μόνο κριτήριο το «μέσο» και την ταύτιση με έναν κομματικό μηχανισμό. Πολλοί εξ αυτών, δεν πληρούν ούτε κατά διάνοια τα κριτήρια για να υπηρετήσουν το κοινωνικό σύνολο.


Είναι αντιπαραγωγικοί και στις περισσότερες των περιπτώσεων, κρύβονται πίσω από τα διάφορα «προβλέπεται», χωρίς να κάνουν το κάτι παραπάνω για τους συμπολίτες τους. Όσο για τη συμπεριφορά τους προς εκείνους, αφήστε το καλύτερα, καθώς όλοι έχουμε αμέτρητες θλιβερές ιστορίες που μπορούμε να διηγηθούμε. Και γι’ αυτό, ακούγεται ως τουλάχιστον ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΗ η απαίτηση της ΟΛΜΕ να μην αξιολογούνται οι καθηγητές. Ας μας πει η ΟΛΜΕ σε ποιο πολιτισμένο κράτος του κόσμου δεν αξιολογούνται οι κρατικοί λειτουργοί και σε τακτική μάλιστα βάση. Περιμένουμε με ανυπομονησία την απάντησή της.


Όμηροι οι πολίτες


Τι έκαναν όλοι αυτοί της γραφειοκρατίας: για να επιβάλλουν την παρουσία τους, διεύρυναν συνεχώς με διάφορα τερτίπια τις αρμοδιότητές τους, καθιστώντας όμηρους τους πολίτες και εγκλωβίζοντάς τους σε φαύλους κύκλους, καταρρακώνοντας παράλληλα την ποιότητα ζωής του κοσμάκη. Με λίγα λόγια, μας κατέστησαν όλους όμηρους μιας αρρωστημένης κατάστασης, που βόλευε μόνο τους δημόσιους υπάλληλους και δημιουργούσε πολλά προβλήματα στους υπόλοιπους πολίτες.


Δεν έχετε παρά να ρωτήσετε πόσες υπογραφές και από πόσες υπηρεσίες απαιτούνται, για να περάσει ένα πλοίο από ξένη σημαία σε ελληνική, την ώρα μάλιστα που η οικονομία μας καίγεται για ρευστό, για να καταλάβετε τι εννοούμε. Και το εξωφρενικό: ερχόταν, σαν να μην έφταναν αυτά η Πολιτεία και καταργούσε, έστω και για λίγο, υπηρεσίες που πραγματικά είχαν, μέσα σε αυτό το διοικητικό χάος, λόγο ύπαρξης. Όπως έγινε με τα υπουργεία Εμπορικής Ναυτιλίας και Τουρισμού, μεταξύ άλλων...


Και ποιος πληρώνει τους δημόσιους υπάλληλους; Εμείς. Για να μας ταλαιπωρούν κάποιοι εξ αυτών, για να μας επιβάλλουν την παρουσία τους ετσιθελικά, με τη βία, ή να πρωταγωνιστούν σε καταστάσεις που δεν συνάδουν με την ιδιότητά τους. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις απανωτές απεργίες στα μέσα μαζικής μεταφοράς και στην πάλαι ποτέ κρατική Ολυμπιακή, που ταλαιπώρησαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, στη διάρκεια των δεκαετιών του ’80 και του ’90, στις στάσεις και στα αεροδρόμια; Ποιος ξεχνά τα «ξεβρακώματα»;


Ξεκαθαρίζω: δεν ισχύουν τα παραπάνω για όλους. Στη διαδρομή μας, όλοι έχουμε γνωρίσει και δη πολλούς ενσυνείδητους κρατικούς λειτουργούς, οι οποίοι επιτελούν το καθήκον τους με το παραπάνω. Στα σχολεία, στα νοσοκομεία, στις Ένοπλες Δυνάμεις και στα Σώματα Ασφαλείας, όπου πολλοί είναι και οι πεσόντες στο βωμό του καθήκοντος, αλλά και γενικότερα στη δημόσια διοίκηση. Και είναι αλήθεια, ότι οι παροχές πολλών υπηρεσιών έχουν βελτιωθεί αισθητά τα τελευταία χρόνια (βλ. ΚΕΠ). Πλέον, οι περισσότεροι συμπεριφέρονται καλύτερα στους πολίτες. Όμως, υπάρχουν ακόμα απαράδεκτες συμπεριφορές.


Γίνεται;


Γίνεται χωρίς δημόσιους υπάλληλους; Όχι. Γίνεται με δημοσίους υπαλλήλους, με άλλα κριτήρια; Ναι. Κατ’ αρχήν, πρέπει να δοθεί ένα τέλος στην μονιμότητα, η οποία εκ των πραγμάτων ισχύει, αν και ο νόμος προβλέπει την απομάκρυνση των επίορκων, αλλά δεν εφαρμόζεται, καθώς οι συντεχνίες και οι συνδικαλιστές, καλύπτουν τους παραβάτες, ενώ τα πειθαρχικά συμβούλια επιβάλλουν ποινές-χάδια.


Πρέπει, επίσης, να υπάρξει αξιολόγηση σε όλα τα επίπεδα. Χώρος στο Δημόσιο, όπου όσοι εργάζονται υπηρετούν το κοινωνικό σύνολο, υπάρχει ΜΟΝΟ για τους άξιους, τους συνεπείς, τους καταρτισμένους, τους τίμιους και τους ηθικούς, που είναι ταγμένοι στο καθήκον. Χώρος για τους υπόλοιπους, δεν υπάρχει. Οι δε φορολογούμενοι, δεν έχουν καμία υποχρέωση να πληρώνουν για άτομα που δεν σέβονται τους νόμους και την υποχρέωση που έχουν αναλάβει έναντι ημών.


Μια σημείωση: το συμβάν με τον Γερμανό πρόξενο στη Θεσσαλονίκη, με εμπλεκόμενους τρεις δημόσιους υπαλλήλους, ένας εξ αυτών μάλιστα εκπαιδευτικός, λέει πολλά για την ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ όσο και ΝΟΣΗΡΗ νοοτροπία που επικρατεί στους κόλπους του Δημοσίου, στη χώρα μας.


Ένας εκ των εμπλεκόμενων, μαθαίνουμε ότι προσέγγισε τον Γερμανό διπλωμάτη και του ζήτησε συγνώμη. Αν μη τι άλλο, αυτό είναι κάπως ενθαρρυντικό. Αποθαρρυντική ήταν όμως η κάλυψη των εμπλεκόμενων στον προπηλακισμό του ξένου διπλωμάτη, από συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα.


Να ασχοληθούν με τους ανέργους


Είναι καιρός κάποιοι, να σταματήσουν να ασχολούνται με το απίστευτο πλέγμα προστασίας που έχει δημιουργηθεί γύρω από τους δημόσιους υπάλληλους και να ασχοληθεί και με το 1.500.000 ανέργων, που βρέθηκαν εκτός Δημοσίου (μιας και δεν είχαν, φαίνεται, μπάρμπα στην Κορώνη).


Οι περισσότεροι εξ αυτών, είναι είτε άτομα που έχασαν τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα λόγω της κρίσης και μάλιστα πολλοί λίγο πριν τη συνταξιοδότησή τους, είτε νέοι που δεν έχουν βρει δουλειά. Τεράστια κοινωνική αδικία... Με τους άνεργους, μένει κάποιος με την εντύπωση ότι ουδείς ασχολείται. Και αυτό, αποτελεί μια απαράδεκτη και βαθύτατα ανήθικη ΔΙΑΚΡΙΣΗ εις βάρος τους.


Πάντως, είναι απορίας άξιο ποιος σε αυτή τη χώρα θα δημιουργήσει πλούτο, είτε μέσω ελεύθερων επαγγελμάτων ή επιχειρήσεων ή μέσω της καλλιέργειας της γης, που θα φορολογηθεί, για να πληρώνουμε εσαεί εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους.


Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, κάποιοι στο τέλος θα πληρώνονται (ή θα νομίζουν ότι πληρώνονται) με πληθωριστικά χαρτονομίσματα, με πολύ μικρή αγοραστική αξία. Και τότε, αν αυτό συμβεί, θα έχουμε γίνει ΕΣΣΔ, θα είμαστε ΟΛΟΙ φτωχοί και έχουμε ως χώρα, περιθωριοποιηθεί. Και αυτό δεν πρέπει να συμβεί.


Τελικά, όντως απαιτείται ένα σύμφωνο κοινωνικών επενδύσεων ως αντίδραση στην Κρίση, όπως αυτό που προβλέπει η «Στρατηγική ‘Ευρώπη 2020’ για την απασχόληση, την κοινωνική και εκπαιδευτική πολιτική» της ΕΕ.


Πηγή: Ελεύθερη Ώρα 

Σε διαθεσιμότητα η διευθύντρια και δύο υπάλληλοι του Κορυδαλλού

 Σε διαθεσιμότητα τέθηκαν η διευθύντρια των φυλακών Κορυδαλλού, Μαρία Στέφη, και δύο σωφρονιστικοί υπάλληλοι, μετά την αποφυλάκιση από λάθος, ενός από τους τέσσερις κατηγορούμενους για την διπλή δολοφονία των ειδικών φρουρών, στην περιοχή του Ρέντη, τον Μάρτιο του 2011.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Δικαιοσύνης, ήδη διενεργείται από την εισαγγελέα Εφετών-επόπτη του καταστήματος κράτησης Κορυδαλλού προκαταρκτική εξέταση για τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες αποφυλακίστηκε από σωφρονιστικούς υπαλλήλους ο κρατούμενος που εμπλέκεται σε υπόθεση ανθρωποκτονιών.
Η έρευνα διενεργείται για τη διαπίστωση πειθαρχικών και ποινικών ευθυνών.
Επισημαίνεται στην ανακοίνωση ότι μέχρι σήμερα το μεσημέρι «ουδεμία ενημέρωση είχε το υπουργείο Δικαιοσύνης από την Εισαγγελία, τις αρμόδιες αρχές και τη διεύθυνση φυλακών Κορυδαλλού για το συμβάν και τη διενεργούμενη προκαταρκτική εξέταση».
Οι κατηγορούμενοι, οι οποίοι είχαν συλληφθεί, επειδή καθυστερούσε η ολοκλήρωση της δικαστικής έρευνας για την υπόθεση της διπλής ανθρωποκτονίας, παραπέμφθηκαν με απευθείας κλήση να δικαστούν για την υπόθεση της ληστείας που είχε προηγηθεί του φονικού, σε περίπτερο στην περιοχή του Μενιδίου.

Οι τρεις από αυτούς καταδικάστηκαν, αλλά ο τέταρτος συγκατηγορούμενός τους αθωώθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2012 ως προς το σκέλος της ληστείας, ενώ εκκρεμούσε σε βάρος του η υπόθεση της ανθρωποκτονίας.
Ομως, ο συγκεκριμένος κατηγορούμενος όταν επέστρεψε στον Κορυδαλλό αντί να συνεχίσει την έκτιση του υπόλοιπου χρόνου που απέμενε μέχρι να λήξει το 18μηνο ανώτατο όριο προσωρινής του κράτησης για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας, αποφυλακίστηκε σαν να μην υπήρχε σε βάρος του άλλη δικαστική εκκρεμότητα.
Για την επίμαχη αποφυλάκιση του δράστη ενημερώθηκε προ 20ημέρου ο εισαγγελέας Εφετών Πειραιά και αμέσως έδωσε εντολή στην υπεύθυνη των φυλακών εισαγγελέα να διενεργήσει έρευνα για τις συνθήκες αποφυλάκισης του συγκεκριμένου κρατούμενου.
Η έρευνα αποσκοπούσε στο να διαπιστωθεί αν ευθύνονται ή όχι η διεύθυνση των φυλακών Κορυδαλλού και σωφρονιστικοί υπάλληλοι που δεν είδαν το εκκρεμές ένταλμα σύλληψης για τη διπλή ανθρωποκτονία ή αν ο φάκελος είχε φτάσει με ελλιπή στοιχεία από τα δικαστήρια. Για την τελευταία αυτή περίπτωση θα ελεγχθεί αν υπάρχει αμέλεια ή δόλος στους εμπλεκόμενους υπαλλήλους.

ΠΗΓΗ

Φοροεπιδρομή χωρίς έλεος!

Γράφει ο Στέλιος Κράλογλου

Φοροθύελλα 2 δισ. ευρώ φέρνει το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, που θα υποχρεώνει τους πολίτες να κάνουν φορολογική δήλωση από το 18ο έτος της ηλικίας τους, Καταργεί τις φοροαπαλλαγές, πλην των ιατρικών εξόδων, ενώ για τις αποδείξεις μελετώνται δύο σενάρια: Το πρώτο προβλέπει κατάργησή τους και αντικατάσταση με κίνητρα (απροσδιόριστα προς στιγμήν), ενώ το δεύτερο σενάριο προβλέπει διατήρηση με αυστηροποίοηση των ποινών για την ελλιπή συλλογή τους.

Το τελικό κείμενο του φορολογικού νομοσχεδίου που παρουσιάζει η «δημοκρατία» προβλέπει σκληρή φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών και πλήττει τους ιδιοκτήτες ακινήτων που πωλούν ή ενοικιάζουν σπίτια. Οι πρώτοι θα πληρώνουν φόρο υπεραξίας 20% επί του τιμήματος από πώληση ακινήτου, ενώ όσοι έχουν εισόδημα από ενοίκια θα φορολογούνται αυτοτελώς με 10% για μισθώματα έως 12.000 ευρώ και με 33% για το επιπλέον ποσόν.

Το νέο φορολογικό σύστημα εισάγει αυτοτελή φορολόγηση για διαφορετικά είδη εισοδήματος (ανάλογα με την προέλευση).

Συγκεκριμένα:

-Τα εισοδήματα από μισθούς και συντάξεις θα φορολογούνται με βάση μια νέα φορολογική κλίμακα, για 25.000 ευρώ τον χρόνο ο συντελεστής θα είναι 21%, για εισόδημα από 25.000 έως 48.000 ευρώ ο συντελεστής ανεβαίνει στο 36% και σε εισόδημα από 48.000 ευρώ και πάνω φτάνει στο 45%.

-Τα γεωργικά εισοδήματα θα φορολογούνται αυτοτελώς από το πρώτο ευρώ με έναν «οριζόντιο» συντελεστή 13%.

-Τα ενοίκια θα φορολογούνται επίσης ξεχωριστά, από το πρώτο ευρώ, με κλίμακα δύο συντελεστών φόρου, 10% για ποσά έως 12.000 ευρώ και 33% για μεγαλύτερα ποσά.

Επίσης με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο καταργούνται οι περισσότερες φοροαπαλλαγές. Θα προβλέπεται μείωση φόρου κατά 10% μόνο για ιατρική και νοσοκομειακή περίθαλψη, αλλά το ποσόν που θα αφαιρείται από τον φόρο δεν θα ξεπερνά τα 3.000 ευρώ.

Φορολογική δήλωση θα υποβάλλουν υποχρεωτικά όλοι ανεξαιρέτως οι Ελληνες πολίτες 18 ετών και άνω, έχουν - δεν έχουν εισόδημα ή κάποιο περιουσιακό στοιχείο στην κατοχή τους.

Επαγγελματίες - επιχειρήσεις

Τα καθαρά εισοδήματα από ατομικές επιχειρήσεις και ελευθέρια επαγγέλματα θα φορολογούνται κλιμακωτά με συντελεστές 26% ως τα πρώτα 50.000 ευρώ και 33% για το υπερβάλλον ποσόν.

Ο ίδιος τρόπος φορολόγησης θα ισχύσει και για μεγάλες εταιρίες (Α.Ε. και ΕΠΕ). Επί των συνολικών τους κερδών οι εταιρίες αυτές θα φορολογούνται με 26%, ενώ για τα μερίσματα θα πληρώνουν 10%. Ετσι η μέση φορολογική επιβάρυνση μειώνεται στο 33% από 40% που είναι σήμερα.

Ακίνητα

Το νομοσχέδιο εισάγει φόρο υπεραξίας στα ακίνητα μεταφέροντας το φορολογικό βάρος από τους αγοραστές ακινήτων στους πωλητές. Ο φόρος θα υπολογίζεται με συντελεστή 20%, ενώ όσο μεγαλύτερο είναι το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί από την απόκτηση του ακινήτου ως την πώλησή του τόσο μικρότερη θα είναι η φορολογική επιβάρυνση.

Αποδείξεις

Μελετάται η πλήρης κατάργηση της συλλογής αποδείξεων και η αντικατάστασή τους με ένα σύστημα κινήτρων. Επίσης ένα άλλο σενάριο που προβλέπει διατήρηση των αποδείξεων προβλέπει επίσης και αύξηση της ποινής - φόρου από το 10% στο 21% για τις περιπτώσεις εκείνες που ο φορολογούμενος δεν καταφέρνει να συγκεντρώσει το ανάλογο για το εισόδημά του ποσόν αποδείξεων, που είναι 25% για εισοδήματα ως 42.500 ευρώ. Δηλαδή, αν το ποσόν των προσκομιζόμενων αποδείξεων δαπανών υπολείπεται του απαιτούμενου ποσού, επί της διαφοράς θα επιβάλλεται φόρος 21%!

Τεκμήρια Ι.Χ.

Τα τεκμήρια διαβίωσης για τις κατοικίες προτείνεται τελικά να παραμείνουν αμετάβλητα, δηλαδή να μη μειωθούν κατά 20% έως και 42,7%, όπως προβλεπόταν στο αρχικό κείμενο του νομοσχεδίου. Επίσης προτείνεται να παραμείνουν αμετάβλητα στα επίπεδα των 5.000 ευρώ για τους εγγάμους και των 3.000 ευρώ για τους αγάμους τα ελάχιστα ποσά τεκμηρίων διαβίωσης. Οσο για τα Ι.Χ. αυτοκίνητα, οι μειώσεις που προβλέπονται δεν κυμαίνονται από 32% έως 42%, όπως προέβλεπε το αρχικό κείμενο, αλλά περιορίζονται στο 20% για όσα Ι.Χ. είναι ως 1.600 κ. εκ. και πέφτουν σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα για όσα είναι μεγαλύτερου κυβισμού.

 

ΠΗΓΗ

Υπάλληλος της Βουλής με μισθό 10.000 ευρώ!

 

Απίστευτο και όμως… ελληνικό. Μεταξύ των υπαλλήλων της Βουλής που λάμβαναν παχυλούς μισθούς, αλλά πλέον έχουν χάσει την πλειοψηφία των «χρυσών» τους προνομίων, εντοπίζεται ένας – και μοναδικός(;) – που εξακολουθεί να λαμβάνει 10.000 ευρώ το μήνα.

Όπως μεταδίδει το protothema.gr, πρόκειται για την υπεύθυνη του γραφείου διασύνδεσης του ελληνικού κοινοβουλίου με το ευρωκοινοβούλιο η οποία από το 2010 βρίσκεται μόνιμα εγκατεστημένη στις Βρυξέλλες. Η εν λόγω υπάλληλος πληρώνεται με τον μισθό του υπαλλήλου της Βουλής και ως έξτρα λαμβάνει άλλα 8.000 ευρώ το μήνα ως επίδομα αλλοδαπής. Σύμφωνα δε με τον γενικό γραμματέα του κοινοβουλίου Θάνο Παπαϊωάννου γραφείο διασύνδεσης στις Βρυξέλλες συντηρούν όλα τα εθνικά κοινοβούλια των κρατών μελών της Ε.Ε.

Η ελληνική Βουλή την περίοδο 2005 – 2010 είχε δύο υπαλλήλους στο συγκεκριμένο γραφείο πληρώνοντας 192.000 ευρώ το χρόνο με την μορφή επιδόματος. Από το 2010 και λόγω της οικονομικής κρίσης ο τότε Πρόεδρος του κοινοβουλίου Φίλιππος Πετσάλνικος αποφάσισε να τους ανακαλέσει και στην θέση τους να βάλει την κυρία Ε. Β-Ζ πρώην συνεργάτη του κ. Χρήστου Παπουτσή. Πάντως, όπως σημειώνει ο κ. Παπαϊωάννου η συγκεκριμένη υπάλληλος είναι πτυχιούχος Αγγλικής Φιλολογίας με master στις πολιτικές επιστήμες και γνώση τεσσάρων Γλωσσών..

Επιπροσθέτως εξηγεί ότι το ύψος του επιδόματος αλλοδαπής δεν το καθορίζει η Βουλή αλλά το υπουργείο Εξωτερικών και είναι ίδιο για όλους τους δημόσιους υπαλλήλους που εργάζονται στο εξωτερικό.

Το τέλος των προσχημάτων και η αμφισβήτηση της δημοκρατίας

Γράφει ο Μαυροζαχαράκης Μανόλης

Κοινωνιολόγος –Πολιτικός Επιστήμονας

Η οικονομική κρίση κατέδειξε πρόδηλα, την φθίνουσα πορεία της οικονομικής και πολιτικής ηγεμονίας του δυτικού μοντέλου μαζί με τα ιδιαίτερα πολιτισμικά χαρακτηριστικά που το διέπουν. 

Ενίοτε μάλιστα η ίδια η Δημοκρατία ως η κυριότερο δομικό χαρακτηριστικό του δυτικού κόσμου διαπερνάται από ποικίλους κινδύνους κάτω από τις τραγικές πιέσεις και επιπτώσεις της κρίσης. Με αυτή την έννοια, αρχίζουν να καταρρέουν όλα τα προσχήματα που πρόβαλε κατά καιρούς η ευρωπαϊκή ελίτ γύρω από το ζήτημα θεσμοθετημένης προστασίας της δημοκρατικής τάξης πραγμάτων.

Όπως σημειώνει ο νομπελίστας οικονομολόγος Αμάρυα Σεν, αξίες για τις οποίες η Ευρώπη πολέμησε επί δεκαετίες όπως η διατήρηση μιας δημοκρατικής Ευρώπης που ενδιαφέρεται για την κοινωνική ευημερία τίθενται σήμερα υπό αμφισβήτηση. Η πιο ανησυχητική πλευρά της τρέχουσας καχεξίας που διαπερνά την Ευρώπη είναι κατά τον Σεν «η αντικατάσταση των δημοκρατικών δεσμεύσεων με οικονομικές υπαγορεύσεις από ηγέτες της ΕΕ και της ΕΚΤ, και έμμεσα από οίκους αξιολόγησης, οι κρίσεις των οποίων έχουν υπάρξει περιβόητα εσφαλμένες». ( Τα Νέα 24 Μαΐου 2012)

Όπως φαίνεται άλλωστε από τα ειδικά χαρακτηριστικά της ευρωπαϊκής κρίσης, έχουμε εισέλθει σε μια μεταβατική περίοδο η οποία θα μπορούσε να πυροδοτήσει υπό ορισμένες προϋποθέσεις το αργό τέλος της δημοκρατίας, μια εξέλιξη με σημαντικές εξωτερικές και εσωτερικές επιπτώσεις τόσο για το Σύνταγμα και την πολιτική οικονομία όσο και για την σταθερότητα του κοινωνικού ιστού.

Κατά τον Αντώνη Λιάκο, «ο κόσμος υφίσταται πλέον τις συνέπειες μιας επανάστασης των αγορών που κατόρθωσαν σε όλα τα πεδία να ανατρέψουν τις μεταπολεμικές διευθετήσεις, και κυρίως το συμβιβασμό ανάμεσα στον καπιταλισμό και τη δημοκρατία, την έννοια του κοινωνικού συμβολαίου ανάμεσα στην εργασία, το κεφάλαιο και το κράτος. Η τεράστια πλέον διεύρυνση της ανισοκατανομής του πλούτου αποσυνθέτει όχι μόνο την έννοια του δήμου, αλλά και τη φαντασιακή του προβολή στη δημο-κρατία. Αν στην Ανατολή βλέπουμε οικονομική ανάπτυξη χωρίς δημοκρατία, η Δύση έχει να ανταγωνιστεί χώρες όπου το ελάχιστο επίπεδο αμοιβών και η ανυπαρξία κοινωνικού κράτους την αναγκάζουν να κατεδαφίζει διαδοχικά, αλλά σταθερά, το βιοτικό της επίπεδο και το κοινωνικό κράτος, να περικόπτει από την ιδιότητα του πολίτη τα κοινωνικά δικαιώματα» (Α. Λιάκος, Η δημοκρατία και η κρίση, Εισαγωγή στο βιβλίο του John Keane «Γιατί Δημοκρατία» -Νεφέλη 2012)

Η επικράτηση της αρχής της απορρύθμισης και της ιδιωτικοποίησης, σε συνδυασμό με μια αδίστακτη προκυκλική πολιτική λιτότητας - μια στρατηγική που σκοπεύει αποκλειστικά στο να μην χαθεί άλλο έδαφος παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας εκ μέρους των ισχυρών κρατών της Δύσης, ειδικότερα απέναντι στις αναδυόμενες οικονομίες έχει περιπέσει αξιακά, ηθικά και εμπειρικά σε ανυποληψία.

Η ανυποληψία ωστόσο αυτή είναι μόνο επιδερμική, αφού η βαθύτερη λογική της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ισοπέδωσης ριζώνεται στις συνειδήσεις από τα στα τέλη του 20ου αιώνα μέσα από την ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού.

Κοντολογίς, ενώ έχει ωριμάσει πλέον στον δημόσιο χώρο και στους ακαδημαϊκούς κύκλους η κοινότοπη διαπίστωση ότι με τους κανόνες του νεοφιλελεύθερου συστήματος, δεν ανατρέπονται τα θεμελιώδη αίτια της κρίσης που κατασπαράσσει τον δυτικό κόσμο, δεν δημιουργούνται πραγματικές προϋποθέσεις μεταστροφής. 

Πράγματι με τον νεοφιλελευθερισμό ως εργαλείο διαχείρισης δεν μπορεί να ξεπεραστεί η κρίση. Αντιθέτως η νεοφιλελεύθερη λογική θεωρείται από πολλούς αναλυτές ως η σκανδάλη και μέρος αυτής της κρίσης.

Όμως ποιες εναλλακτικές διέξοδοι προσφέρονται;

Μπορεί η κριτική στον νεοφιλελευθερισμό να είναι στη μόδα όσο ποτέ πριν, και να μην αποτελεί πλέον αποκλειστικότητα της αριστεράς, ωστόσο, ο διαποτισμός του κοινού και καθημερινού νου από τα νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα έχει περιορίσει την πνευματική ικανότητα σύλληψης της βαθύτερης πραγματικότητας κάτι δρα ανασταλτικά στην εξεύρεση στρατηγικών επίλυσης προβλημάτων.

Το εν λόγω φαινόμενο εκδηλώνεται μερικές φορές στο γεγονός ότι ακόμη και η κριτική στον νεοφιλελευθερισμό υποστηρίζεται εν μέρει μέσα από νεοφιλελεύθερα επιχειρήματα.

Είναι σαν να κινούμαστε μεταξύ δύο νεοφιλελεύθερων "λειτουργικών συστημάτων". Ενώ η ορθόδοξη νεοφιλελεύθερη σχολή συντηρητικής- φιλελεύθερης προέλευσης τάσσεται σαφώς υπέρ μιας αναδιανομής από κάτω προς τα πάνω, ακόμα και η ήπια νεοφιλελεύθερη παραλλαγή του "Τρίτου Δρόμου" σοσιαλδημοκρατικής προέλευσης αποδείχθηκε αναξιόπιστη.

Στον συνδυασμό μεταξύ νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων και εξομάλυνσης «κοινωνικών επιπτώσεων» δεν πιστεύει πλέον κανένας. 

Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία βρίσκεται εξ ολοκλήρου σε κρίση και έχασε την πειστικότητα της χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η απώλεια αποδοχής ισοδυναμεί άμεσα με απώλεια της ηγεμονίας - το αντίθετο μάλιστα. 

Καθοριστικό είναι, ότι εκτεταμένη επιστημονική και η δημόσια μεταβολή αντίληψης δεν οδηγεί σε μια αλλαγή σε θεσμικό και πολιτικοοικονομικό επίπεδο.

Τίθεται επομένως με επιτακτικό τρόπο το ζήτημα της «παράξενης επιβίωσης του νεοφιλελευθερισμού» όπως επισήμανε και ο Colin Crouch στο περίφημο βιβλίο του για την μεταδημοκρατία.

Ειδικότερα ο Crouch διαπιστώνει το παράδοξο ότι, παρά την εμπειρική αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού κατά την περίοδο της κρίσης ως εργαλείο πολιτικής, ενισχύθηκε περισσότερο η ηγεμονική και θεμελιώδης θέση του στο όλο οικοδόμημα. 

Ο νεοφιλελευθερισμός εμφανίζεται ανθεκτικός απέναντι σε μακροοικονομικές πιέσεις και διεκδικήσεις της κοινωνίας των πολιτών.

Παρά ταύτα, οι λόγοι για αυτόν τον συστημικό δογματισμό, είναι πολύ πιο ανησυχητικοί από ό, τι το ίδιο το δόγμα. 

Εδώ έχουμε να κάνουμε με την σύμπτωση της οικονομικής και πολιτικής σφαίρας ή την αφομοίωση της πολιτικής από την οικονομία και ως εκ τούτου με την «εκθρόνιση της πολιτικής» όπως την προδίκασε ο Hayek.

Ακριβώς αυτή η εξέλιξη ωστόσο περιέχει άφθονους κινδύνους για τη μακρο-μεσοπρόθεσμη επιβίωση της δημοκρατίας.

Η αφομοίωση μεταξύ οικονομίας και πολιτικής εκδηλώνεται μεταξύ άλλων και μέσα από το ανοικτό ξεδίπλωμα των ιδιωτικών συμφερόντων του πολιτικού προσωπικού όπως φάνηκε άλλωστε από την διαχείριση της λίστας των φοροφυγάδων στην Ελλάδα η την ανοικτή εισπρακτική πολιτική πολιτικών προσωπικοτήτων σε όλη την Ευρώπη με πρόσχημα εξειδικευμένες υπηρεσίες ή ομιλίες.

Ανάμεσα στα προηγούμενα παραδείγματα τραγικότερα είναι μεταξύ άλλων, και ο διορισμός του Mario Monti στην ιταλική πρωθυπουργία και του Λουκά Παπαδήμου στην ελληνική. 

Το δημοψήφισμα που προτάθηκε από τον Παπανδρέου ως διέξοδο στην παρατεταμένη ελληνική κρίση, εξοβελίστηκε ως άκαιρο και επικίνδυνο από τα διεθνή κέντρα εξουσίας ενώ η εγκαθίδρυση πολιτικά μη νομιμοποιημένων κυβερνήσεων εκτιμήθηκε ως «χρυσή συνταγή».

Πέρα από κάθε δημοκρατική νομιμότητα, εγκαθιδρύθηκαν κυβερνήσεις «τεχνοκρατών» ή «ειδικών» με δικαιολογία την «επιβίωση» χωρών. 

Στην πραγματικότητα συγκαλύφθηκε ότι επρόκειτο για κυβερνήσεις των τραπεζιτών. Στην περίπτωση της Ιταλίας μάλιστα «οι περισσότεροι από τους νέους υπουργούς προέρχονταν από διοικητικά συμβούλια των μεγάλων ιταλικών εταιρειών».

Ορισμένοι αναλυτές κάνουν λόγο για οιονεί θεσμικά κατοχυρωμένα πραξικοπήματα, τα οποία συναντούν μόνο ελάχιστες αντιστάσεις υπό την δαμόκλειο σπάθη του ενδεχόμενου χρεοκοπίας.

Μέχρι ποιο σημείο όμως μπορεί ο φόβος να προσφέρει χώρους για μη κατοχυρωμένες και μη νομιμοποιημένες μορφές εξουσίας;

Είναι προφανές ότι το ίδιο το ερώτημα θίγει την υπόσταση της δημοκρατίας.

Από την στιγμή δε που οι κανόνες της δημοκρατίας παραβιάζονται από αυτούς που υποτίθεται ότι την φρουρούν, είναι αναπότρεπτο να αποθρασύνονται οι δυνάμεις εκείνες που επιδιώκουν την κατάργηση του δημοκρατικού κεκτημένου και της συνταγματικής τάξης. Πολιτικές συμπεριφορές τύπου Χρυσή Αυγής είναι το αποτέλεσμα.

Σε συνδυασμό με τα παραπάνω δεν προκαλεί καμία έκπληξη, ότι σταδιακά διαδίδεται το αίτημα να αποδυναμωθούν τα εθνικά κοινοβούλια θα και να διαθέτουν λιγότερες δυνατότητες πολιτικής συνδιαμόρφωσης όπως και λιγότερα δικαιώματα βέτο. 

Κατά αναλογία με την ηγεμονική ενίσχυση του νεοφιλελευθερισμού, εντάθηκε μια διαρθρωτική τάση στην Ευρώπη προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση αποδόμησης του δημοκρατικού κεκτημένου.

Τα κοινοβούλια εκφυλίζονται σε υπάκουα εργαλεία με δικαίωμα ψήφου – όπως έδειξαν οι ψηφοφορίες για το ESM και το δημοσιονομικό σύμφωνο. 

Οι βασικές αποφάσεις λαμβάνονται πίσω από κλειστές πόρτες, σε επιτροπές εμπειρογνωμόνων και υπουργείων, εντός των οποίων η επιρροή της ιδιωτικής οικονομίας είναι σημαντική.

Πολλές έρευνες άλλωστε έχουν δείξει ότι υπάρχει ένας ανοικτός δίαυλος ανταλλαγής προσωπικού μεταξύ οικονομίας και πολιτικής. Εκπρόσωποι των επιχειρήσεων παίρνουν θέσεις κλειδιά σε υπουργεία και το αντίστροφο.

Η λίστα των ατόμων που έχουν πάρει μετά την πολιτική τους καριέρα, προσοδοφόρες θέσεις στην οικονομία, είναι ατελείωτη. Ορισμένοι μάλιστα διατηρούν τις «προνομιακές τους σχέσεις με τον ιδιωτικό τομέα και κατά την διάρκεια της πολιτικής τους καριέρας Ενδεικτικά και μόνο , ο ηγέτης του SPD, Peer Steinbrück, υπουργός Οικονομικών κατά το πρώτο υπουργικό συμβούλιο της Merkel είναι μέλος από το 2010 του Εποπτικού Συμβουλίου της Thyssen Krupp AG".

Επειδή η θεσμοθέτηση των νεοφιλελεύθερων συνταγών από τη μία πλευρά, και η εντεινόμενη αλληλεπίδραση της οικονομίας και της πολιτικής από την άλλη, έχουν ήδη προχωρήσει τόσο πολύ οφείλουμε να εικάσουμε ότι μια σοβαρή πολιτική και οικονομική αλλαγή παραδείγματος θα αργήσει να φανεί στον ορίζοντα. 

Αντίθετα με μεγάλη πιθανότητα πρέπει να περιμένουμε μια περαιτέρω κλιμάκωση της κρίσης.

Όσο περισσότερο περιορίζεται η ευημερία του δυτικού κόσμου άλλο τόσο μειώνονται οι ευκαιρίες επιτυχίας της δημοκρατίας με την έννοια ότι μειώνονται υπό την επίδραση της κρίσης τα δικαιώματα και η ιδιότητα του πολίτη. Η σύγχρονη ευρωπαϊκή ιδιότητα του πολίτη, συνδέεται αναμφίβολα με τα ποικιλόμορφα αστικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα που ιστορικά κατακτήθηκαν και θεσμοθετήθηκαν. Η κρίση όμως πλήττει και ακυρώνει τα κοινωνικά δικαιώματα και περιορίζει τα πολιτικά. Με αυτό τον τρόπο , πλήττει την ίδια την ιδιότητα του πολίτη. Προκύπτει συνεπώς το ζωτικό ερώτημα, με ακρωτηριασμένη την ιδιότητα του πολίτη, για ποιο είδος δημοκρατίας μπορούμε να μιλήσουμε;

Εάν λοιπόν μας ενδιαφέρει να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα νηφάλια και χωρίς περιστροφές καλό είναι να προετοιμαστούμε για την πιθανότητα οριστικής επίθεσης κατά της δημοκρατίας.

Ο νεοφιλελευθερισμός ως οικονομικό και κοινωνικό σύστημα δεν προαπαιτεί στην πιο συνεπή και ακραία εφαρμογή του, ένα δημοκρατικό καθεστώς.

Εντούτοις, πρόκειται για ένα σύστημα που εκπροσωπεί την οικονομική ελίτ, και συνεπώς, πολύ απλά εγγυάται το κέρδος και την αύξηση και θεσμοθέτηση της εξουσίας αυτών των ελίτ. 

Ακριβώς αυτή η εγκόσμια διάγνωση εξηγεί το παραπάνω παράδοξο.

Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν σε μια περίοδο που η κατανάλωση λόγω της ραγδαίας πτώσης της αγοραστικής δύναμης φθίνει ως εργαλείο ενσωμάτωσης και εξουδετέρωσης αντιδράσεων, υπάρχουν άλλες ασφαλιστικές δικλείδες εκ μέρους του συστήματος που θα εξωθήσουν τους συστημικούς κινδύνους.

ΠΗΓΗ

Τι αλλάζει για τις μεταθέσεις

 

Οπως αναφέρεται στο σχέδιο νόμου, αποκλειστικά για τις μεταθέσεις του 2013 οι ενδιαφερόμενοι δάσκαλοι και καθηγητές θα πρέπει να καταθέσουν αιτήσεις έως τις 31 Δεκεμβρίου. Ακόμη, υπάρχει διάταξη η οποία προβλέπει ποιοι εκπαιδευτικοί μπορούν να επιλέγονται ως σχολικοί σύμβουλοι. Συγκεκριμένα τονίζεται ότι θα μπορούν να διεκδικούν αυτές τις θέσεις εκπαιδευτικοί της οικείας βαθμίδας με βαθμό Γ', τουλάχιστον δωδεκαετή εκπαιδευτική υπηρεσία στην Πρωτοβάθμια ή στη Δευτεροβάθμια δημόσια ή ιδιωτική Εκπαίδευση, οι οποίοι έχουν ασκήσει διδακτικά καθήκοντα επί τουλάχιστον δέκα έτη, από τα οποία τουλάχιστον πέντε σε αντίστοιχους με την προς κάλυψη θέση τύπους σχολείων της οικείας βαθμίδας.
Αναφορικά με θέματα προϋπηρεσίας πτυχιούχων διευκρινίζεται ότι: α) Οι απόφοιτοι τμημάτων Ιδρυμάτων της Ανωτάτης Εκπαίδευσης (ΑΕΙ) στους οποίους δίνεται το δικαίωμα διορισμού στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και οι οποίοι είναι κάτοχοι και μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών Παιδαγωγικού Τμήματος (ΑΕΙ) και β) Παιδαγωγικών Τμημάτων Ειδικής Αγωγής ή Τμημάτων Νηπιαγωγών ΑΕΙ, που για την κάλυψη έκτακτων εκπαιδευτικών αναγκών εργάστηκαν, δυνάμει μονοετών συμβάσεων, ή έχουν, επίσης δυνάμει μονοετών συμβάσεων, προσληφθεί για να εργαστούν έως και το σχολικό έτος 2012-2013 ως δάσκαλοι σε ιδιωτικά σχολεία λογίζεται ως προϋπηρεσία στον κλάδο εκπαιδευτικών στον οποίο επιτρέπεται να ενταχθούν σύμφωνα με τον βασικό τίτλο σπουδών τους.
Ακόμη, τονίζεται πως οι εκπαιδευτικοί που έχουν διδάξει έως και τον Ιούνιο του 2012 το μάθημα της Πληροφορικής στην ιδιωτική εκπαίδευση κατά τη διάρκεια τεσσάρων τουλάχιστον σχολικών ετών, ανεξαρτήτως του βασικού τίτλου σπουδών στην Ανωτάτη Εκπαίδευση που διαθέτουν, και εφόσον κατά τον χρόνο που δίδασκαν ήταν κάτοχοι μεταπτυχιακού τίτλου στην Πληροφορική ή είχαν αποδεδειγμένα παρακολουθήσει σεμινάρια διδασκαλίας του μαθήματος της Πληροφορικής, τα οποία είχαν διοργανωθεί από δημόσιους φορείς ή επιστημονικές ενώσεις εκπαιδευτικών, δικαιούνται να εγγραφούν στην επετηρίδα των ιδιωτικών εκπαιδευτικών στον κλάδο ΠΕ19. Η προϋπηρεσία των εκπαιδευτικών του προηγούμενου εδαφίου λογίζεται ως διανυθείσα στον κλάδο ΠΕ19.
Τέλος, υπάρχουν και ορισμένες ρυθμίσεις για τα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Συγκεκριμένα, σε περίπτωση που κηρυχθεί άγονη η διαδικασία εκλογής πρυτάνεως μέσω ηλεκτρονικής ή επιστολικής ψήφου, δίνεται η δυνατότητα κλήρωσης μεταξύ των δύο ή τριών επιλεγέντων από το Συμβούλιο του Ιδρύματος. ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ

ΤΟ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ
 
Καθυστερεί η αξιολόγηση
«Φρένο» στην αξιολόγηση δασκάλων και καθηγητών -τουλάχιστον έως τον Μάρτιο- βάζει το υπουργείο Παιδείας, καθώς, όπως έγινε γνωστό, το Προεδρικό Διάταγμα που θα καθορίζει τα κριτήρια αξιολόγησης θα είναι έτοιμο έως τις 10 Μαρτίου του 2013.
Υπενθυμίζεται ότι η ομάδα εργασίας του υπουργείου Παιδείας που ασχολήθηκε με το θέμα της αξιολόγησης γνωστοποίησε πριν από λίγες ημέρες το πόρισμά της με τις προτάσεις της σχετικά με τα ποια θα είναι τα κριτήρια που θα πρέπει να πληρούν οι εκπαιδευτικοί για να προάγονται και να διεκδικούν θέσεις στελεχών εκπαίδευσης.
Ωστόσο, το υπουργείο Παιδείας αποφάσισε να καθυστερήσει λίγο τη διαδικασία, καθώς τα κριτήρια αξιολόγησης θα γνωστοποιηθούν μέχρι τις 10 Μαρτίου του 2013. Επειτα από αυτή την εξέλιξη, θεωρείται πολύ δύσκολο να προχωρήσει η διαδικασία της αξιολόγησης εντός του φετινού σχολικού έτους.